บทที่ 39 ดอกไม้ที่ไม่เคยถูกแมลงดอมดม

“คุณชาย... อื้อ... ออกไปนะ ฉันหนัก... อื้อ... คุณชาย...” ฝ่ามืออ่อนแรงพยายามยันใบหน้าของเขาออกห่างเท่าที่จะทำได้ ทว่าไม่เพียงแต่คุณชายธีรดนย์จะนอนเฉย สิ่งนั้นก็ยังขยับไม่หยุด

“หนักหรือว่า... อืม... ดีมาก โอว... ดีที่สุด”

“คุณชาย... อื้อ... ไม่เอานะคะ ไม่เอา... อื้อ... คุณชาย!”

วรรณรดาอยากจะหวีดร้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ