บทที่ 20 อ่อย - ทำตัวยาก

วรรณรดาหน้าเหวอเพราะจู่ๆ นายใบ้ก็หยิบจานข้าวแล้วเดินออกไป ทำเหมือนไม่สนใจ และไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ จนวรรณรดารู้สึกตัวว่าเธอคงเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ดันเผลอคิดว่านายใบ้รับฟังเธออยู่

“เฮ้อ! อย่างน้อยก็เป็นที่ระบายให้ฉันหน่อยนะนายใบ้ ไม่ได้ยินก็ช่างเถอะ ขอแค่ให้ฉันได้พูดหน่อย ไม่อย่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ