บทที่ 2 เมียแสนชัง (60%)
วินาทีแรกที่เห็นเจ้าของร่างอรชรอ้อนแอ้นซึ่งอยู่ในชุดน่ารักแฝงความเซ็กซี่เล็กๆ เซซาเรก็เหมือนจะชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะปั้นสีหน้าเรียบสนิทยากจะคาดเดาอารมณ์ความรู้สึก
ครั้นเห็นว่าผู้เป็นสามีไม่ได้อยู่เพียงลำพัง แต่มีม่ายสาวพราวเสน่ห์และแสนจะเจนสังคมอย่างเพชรพริ้งยืนเกาะแขนอยู่ไม่หาง อ้อนรักก็นึกอยากจะหันหลังกลับ แต่ไม่กล้าทำอย่างใจคิด ด้วยเกรงว่าพ่อคนอารมณ์ร้อนจะอาละวาดหรือสาดถ้อยคำร้ายๆ ใส่หน้า
“เอ่อ…เราจะไปสวัสดีท่านผู้ว่าฯ กันได้หรือยังคะ อ้อนพร้อมแล้วค่ะ”
อันที่จริงอ้อนรักก็ไม่ได้อยากขัดจังหวะการพูดคุยอย่างถูกคอของคนทั้งคู่นักหรอก อยากไปให้พ้นๆ จากตรงนั้นเสียด้วยซ้ำ เพราะยิ่งมองภาพบาดตาก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ แต่ในฐานะภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายเธอย่อมมีสิทธิ์ดึงสามีออกมาจากหญิงอื่นด้วยวิธีละมุนละม่อม
“ผมขอตัวก่อนนะครับพริ้ง จะพายัยนี่ไปสวัสดีท่านผู้ว่าฯ เสียหน่อย”
“อย่าไปนานนะคะพริ้งคิดถึง” น้ำคำออดอ้อนออเซาะหวานหยดย้อยทำให้สาวหวานผู้เรียบร้อยอดเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ และกิริยาซุกซนที่ซ่อนอยู่ในท่าทีหน่อมแน้มก็ทำให้เซซาเรกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตอบโต้แม่ม่ายสาวที่มีข่าวฉาวเป็นอาจิณ
“แค่ทักทาย เสร็จแล้วเดี๋ยวผมมาหา”
อ้อนรักเดินตามก้นสามีจอมยโสต้อยๆ ได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หันกลับมากระชากเธอเข้าประชิดตัว แล้วถือวิสาสะโอบเอวอ้อนแอ้น บังคับให้เดินเคียงคู่กันไป ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงดุๆ
“ใครบอกให้เธอแต่งตัวแบบนี้”
“ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ แต่อ้อนมีเสื้อผ้าไม่เยอะ และคิดว่าชุดนี้ดีที่สุดก็เลยใส่” หญิงสาวตอบอย่างซื่อๆ
“ดีบ้าอะไรล่ะ!” เซซาเรหลุดคำรามเหมือนโมโหให้เธอนักหนา ท่าทีหงุดหงิดของสามีทำให้สาวหวานขมวดคิ้วน้อยๆ แค่เธอแต่งตัวแบบนี้เขาถึงกับจะของขึ้นเชียวหรือ
“เอ่อ…มันไม่เหมาะเหรอคะ” อ้อนรักเอ่ยถามเพราะเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ
“ใช่ นอกจากมันจะไม่เหมาะแล้ว มันยังไม่สวย และโป๊มากด้วย”
“โป๊ตรงไหนคะ อ้อนว่าชุดนี้เรียบร้อยจะตาย”
“เรียบร้อยบ้านเธอน่ะสิ เปิดไหล่จนเห็นไปถึงไหนต่อไป คราวหน้าไม่ต้องใส่แล้วนะไอ้ชุดแบบนี้ และถ้าจะให้ดีเอามันไปเผาไฟทิ้งซะ ฉันไม่ชอบ!”
ทันทีที่เขากล่าวจบเธอก็ขืนกายออกจากวงแขนแกร่ง หันไปจ้องใบหน้าหล่อลากไส้ แล้วเอ่ยถามอย่างใคร่รู้
“อาเซตมองยังไงถึงว่ามันโป๊คะ ชุดนี้ออกจะมิดชิดทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ดูสิคะ…”
ยังไม่ทันจะขาดคำเจ้าของร่างเพรียวระหงก็หมุนตัวโชว์ชุดสวย ทำให้ชายกระโปรงพลิ้วสะบัดแลเห็นปลีน่องขาวผ่องรำไร ครั้นเห็นหนุ่มๆ ที่อยู่บริเวณนั้นต่างมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียตาปรอยเซซาเรก็หมดสิ้นความอดทน
“หยุดเถียงผัวเดี๋ยวนี้นะอ้อนรัก! ผัวบอกว่าโป๊ก็โป๊สิ!”
เขาออกคำสั่งเกือบเป็นตวาดแทนที่จะกระซิบกระซาบดังเช่นก่อนหน้านี้ และถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากหยักก็ทำให้บรรดาหนุ่มๆ ที่ได้ยินถึงกับพากันทำหน้าเสียดาย
ไม่รู้เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าอีกฝ่ายเน้นคำว่าผัวเป็นพิเศษ
“ถ้าคราวหน้าเห็นใส่ชุดโป๊ๆ แบบนี้อีกล่ะก็ พ่อจะจับถอดออกให้หมด”
วาจาประกาศกร้าวทำให้คนฟังแอบย่นจมูก
ชิ…คนอะไรดีแต่สั่งๆๆ ชุดที่เธอใส่มันโป๊ที่ไหนกันล่ะ แค่เปิดให้เห็นไหล่นิดหน่อยเท่านั้นเอง คนที่แต่งตัวโป๊ของจริงคือแม่เพชรพริ้งของเขาโน่น
อ้อนรักนึกหมั่นไส้แต่ยั้งใจไม่ตอบโต้ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันไปอย่างเงียบๆ ไม่ว่าจะเยื้องย่างกรายไปทางไหนสาวน้อยใหญ่ต่างมองสามีเธอตาเยิ้ม ส่วนหนุ่มๆ ก็เหมือนจะให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ แวบหนึ่งอ้อนรักรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคำรามจากคนข้างกาย และในวินาทีถัดมาเอวบางก็ถูกร้อยรัดด้วยวงแขนกำยำอีกครา
“อาเซตไม่ต้องโอบเอวอ้อนก็ได้ค่ะ อ้อนเดินเองได้” หญิงสาวเอ่ยท้วงพลางพยายามแกะวงแขนกำยำออกจากเอวคอดกิ่วในขณะที่ทั้งคู่ยังคงก้าวไปข้างหน้า
“ให้ฉันโอบน่ะดีแล้ว เดี๋ยวเธอทำเซ่อซ่าไปชนใครเขาเข้าฉันจะขายหน้า”
“ถ้ากลัวจะขายหน้าขนาดนั้นก็ไม่น่าไปลากอ้อนออกมาจากในครัวเลย” สาวหวานพ้อน้อยๆ พร้อมทำหน้าง้ำ ก่อนที่จะอ้าปากค้างเมื่อได้ยินถ้อยคำโอหังที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา
“ฉันไม่ได้ลากเธอเสียหน่อย เธอเดินออกมาเองต่างหากล่ะ”
“มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละค่ะ”
“หยุดเถียงคำไม่ตกฟาก แล้วยิ้มหวานๆ” ครั้นทั้งคู่เดินจวนจะถึงจุดที่ท่านผู้ว่าฯ และภรรยากำลังยืนคุยกับนางสอางค์อย่างออกรส เซซาเรก็กระซิบสั่งเสียงเข้ม
หลังจากพาอ้อนรักมาทำความรู้จักกับท่านผู้ว่าราชการจังหวัดและภริยา เซซาเรก็ยังไม่ยอมผละห่างจากเธอ ปากบอกจะกลับไปหาเพชรพริ้ง สาวสวยเซ็กซี่ที่เทียวไปเทียวมาหาเขาตลอดระยะเวลาที่เซซาเรมาเยือนเมืองไทย ทว่าเขากลับทำตัวติดกับเมียแสนชังอย่างเธอแจ โดยที่คนยโสอ้างว่ากลัวเธอจะทำให้เขาขายหน้า ยิ่งในจังหวะที่มีหนุ่มๆ เข้ามาทักทายเมียที่เขามักจะประกาศปาวๆ ว่าไม่ปรารถนา เซซาเรก็ยิ่งออกอาการหงุดหงิด โอบเอวอ้อนแอ้นไม่ห่าง
“อ้อน!...ใช่อ้อนหรือเปล่า” เสียงร้องถามผสานความตื่นเต้นที่เจ้าตัวมิอาจเก็บไว้ทำให้คนที่ถูกสามีลากออกมาไกลหูไกลตาหนุ่มๆ กลุ่มใหญ่หันขวับไปมองยังต้นเสียง ก่อนจะเปิดยิ้มกว้าง แกะวงแขนแกร่งที่ร้อยรัดเอวบางออก แล้วโผเข้ากอดเจ้าของร่างสูงใหญ่ทันควัน
“อ้อนคิดถึงพี่กฤษณ์ที่สุดเลยค่ะ นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอหน้าพี่กฤษณ์เสียแล้ว”
หลังจากผละห่างแล้วจ้องหน้าหล่อๆ เจ้าของเสียงหวานใสก็เอื้อนเอ่ยกับผู้ที่เธอไม่ได้เจอมาหลายปีอย่างอ้อนๆ ทำเอาคนที่ถูกเมียลืมหน้าตึง
