บทที่ 8 8

“พี่พัน อุ๊ย! อย่าค่ะ ไม่เอาค่ะ” ร่างที่กอดรัดเธอตั้งแต่เข้ามาในบ้านทำให้โมรินร้องประท้วงแต่ปากร้อนของเขาก็บดจูบเธอไม่ยอมละห่าง

“พี่คิดถึงโม รักโมที่สุด เป็นของพี่เถอะนะคนดี” เขารวบใบหน้าของเธอเอาไว้ บดจูบเธออย่างดูดดื่ม โมรินพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ทำไม่สำเร็จ

“พี่พันบอกว่าจะรอให้โมเรียนจบก่อน”

“พี่รอไม่ไหวแล้วครับ พี่เห็นว่ามีผู้ชายมาจีบโมเยอะไปหมดเลย พี่หวงพี่ห่วง” เขาตวัดอุ้มร่างของเธอไปที่เตียงนอนกว้าง

“เพื่อน ๆ พี่ ๆ กันทั้งนั้นค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน โมรักพี่พันคนเดียว” เธอพยายามดันอกกว้างของเขาเอาไว้ ไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมเช่นนี้

“รักพี่ก็เป็นของพี่คนเดียวนะครับ” พันไมล์รุกหนัก คลุกเคล้าเล้าโลมบดเบียดร่างกายเข้าไปหาร่างน้อยแนบชิดไปกับเตียงนอนกว้าง

“พี่พันเป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้รุกหนักแบบนี้” เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติจะสุภาพอ่อนโยนกับเธอ แต่คราวนี้เขารุกหนักจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่รักโมมากๆ เลยคนดี” เขาเบียดชิดเข้าหา ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเปลือยเปล่าล้อนจ้อน ไม่ว่าเธอจะประท้วงเช่นไร เขาก็จัดการรวบรัด รวมร่างประสานกับเธอได้เป็นผลสำเร็จในที่สุด

“พี่พันคะ โมเจ็บค่ะ” ความเจ็บแปลบแล่นเข้ามาจู่โจมอย่างรุนแรง พันไมล์เองก็ชะงักที่ได้ความสาวของเธอเป็นคนแรก แต่พอคิดได้ว่าเธอมันร้ายกาจเพียงใด และไม่เคยคิดเรื่องบาปบุญคุณโทษของการผิดผัวผิดเมีย แย่งได้เป็นแย่ง ร่วมมือกับน้าสาวของตัวเองเพื่อแย่งสามีคนอื่น ทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกแยก เขาก็หมดความปรานีกับเธอในทันที

ร่างกายของเธอโยกคลอนไปตามแรงขยับของเขา เธอทั้งเจ็บทั้งไม่มีความสุขเอาเสียเลย แต่พันไมล์ก็พร่ำบอกว่าเขารักเธอสุดหัวใจ ทำให้ในช่วงที่เขาใกล้จะเสร็จสม เธอก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา

“พี่รักโมนะ พี่จะพาโมไปกราบคุณพ่อคุณแม่เร็ว ๆ นี้ โมเตรียมตัวเอาไว้นะ” เขากระซิบเบาๆ อยู่ที่ริมหู โมรินไม่ได้ตำหนิอะไรเขา เพราะเสียตัวไปแล้ว จะโวยวายร้องห่มร้องไห้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น

เมื่อพันไมล์เห็นว่าโมรินไม่โวยวายเรียกร้องอะไร  แถมยังยินดีเมื่อเขาบอกว่าจะพาไปกราบบิดามารดาเขาก็เหยียดปากดูถูกเธอในทันที แท้ที่จริงเธอก็อยากตกเป็นของเขาตั้งนานแล้ว ถ้าคนไม่อยากคงโวยวายร้องห่มร้องไห้ไปแล้ว รู้อย่างนี้เขาสนองเธอไปตั้งแต่ครั้งแรกที่คบกันเมื่อหลายเดือนก่อน เธอจะได้ไม่ต้องรอนาน เขาไม่ต้องเสียเวลาทนุถนอมเธอแบบนี้

"พี่หิวจังเลย” เขายังอ้อนต่อ ทำให้โมรินต้องรีบเร่งไปทำอาหารให้เขา แม้จะเจ็บแปลบไปหมดกลางร่าง แต่เธอก็ฝืนมันเอาไว้อย่างเต็มที่

“ทำอะไรให้พี่กินครับ หอมจัง” เขาโอบกอดมาทางด้านหลัง จุมพิตเธอซ้ำ ๆ ขณะเอ่ยถาม มือหนาก็ล้วงควักเข้าไปในเสื้อของเธอเพื่อฟอนเฟ้นเต้านมอวบอิ่มที่ไร้บราเซียร์ห่อหุ้ม

พันไมล์ให้เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวของเขาเท่านั้น เพื่อจะได้เข้าหาเธอได้ง่าย ๆ ยอมรับว่าโกรธเกลียดทั้งเธอและน้าสาว แต่ร่างหอมกรุ่นของเธอก็เย้ายวนใจเขาเหลือกำลัง

“อุ๊ย! พี่พันอย่าค่ะ เดี๋ยวอาหารไม่เสร็จ”

“ถ้าทำไม่เสร็จสั่งอาหารมากินก็ได้ครับ พี่หิวโมจะแย่”

“แต่โมยังเจ็บอยู่เลยนะคะ”

“แต่พี่หิวโม” คนเอาแต่ใจถลกชุดของเธอขึ้นเหนือเอว จัดการหลอมรวมร่างกับเธออีกครั้ง โมรินประท้วงในช่วงแรก ก่อนจะจับเคาน์เตอร์ห้องครัวเอาไว้แน่น ให้เขาโยกกายเข้าหาจากทางด้านหลังเพื่อให้เขาเสร็จสมอารมณ์หมาย

มือหนาของเขาเคล้นคลึงทรวงอกอวบอิ่มของเธออย่างหนักเน้น ใช้นิ้วแกร่งสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต ปากหนาขบเม้มติ่งหูขาวเนียนจนได้ยินเสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านหลุดออกมาจากริมฝีปากเต็มอิ่ม

“อื้ม... พี่พัน” เธอกัดปาก แทบจะหลุดคำว่าเสียวออกมา แต่ยั้งเอาไว้ได้ทัน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ แก้มสาวร้อนซู่ ร่างกายสั่นระริกร้อนผ่าวราวเป็นไข้ สัมผัสของเขา จังหวะรักของเขา การบดเบียดเรือนร่างของเขาที่เข้ามาฝากฝังครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอแทบจะทานทนไม่ไหวอีกต่อไป

พันไมล์ควบสะโพกสอบบดเบียดเข้าหากลีบสวาทอันฉ่ำเยิ้ม พาเธอไปพานพบกับความเสียวซ่านอย่างรุนแรง มือน้อยเกร็งจิก ร่างกายสั่นระริกจนหลุดเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้น

โมรินถึงกับหอบหายใจสะท้าน แต่ก็ฝืนยืนขาสั่นทำอาหารต่อ เพราะอยากจะทำอาหารอร่อยๆ ให้เขาได้รับประทาน

โมรินยอมรับว่าเสียใจอยู่บ้างที่ตกเป็นของพันไมล์ เนื่องจากเขาสัญญาแล้วว่าจะรอให้เธอเรียนจบก่อน แล้วค่อยแต่งงานกัน แต่มันเกิดขึ้นแล้ว เธอจึงต้องยอมรับสภาพ อีกทั้งเธอก็รักเขามากๆ ด้วย จึงยินยอมเรื่อยมา มีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สอง และครั้งอื่นๆ เรื่อยมา

ทุกครั้งที่ต้องการ เขาก็โทร. หา มารับเธอไปที่บ้านพักส่วนตัวนอกเมืองของเขาและร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน จนโมรินตกเป็นของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า