บทที่ 118

มุมมองของวินเซนต์

ผมพุ่งพรวดเข้าไปในไอซียูเหมือนคนบ้าคลั่ง ไม่สนใจว่าจะต้องชนใครเพื่อให้ไปถึงตัวแดริลให้ได้

ลมหายใจผมเริ่มหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าใกล้เขา กลิ่นยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลทำให้ผมขนลุก แสงไฟนีออนเหนือหัวเริ่มกะพริบพอให้ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม…

"เพื่อนผมอยู่ไหน? ผมต้องเจอเขาเด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ