บทที่ 48 คนเดียวกัน

ทว่าวรรณรดาก็ต้องพบความประหลาดใจอีกครั้ง เพราะเมื่อเธอหยุดดิ้นรน ใบ้ก็หยุดกอดรัด หากแต่ยังคงโอบกอดหลวมๆ ฝ่ามือรั้งศีรษะของเธอให้เอนซบกับอก ท่อนแขนข้างหนึ่งรั้งเธอแนบแน่น อีกข้างเคลื่อนไปลูบไล้ที่เรือนผม กิริยาของใบ้ ทำให้วรรณรดาไปต่อไม่เป็น รู้แต่ว่าความอ่อนโยนที่ใบ้สื่อออกมาทำให้เธอสั่นสะอื้นมากขึ้...