บทที่ 11 จื่อปาก

“พระองค์ทรงเอาใจใส่เฟยลี่เข้าใจดี แต่ประเจิดประเจ้อไปหรือเปล่าเพค่ะ”

เสียงลอดไรฟันจงใจให้เข้าใจความหมาย

“ดีแล้วไหนๆ ก็ไหนๆ ให้สมบทบาทหน่อย”

เดินเร็วไม่สนใจแพรวา

“อย่าดิ้นนักเดี๋ยวจะ ให้อายมากว่านี้"

ว่าแล้วก็ก้มลงริมฝีปากเกือบจะประกบริมฝีปากแพรวา

“ขอร้อง....คนนี้นี่สำคัญแสดงให้เนียนหน่อย”

แพร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ