บทที่ 93

ฉันนอนอยู่บนเตียงข้างเอ็มม่า เราสองคนต่างจ้องมองเพดานในความเงียบอันน่าสบายใจ ตอนนี้ฉันสงบลงจากอาการตื่นตระหนกก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกวิตกกังวลและไม่สบายใจอย่างเหลือเชื่อ

"พ่อฉันอาจจะกำลังมาหาฉันที่นี่ตอนนี้ก็ได้ใครจะรู้..." ฉันเค้นคำพูดออกมาขณะที่เอ็มม่าหันขวับมามองฉัน

"อย่าคิดแบบนั้นสิ เราไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ