บทที่ 42 ปล่อยไปก่อน

<ป๋าธีม>

เช้าวันต่อมา......

ผมยันตัวลุกขึ้นตะแคงข้างมือยังกอดเอวคนตัวเล็กไว้หลวมๆอยู่ สงสัยคงจะเหนื่อยจากเมื่อคืนไงถึงสลบเหมือดขนาดนี้ นี่มันก็แปดโมงเช้าแล้วนะยังไม่ยอมกระดิกตัวตื่นอีก

"ภรรยาของป๋าาา เด็กขี้เซาตื่นได้แล้วครับ"

ผมโน้มตัมไปหอมแก้มหลายทีเพื่อปลุกเด็กขี้เซานอกจากจะไม่ยอมตื่นแล้วย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ