บทที่ 38 ผม-คุณ

ธีรดนย์โอบอุ้มร่างงามระหงที่อ่อนแรงขึ้นแนบอกพาก้าวเดินไปสู่จุดหมาย ขณะที่ลิ้นร้อนยังตวัดต้อนรัดรึงลิ้นน้อยๆ นั้นอย่างเมามันในความหวาน เพราะครั้งนี้วรรณรดาไม่ได้ดิ้นหนีแต่เธอกลับจูบตอบเขาอย่างแสนหวาน แม้ว่าอกอวบนั้นจะมีแรงสะอื้นฮึกฮักเป็นระยะ แต่เขาก็รู้ว่าเธอเต็มใจ

แกร๊ก...

เสียงประตูห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ