บทที่ 53 53

ชายหนุ่มหอบหายใจโยน ก้าวถอยหลัง รูดซิบกางเกงไว้ตามเดิม ส่วนอาจารย์สาวยืนต่อไปไม่ไหว ร่างบางทรุดฮวบลงนั่งกองที่พื้นทั้งๆ ที่เสื้อผ้ายังคงหลุดลุ่ยรุ่งริ่งอยู่เช่นนั้น

เธอนั่งเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะปล่อยโฮออกมาโดยไม่อายใคร!

เรไรมองผ่านแว่นกรอบใส พินิจวงหน้ากลมแป้นที่มีคราบน้ำตาเปื้อนที่แก้ม ยิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ