บทที่ 107

ผมอยู่หลังโต๊ะทำงานคนเดียว กลางวันแสกๆ แต่ม่านกลับปิดสนิท ปล่อยให้ผมนั่งครุ่นคิดอยู่ในความมืด

ถึงตอนนี้ตาผมมันล้าอยากจะพักเต็มที แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดพัก

พ่อรู้ว่าผมรออยู่ในนี้ แต่ก็ยังไม่เข้ามาพร้อมข่าวคราวอะไรเลย นี่ก็ราวหกชั่วโมงแล้วตั้งแต่ผมขอความช่วยเหลือจากท่านเมื่อเช้านี้ และดูเหมือนความคิดผ...