บทที่ 7 ใครเสือก กูจะยิงทิ้งให้ดู!

“เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอครับ” จอห์นเอ่ยถามชายตรงหน้าอย่างหวาดระแวง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกคุ้นๆ หน้าของอีกฝ่าย เพราะเห็นเข้าๆ ออกๆ ที่นี่บ่อยๆ

“ผมเป็นเจ้าของสกาล่าที่นี่ และเธอก็เป็นผู้หญิงของผม บอกมาว่าตอนนี้เธออยู่ไหน!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็น พยายามข่มอารมณ์ที่ถูกถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเขาเป็นผู้ร้าย

“ผมเห็นสภาพของเธอตอนออกมาจากวิลล่า เธอดูราวกับผู้หญิงที่...ถูกข่มขืน! พอผมถามเธอว่าเธอโอเคไหม? เธอเอาแต่ร้องไห้ เหมือนกับว่าเพิ่งเจอเรื่องที่ทำให้เจ็บปวด หรือแย่มากๆ มา ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของคุณจริง ช่วยบอกผมหน่อยสิว่าทำไม! เธอถึงได้วิ่งออกมาในสภาพนั้นครับ?”

จอห์นอดอึ้งไม่ได้ ที่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือเจ้าของที่นี่ แต่สภาพของสาวน้อยเมื่อครู่ ทำให้ตนต้องเอ่ยถามอีกฝ่ายตรงๆ แม้จะแอบหวั่นใจกับท่าทางดุดันของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยก็ตาม

“โอเค!! เธอเป็นเมียผม เราเข้าใจผิดกัน ตอนนี้ผมต้องหาเธอให้พบ และคุณต้องบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าพาเธอไปส่งที่ไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยออกมาเสียงดัง เพราะเริ่มจะทนไม่ไหวที่คนขับแท็กซี่พูดว่า สภาพของเธอเหมือนถูกข่มขืน มันทำให้เขารู้สึกเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูกกับคำกล่าวหานั้น!

สิ้นเสียงประกาศิตที่ได้ยินกันทั้งล็อบบี เหล่าบอดี้การ์ดและพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ ต่างช็อกกันถ้วนหน้า ว่าเกิดอะไรกับผู้ชายที่หวงแหนอิสรภาพ เมียงั้นหรือ? แค่ผู้หญิงของผมเมื่อครู่ ก็อึ้งกันไปรอบหนึ่งแล้ว เพราะปกติจะชินกับมาดดุๆ นิ่งขรึม แต่นี่กลับดูร้อนรนและหลุดอารมณ์ร้ายออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

“เอ่อ... เธอให้ผมไปส่งที่ D.C.B หอพักมาครับ”

เพราะสีหน้าและแววตาของผู้ชายตรงหน้า บ่งบอกว่าทุกคำที่พูดมาเป็นเรื่องจริง ทำให้จอห์นต้องจำใจบอกออกไป เพราะลึกๆ ก็แอบเกรงกลัวอิทธิพลของโรคาซานเดอร์อยู่ไม่น้อยเช่นกัน!

“ขอบใจ! พีเคให้รางวัลเขา!” ออร์แลนโด้บอก

“ครับ” มือขวาคนสนิทรับคำ ขณะที่จอห์นได้ยินคำสั่งการให้รางวัลก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก!

“นายอยู่รอนี่ แล้วก็ให้คนขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้อง ต้องเสร็จก่อนฉันกลับมา อ้อ! เตรียมอาหารขึ้นไปรอไว้ด้วย” ออร์แลนโด้สั่งเสร็จก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยรถของบอดี้การ์ดอีกสามคัน ที่ตามไปดูแลความปลอดภัย

ขณะที่แพรณาราเดินผ่านล็อบบีชั้นล่าง เข้าไปข้างในหอพัก เธอก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคาทอร์ ผู้ชายสารเลวที่เคยจะข่มขืนเธอ โดยที่ป้าอย่าง...แขไขก็เอาแต่ใช้แต่เงินของพ่อกับแม่เธอไปถลุงในบ่อนแทบทุกวัน ไม่ได้สนใจว่าสามีของตัวเองจ้องจะทำอะไรกับเธอบ้าง

พฤติกรรมของแขไขทุกอย่าง ทั้งคำพูดและวาจาที่เอื้อนเอ่ยกับเธอราวกับชิงชังมานาน แถมยังชอบขู่ให้เธอเซ็นเบิกเงินในบัญชีของบิดาออกมาใช้เป็นจำนวนมาก โดยโกหกว่าจะเอาเงินไปหมุนในบริษัท แต่เธอรู้ดีว่าจริงๆ แล้ว แขไขเอาเงินไปเล่นในบ่อนกาสิโน!

ครั้งสุดท้ายที่เธอทนไม่ไหว แล้วตัดสินใจหนีออกมา เพราะคาทอร์แอบย่องเข้ามาในห้องนอนตอนที่เธอหลับอยู่ หวังจะข่มเหง ขืนใจ แต่โชคดีที่เธอคว้าแจกันตรงหัวนอน ฟาดเข้าที่หัวของอีกฝ่ายจนสลบ

จากนั้นเธอก็รีบเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่สำคัญทั้งหมดลงในกระเป๋า แล้วหนีออกมาจากขุมนรกแห่งนั้น!

แต่วันนี้...ไอ้แก่ตัณหากลับนั่น กำลังนั่งยิ้มให้เธอตรงด้านหน้าล็อบบีพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คน ซึ่งเดาว่าคงเตรียมมาลากตัวเธอกลับ

‘ให้ตายสิ นี่มันวันอะไรเนี่ย! หนีเสือปะจระเข้จริงๆ เฮ้อ...พระเจ้า!มีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม!’ เธอตัดพ้อโชคชะตาอย่างน้อยใจ

“สวัสดีมิกิ ไม่เจอกันนานเลยนะ คิดถึงลุงบ้างไหมจ๊ะ?” คาทอร์เอ่ยถามพลางใช้สายตาสำรวจเรือนร่างที่เขาหวังจะได้ครอบครองมานาน

“คิดสิ! คิดว่าเมื่อไหร่คนอย่างแกจะตายๆ ไปซะที” แพรณาราบอกอย่างเหลืออด เธอเจอแต่เรื่องแย่ๆ มาพอแล้วและตอนนี้เธอจะไม่ทนต่อไป แม้แต่วินาทีเดียว!

“หึ! เดี๋ยวนี้ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ เอาตัวไปขึ้นรถ!” คาทอร์หันไปสั่งลูกน้องที่มาด้วย

“ครับ” ชายฉกรรจ์ทั้งสี่ต่างรีบตรงเข้ามาจับหญิงสาวทันที

“กรี๊ดดดด ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!” แพรณาราส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่รอบๆ

ผู้ชายสองคนวิ่งเข้ามาจะช่วย แต่ดันถูกคาทอร์ยกปืนขึ้นพร้อมกับข่มขู่สำทับว่า “ใครเสือกกูยิงทิ้งแน่”

“แกจับเธอไปทำไม! แจ้งความเลย!” ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่หอพักเดียวกับแพรณาราเอ่ยขึ้น และตะโกนบอกให้เจ้าของตึกโทร. ไปแจ้งความกับตำรวจ

“ปล่อยฉันนะ! ไอ้สารเลว! ปล่อย!” แพรณาราโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ลูกน้องของคาทอร์กำลังจะผลักเธอให้เข้าไปในรถตู้

“กูบอกแล้วนะ! ว่าใครเสือก กูจะยิงทิ้งให้ดู!” คาทอร์เล็งปืนไปที่เจ้าของตึกซึ่งกำลังกดมือถืออยู่ พร้อมกับทำท่าจะเหนี่ยวไกออกไป ทำให้ชายอีกสองคนและเจ้าของตึกหน้าสลดวูบ เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนเล็งมา

“แน่จริง! มึงก็ลองยิงกูดูสิ!” ออร์แลนโด้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของคาทอร์ เอ่ยเสียงเย็น

แพรณาราหันไปมองตามเสียง พอเห็นว่าเป็นออร์แลนโด้เท่านั้น น้ำตาของเธอก็ไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก

“มึงเป็นใคร มาเสือกเรื่องของกูทำไม!” คาทอร์เอ่ยถามเสียงดัง‘ใครวะไอ้เด็กนี่ หน้ามันคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกเหมือนเคยเห็นที่ไหน’

“กูชื่อออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ เป็นสามีของมิกิ แค่นี้พอจะเสือกได้ไหม?” ออร์แลนโด้ตอบกลับเสียงดัง ทำเอาทุกคนที่ได้ยินต่างอึ้งไปตามๆ กัน

‘ก็ไหนบอกว่าจะเขี่ยเธอทิ้งทันทีไง’ แพรณาราแอบท้วงในใจ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งจะแสดงท่าทางดีใจที่เห็นอีกฝ่ายออกไปเมื่อครู่

“กูไม่เชื่อ! กูเป็นลุงของมิกิ!!” คาทอร์สวนกลับเสียงดัง

‘สามีงั้นเหรอ? ไม่จริง! นังเด็กนี่จะทันมีตอนไหน เพราะคนที่ให้ตามสืบบอกว่าเธอพักอยู่คนเดียว และก็ไม่ได้คบหาชายใด เขาเลยพาคนมาดักรอเพื่อจะพาตัวกลับ อ๊ะ! หรือว่าไอ้เด็กนี่มันจะโกหก!’

“ก็แหกตาดูที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอสิ! แล้วก็ปล่อยเมียกู! ไม่อย่างนั้นพวกมึงทุกตัวได้ตายอย่างหมาข้างถนนแน่ๆ” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะชี้นิ้วไปที่คาทอร์และชายอีกสี่คน

“ไอ้เด็กนี่มันเป็นใครวะ?” คาทอร์มองแหวนเพชรบนนิ้วนางข้างซ้ายของแพรณารา ก่อนจะสบถออกมาอย่างหัวเสีย กับขนาดของเพชรเม็ดใหญ่ ที่บ่งบอกว่าคนที่กำลังทำกร่างอยู่ตอนนี้ไม่ธรรมดา! แถมยังซื้อแหวนเพชรยี่ห้อดังที่เปิดประมูลไปเมื่อเดือนก่อนมาได้ แสดงว่าต้องรวยมาก

“นะ...นายครับ!” ลูกน้องของคาทอร์เอ่ยเรียกผู้เป็นนาย ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปยังแสงเลเซอร์สีแดง ที่กำลังส่องมายังหัวของทุกคนตอนนี้

“ทุกคนที่นี่...ไม่มีใครไม่รู้จักกู และทุกคนรู้ดี ว่าคนอย่าง ออร์แลนโด้ไม่เคยพูดเล่น ถ้าจะลอง ก็จะจัดให้ เพราะเรื่องนี้...เป็นเรื่องที่กูถนัดที่สุดในชีวิต!” ออร์แลนโด้เอ่ยก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างสมเพชชายแก่กับลูกน้องกระจอกๆ อีกสี่คน ที่ออกอาการกลัวจนลนลาน