บทที่ 9 9

“พี่พันพอแล้วค่ะ โมเหนื่อยจัง” พันไมล์เป็นผู้ชายที่เซ็กซ์จัดมาก เจอหน้ากันไม่มีเรื่องอื่นใดนอกเหนือจากเรื่องเซ็กซ์ จนเธอแอบนึกน้อยใจอยู่หลายครั้ง เมื่อก่อนยังมีกิจกรรมอื่นๆ ทำด้วยกัน ดูหนัง ฟังเพลง ปลูกต้นไม้ ทำอาหาร แต่งห้องจัดบ้าน แต่เดี๋ยวนี้กิจกรรมพวกนั้นหายไปจนหมดสิ้น เหลือแค่กิจกรรมทางเพศเพียงอย่างเดียว

เมื่อก่อนพันไมล์รักและให้เกียรติเธอมาก แต่ทุกวันนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของเขาเท่านั้น

“พี่ยังไม่อิ่มเลย” พันไมล์รวบสะโพกงอนงามของเธอเอาไว้ แล้วขยับโยกเข้าหาอย่างรุกเร้ารุนแรง

เซ็กซ์ของเขาเร่าร้อนและไม่ทนุถนอมเหมือนก่อน จนโมรินต้องครางประท้วงอยู่หลายครั้ง

“พี่พัน อื้อ... จะ... เจ็บค่ะ” โมรินดันหน้าท้องแกร่งของเขาเอาไว้เพื่อประท้วง

“พี่ขอแรงๆ นะโม พี่ใกล้แล้ว” ยิ่งคำพูดตรงแสนตรงของเขาทำให้เธอทั้งอายทั้งหน้าแดงร้อนเห่อในเวลาเดียวกัน

พันไมล์กระแทกสะโพกสอบระรัวจนพาเธอไปถึงสวรรค์ เธออาจจะไม่ได้เจ็บเหมือนครั้งแรกที่เสียตัวให้เขา แต่หลังๆ ก็มีความเจ็บเข้ามาบ้างเหมือนกันเมื่อเขาเผลอทำรุนแรง

“พี่มีอะไรจะให้โมครับ” เขาจุมพิตหน้าผากของเธอแรงๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยีสีแดงตรงลิ้นชักหัวเตียงออกมาเปิดออก ด้านในบรรจุแหวนเพชรน้ำงามเอาไว้

“สวยไหมครับ” คนเอ่ยถามพลางยิ้มหวาน พอเธอหลุบสายตามองสิ่งที่เขาหยิบออกมาให้ดู เขาก็เหยียดปากอย่างดูถูกดูแคลน

“สวยค่ะ” เธอตอบรับ เขาจึงนำแหวนวงนั้นมาสวมให้เธออย่างบรรจง ก่อนจะจุมพิตหลังมือของเธอเบาๆ

“พี่พัน” เธออุทานมองเขาด้วยหัวใจพองโต ให้อภัยที่ที่ก่อนหน้าเขาเผลอทำรุนแรงกับเธอ อาจเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่อยากถือสาหาความหรือชวนเขาทะเลาะให้ต้องหมางใจกัน

“ของขวัญให้กับคนน่ารักที่ดูแลพี่มานานหลายเดือน พี่รักโมนะครับ” พันไมล์จุมพิตหลังมือของเธอหนักๆ กดจุมพิตแรงๆ จนโมรินหน้าแดง

“โมก็รักพี่พันคะ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงสดใส ดวงตาเป็นประกายด้วยความรักทั้งหมดที่มี แต่พันไมล์คิดว่านั่นเป็นการเสแสร้งแกล้งทำ

“เตรียมตัวเอาไว้นะครับ พี่จะพาโมไปกราบคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า” เขาแจ้งให้เธอได้รับรู้ แผนร้ายในใจผุดขึ้นมาในหัว

“โมตื่นเต้นจังเลยค่ะ พวกท่านเอ่อ... จะไม่รังเกียจโมใช่ไหมคะ” ฐานะของเธอกับเขาแตกต่างกันเหลือเกิน

โมรินค่อนข้างเป็นกังวลในเรื่องนี้พอสมควร เพราะเศรษฐีมีเงินคงไม่อยากให้ลูกหลานแต่งงานกับยาจกหรอก

“ไม่ต้องกังวลหรอกครับ พ่อแม่ของพี่ใจดี พวกท่านเห็นโม จะต้องชอบโมแน่ ๆ เลย” เขาปลอบโยนเธอ สีหน้าเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อย หัวใจของเขาในตอนนี้มีแต่ความแค้น ยิ่งบิดามารดาระหองระแหงต่อกัน เขาก็ยิ่งไม่สบายใจ คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมาจากน้าสาวของเธอ และเธอก็มีส่วนร่วมด้วย

“แหวนวงนี้พี่ให้โมเป็นของขวัญ พี่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่แสนน่ารัก คนที่จะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป พี่จะชวนโมไปเลือกแหวนวงนั้นให้เธอ โมพอจะมีเวลาไหมครับ” สายตาของเขากรุ้มกริ่มยิ่งนัก เธอคิดไปว่าผู้หญิงที่เขาพูดถึงคือตัวเธอเองก็ยิ่งหัวใจฟูฟ่องเข้าไปใหญ่

พันไมล์พาโมรินมาเลือกแหวนเพชรน้ำงาม ราคาแพงที่สุดในร้าน ทำเอาหญิงสาวรู้สึกมีความสุขที่เขารักเธอถึงเพียงนี้ แต่เธอก็รู้สึกเกรงใจเขา หากเขาจะขอเธอแต่งงานจริงๆ เธอก็ไม่ขออะไรจากเขามากหรอก ขอแค่เขารักเธอจริง  ทรัพย์สินเงินทองของเขาเธอไม่อยากได้ เพราะเธอเองใกล้จะเรียนจบแล้ว ถึงแต่งงานกับเขาไปเธอก็อยากมีงานมีการทำเป็นของตัวเอง จะได้พึ่งพาตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นภาระใคร

เธอไม่เคยหวังสูงอยากจับคนรวยเช่นเขา เพราะคิดเรื่องความรักและการเป็นคนดีมากกว่าฐานะทางสังคมจอมปลอม

โมรินคิดว่าคนเราหากเป็นคนดี ถึงไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ถ้าขยันทำมาหากินก็สามารถสร้างฐานะได้ แต่ถ้ารวยแล้วนิสัยไม่ดีก็ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะคนเราจะทนอยู่กับคนเลวๆ เพียงเพราะเขารวยมันดูด้อยค่าตัวเองจนเกินไป

โมรินออกไปไหนมาไหนกับพันไมล์บ่อยๆ เขาจะพาเธอไปทำอะไร เธอก็โอนอ่อนผ่อนตาม เพราะด้วยนิสัยไม่ชอบขัดใจใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงเธอก็จะยอมผู้อื่นเสมอ

พันไมล์พร้อมเปย์ทุกอย่างให้แฟนสาว เพื่อหวังในตัวเธอ เขาคิดว่าผู้หญิงอย่างเธอ คงหวังในทรัพย์สินของเขาด้วยเช่นกัน เรียกว่าวินๆ กันทั้งคู่ เขาก็ได้ เธอก็ได้ด้วย เขาไม่ได้เอาเปรียบนอนกับเธอฟรีๆ ซื้อโน่นซื้อนี่ให้ตลอด ถือว่าเขาได้จ่ายค่าตัวให้เธอแล้ว

พันไมล์คิดว่าผู้หญิงที่คิดจะแย่งสามีชาวบ้าน มันก็ไม่ได้ดีนักหรอก

“มองอะไรอยู่ครับ” เขามองตามสายตาของแฟนสาวที่กำลังยืนอยู่หน้าแผงหนังสือมากมายที่เกี่ยวกับเด็ก ก่อนจะเหยียดยิ้ม คงคิดจะมีลูกกับเขา เพื่อหวังจับเขาสินะ

อย่าฝันหวานไปเลยโมริน เพราะเขาไม่มีทางมีลูกกับผู้หญิงใจง่ายแบบเธออย่างแน่นอน หรือถ้าพลาดมีขึ้นมาจริงๆ เขาก็จะเอาแต่ลูก ไม่เอาแม่ทัศนคติแย่ๆ แบบเธอหรอก