บทที่ 4 มิติสวรรค์ 1
ฟางเหนียงได้ฟังก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ถึงขนาดรับไม่ได้ เพราะชาติที่แล้วพวกนางเดินทางเป็นพันกิโลเมตรเพื่อมุ่งหน้าไปยังฐานทัพที่แข็งแกร่งกว่า เพียงแต่ร่างนี้บอบบางกว่าร่างเดิมมากนัก แต่คงไม่ยากเกินความพยายามของนางหรอก แค่สิบห้ากิโลเมตรเท่านั้น
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ป้าหวังพอจะหาคนรับจ้างตัดหญ้ารื้อฟื้นที่ไร่นาได้หรือไม่ ข้าจะให้ค่าแรงวันละสามสิบอีแปะ แต่ต้องหาข้าวปลาไปกินเอง”
ป้าหวังมองตามอย่างตกใจ และเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เพราะคนในหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้ว่าฟางเหนียงภรรยาของฟางเหยียนอวี้นั้นขี้เกียจไม่ทำการทำงาน ใช้เงินเดือนของสามีเพียงอย่างเดียว
“เจ้าจะไปทำไร่นาหรือ”
“เจ้าค่ะ ป้าหวังพอจะหาคนให้ข้าได้หรือไม่” ฟางเหนียงส่งยิ้มให้ พยายามไม่สนใจสายตาประหลาดใจที่มองมา
นางไม่รู้ว่าร่างเดิมเป็นอย่างไรแต่จากที่เห็นก็พอคาดเดาได้
“ไม่ต้องหาคนอื่นไกลหรอก ลุงหวังยังว่างเดี๋ยวจะหาคนไปช่วย ว่าแต่เจ้าจะรับกี่คน”
ฟางเหนียงคำนวณเงินและเวลา ก่อนจะเอ่ยบอกความตั้งใจ
“สักสิบคน ข้าอยากให้เสร็จเร็ว ๆ เพราะเข้าเมืองในครั้งนี้จะซื้อเมล็ดผักมาเพาะปลูกด้วย”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ยังเห็นเด็กน้อยนั่งเล่นกันอยู่อย่างเรียบร้อย ฟางเหนียงจึงเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารเย็น แต่ในห้องครัวนั้นว่างเปล่า นางจึงเข้าไปสำรวจในมิติอีกครั้งเผื่อมีอะไรทำให้เด็ก ๆ กิน พื้นที่ในมิติของนางมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีเพียงแค่สิบสองหมู่พอ ๆ กับผืนไร่นาข้างนอกนั่น แต่ที่นี่ยังมีน้ำตกที่ไหลลงมาตลอดเวลา นางรู้ว่าน้ำในนี้สามารถทำให้ฟื้นตัวได้เร็ว และผักที่นี่จะเติบโตเร็วกว่าข้างนอก
ฟางเหนียงเดินไปสำรวจแปลงผักที่เคยปลูกเอาไว้ ซึ่งมีผักกาดขาวที่นางเอาไปทำมื้อเช้านี้ เพียงแค่หนึ่งส่วนสี่ สามแม่ลูกก็กินอิ่มแล้ว ที่เหลือนางว่าจะไปทำกิมจิ
สายตามองไปที่ฟักทองยักษ์กลายพันธุ์ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด มันใหญ่เกินที่สามแม่ลูกจะกินหมด แต่เป็นผักที่ให้สารอาหารครบถ้วน
“ทำอะไรกินดีนะ”
ฟางเหนียงพึมพำแผ่วเบา มองฟักทองที่อุดมไปด้วยวิตามิน และแร่ธาตุมากมายที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย เช่น วิตามินเอ วิตามินบี 1 วิตามินบี 2 วิตามินบี 3 วิตามินบี 5 วิตามินบี 6 วิตามินซี วิตามินอี ธาตุฟอสฟอรัส ธาตุแคลเซียม ธาตุโพแทสเซียม ธาตุโซเดียม ธาตุแมงกานีส ธาตุเหล็กและซิงค์ ซึ่งเหมาะกับการทำให้ก้อนแป้งน้อยกลับมาร่างกายแข็งแรงรวมทั้งร่างนี้ด้วย
“ตกลงเอาฟักทองแล้วกัน”
เมื่อตกลงกับตัวเองได้แล้ว ฟางเหนียงจึงเดินไปหยิบมีดในบ้านหลังเล็ก ภายในมิติสวรรค์ของนาง ซึ่งได้มาจากการเอาผนึกซอมบี้แลกมา นางเอาไปล้างน้ำจนสะอาด เพราะจำไม่ได้ว่าอันไหนใช้แทงซอมบี้ไปบ้างแล้ว แต่น้ำในมิตินางสามารถชำระล้างเชื้อไวรัสพวกนั้นได้เป็นอย่างดี
นางปิดบังเรื่องมิติของตัวเองมาโดยตลอด เพื่อความอยู่รอดของตนเอง
คนที่เปิดเผยจะได้รับความคุ้มครองอย่างดี แต่ว่านั่นหมายถึงอิสรภาพที่เหลือเพียงน้อยนิดได้หายไป และนางยังต้องตามหาบิดากับมารดา ที่อยู่ไกลจากที่ตัวเองอยู่หลายพันกิโลเมตร
แต่น่าเสียดายที่ทั้งคู่ไม่อาจประคองชีวิตรอนางได้ และมันมีคนที่ชั่วร้าย มีพลังที่สามารถยึดครองอำนาจของคนที่ตัวเองฆ่าได้
นั่นทำให้ผู้ที่ปลุกพลังมิติได้ล้วนตกเป็นเหยื่อ แต่โลกที่ใกล้จะล้มสลายก็โหดร้ายเช่นนี้ แต่ที่นางอยู่ได้เพราะเดิมนางเองก็เป็นทหารหญิง ที่ฝึกมาอย่างยากลำบาก ฟางเหนียงถอนหายใจ พยายามปลดปล่อยอดีตที่ไม่อาจแก้ไขได้
“เอ๊ะ เอามะละกอสุกไปสักลูกแล้วกัน”
ฟางเหนียงเหลือบไปเห็นมะละกอที่ออกผลอย่างงาม นางไม่รอช้ารีบจัดการผักที่จะทำกับข้าวเย็นนี้อย่างคล่องแคล่ว แล้วนำออกไปข้างนอก
วันนี้ทำผัดฟักทองและมะละกอสุกมาให้เด็ก ๆ กินเล่นไปก่อน แม้อาหารจะเรียบง่ายแต่ก้อนแป้งคู่นี้ก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาไม่ได้ถามว่าได้ผักพวกนี้มาจากที่ไหน แต่ก็ยังมีสายตาอยากรู้อยากเห็นมองตาม
ฟางเหนียงมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม นางไม่เคยมีลูกแต่ก้อนแป้งคู่นี้ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เพราะฉะนั้นนางจะปกป้องทั้งคู่และให้ชีวิตที่สมบูรณ์ให้พวกเขา
แต่เมื่อนึกไปถึงพรุ่งนี้ที่นางจะต้องเดินทางเข้าเมือง ซึ่งต้องใช้เวลาทั้งวันก็รู้สึกไม่วางใจ หรือว่านางควรเอาเด็ก ๆ ไปไว้ในมิติแบบนี้นางก็ไม่ต้องห่วงพวกเขามาก
แต่นั่นหมายความว่าความลับของนางเปิดเผย ดวงตาคู่งามมองเด็ก ๆ กินข้าวจนอิ่มอย่างพิจารณา เมื่อเห็นความฉลาดของพวกเขาแล้วไม่น่าจะมีปัญหา เพียงแค่สั่งสอนเพิ่มอีกนิดทุกอย่างน่าจะเป็นไปได้ แต่หากเด็ก ๆ เผลอพูดออกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ นั่นทำให้นางกล้าที่จะให้เด็กรับรู้มิติสวรรค์
“เจ้าก้อนแป้งน้อย มานี่สิแม่จะพาไปที่ที่ หนึ่ง”
ป้าหวังพยักหน้ารับ อดที่จะมองเพื่อนบ้านหลาย ๆ ครั้ง เพราะวันนี้นางทำให้ประหลาดใจและน่าตกใจหลายอย่าง
แต่หากฟางเหนียงคิดได้ก็เป็นเรื่องดี ใครบ้างไม่อยากได้เพื่อนบ้านดี ๆ แม้ที่ผ่านมาเจ้าตัวจะขี้โวยวายและน่ารำคาญบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายจนรับไม่ได้
“ตกลง เดี๋ยวข้าจะให้ลุงหวังไปหา วันนี้น่าจะได้ครบจะให้เริ่มงานพรุ่งนี้เลยหรือไม่”
“เจ้าค่ะ ให้พวกเขาไปที่ไร่ได้เลย เลิกงานพรุ่งนี้ให้มารับเงินที่บ้านข้า”
ฟางเหนียงเอ่ยบอก หากใช้สิบคนไม่เกินห้าวันน่าจะพลิกผืนไร่นาพร้อมเพาะปลูกได้ เมื่อจัดการเรื่องสำคัญเรียบร้อยจึงขอตัวกลับบ้าน พร้อมได้มันป่าหรือจะเรียกว่ามันหวานไปด้วยสองหัว
