บทที่ 119

ตอนแรก ผมนึกว่าตัวเองคิดไปเองทั้งหมด...

นึกว่าสมองของผมที่กำลังสิ้นหวังอยากเห็นสัญญาณชีพเพียงน้อยนิด กำลังเล่นตลกกับผม...

แต่ไม่ใช่เลย—ปลายนิ้วของเขาที่อยู่ในมือผมกระตุกเบาๆ นั้นเป็นเรื่องจริง!

ผมสูดหายใจติดขัดอยู่ในลำคอ แล้วก็นิ่งค้าง กลัวที่จะขยับ กลัวว่าจะไปทำลายสายใยบางๆ ที่เพิ่งจุดประกายขึ้นมา

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ