บทที่ 112

ทุกวินาทีผ่านไปเชื่องช้าเหมือนกำลังนับถอยหลังสู่สิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง...

ฉันนั่งลงบนขอบเตียงอีกครั้ง ดึงแท่งเหล็กเย็นเยียบออกมาจากใต้หมอน - นิ้วของฉันกำรอบมันและบีบแน่น

แปลกที่ของเล็กๆ แค่นี้กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนพอจะมีอำนาจควบคุมอะไรได้บ้างในนรกขุมนี้

หัวใจฉันเต้นกระหน่ำเจ็บปวดในอก ดังพอที่ฉ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ