บทที่ 51 พายุโหมกระหน่ำ

<ป๋าธีม>

ผมนั่งรออยู่ในบ้านพิมุกต์วารีด้วยความร้อนใจ เมื่อไหร่ยัยเด็กบ้านั้นจะพาเมียผมกลับมาสักที คนตรงหน้าผมก็นั่งก้มหน้าด้วยความกลัว ผมบอกแล้วไงว่าใครคิดจะเป็นศัตรูกับผมนั้นมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ถ้าจะท้าทายคนอย่างผมต้องเตรียมใจมาแล้วว่าถ้าถูกผมโจมตีขึ้นมาแล้วสามารถจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่แคร์อะ...