บทที่ 77 ขาวหนอ พองหนอ

และเป็นตอนนั้นที่ร็อกโก้ซึ่งนอนนิ่งอยู่นานเริ่มส่งเสียงงึมงำ

“ว่าไงนะ” เด็กหนุ่มถาม แต่อีกฝ่ายเอ่ยเสียงขาดเป็นห้วงๆ และเบามาก เขาจึงถามย้ำอีกหน “พูดอีกทีซิ”

เมื่อได้ยินไม่ถนัด เขาก็เลยก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ จนจับใจความได้ว่า

“หะ หายใจไม่ออก ชะ ช่วยด้วย”

เด็กหนุ่มคิดเลื่อนเปื้อนไปหมด เขาต้องทำยังไง ผ...