บทที่ 68 สายใยที่บางเบาจนแทบจะไม่มี...1

แค่ก ๆ ๆ ๆ

ฟางเหนียงหัวเราะเบา ๆ กับคนเสียอาการ ใบหน้าแดงระเรื่อจนลามไปถึงใบหู แต่ถึงกระนั้นดวงตาคู่คมยังมองนางไม่วางตา

“ท่านแม่งดงามที่สุดขอรับ/ท่านแม่งดงามที่สุดขอรับ”

เจ้าก้อนแป้งน้อยที่ไม่รู้อะไรเลยตอบรับด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกันเสียจนนางอดที่จะขำไม่ได้ นางกล่าวหยอกล้อคนพ่อ แต่คนลูกเป็นคนต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ