บทที่ 13 ตีบทแตกกระจุย

เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง นั่นคือสิ่งที่วรรณรดาอยากให้เป็นเพียงภาพฝัน ทว่าเมื่อฝ่ามือของเขาเคลื่อนออก และแทนที่ด้วยริมฝีปากที่ขยับพูด วรรณรดาก็รู้สึกว่าเธอกำลังอยู่ในความฝันจริงๆ เพราะความรุ่มร้อนที่บดขยี้ แม้จะให้ความรู้สึกเจ็บจนคิดว่าริมฝีปากของเธอคงจะขาดวิ่นในครานี้แน่ แต่เมื...