บทที่ 2 เกาะประหลาด(2)

"อั่ก!"

อยู่ๆเรือก็เหมือนกระเเทกเข้ากับอะไรบางอย่างดังโครม เสียงเคลื่อนไหวเเปลกประหลาดดังมาจากทุกทิศทาง อีกทั้งในตอนที่เรือกระตุกร่างของเขาก็ยังถลากลับมาทางข้างหลังเเล้วล้มลงกับพื้นดังอั่ก ดังนั้นมือเรียวสวยจึงรีบล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเเล้วฉวยเอาไฟฉายกระบอกเล็กออกมา

"ซี๊ดดด...."

"อูยยย...โคตรเจ็บ"

เขาครางออกมาเบาๆเเล้วเปิดไฟฉายส่องไปบริเวณรอบๆด้วยความทุลักทุเล จนกระทั่งเเสงไฟเล็กๆสาดส่องไปเห็นเเผ่นหลังของชายร่างใหญ่ในชุดสีดำ ซึ่งมองเเวบเดียวเพิร์ลก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดของตน เเต่ทว่าเมื่อเขาลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินเข้าไปหา

ทันใดนั้นร่างของผู้ชายคนนั้นก็ลอยขึ้นจากพื้นเเล้วสั่นกระตุกอย่างรุนเเรง เสียงที่เปล่งออกมาให้ได้ยินนั้นดูทรมานราวกับคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ เลือดมากมายไหลลงไปกองกับพื้นเเดงฉาน

กระทั่ง....

"อ่อก! อ่อกๆๆ"

โครม!

"....!!"

ร่างนั้นลอยหวือราวกับว่าวปลิวลมไปกระเเทกเข้ากับบางสิ่งที่อยู่ด้านข้าง เเต่ทว่าสายตาของเขากลับไม่ได้เบนไปตามร่างที่ปลิวไปเลยสักนิด เพราะในตอนนี้เขาถูกมือที่มองไม่เห็นตรึงเอาไว้ให้หยุดนิ่งกับที่เรียบร้อยเเล้ว ไฟฉายที่ถืออยู่ก็สั่นหงึกๆพาลให้เเสงไฟวูบวาบไปมาจนเห็นร่างสีดำทมึนเบื้องหน้าเลือนรางอย่างน่าหวาดหวั่น

"อะ อะไรอีกวะเนี่ย!"

"....!!"

ร่างสูงโปร่งไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ดวงตาของเขาเบิกโพลงพร้อมกับอ้าริมฝีปากค้าง เมื่อร่างด้านหน้าก้าวเข้ามาหาช้าๆ ทว่าในตอนนั้นเอง กลับมีบอดี้การ์ดคนพุ่งเข้ามาหาด้วยความรวดเร็ว

"คุณเพิร์ล"

"เห้ย!"

ฉวั๊วะ!!

เขาร้องเสียงหลง เมื่อเลือดสีเเดงสาดเข้ามาที่ใบหน้าเเละร่างกายของเขาราวกับละอองฝน กลิ่นสนิมตีเข้าจมูกคละคลุ้ง จนเเม้เเต่ตัวเขาเองที่คุ้นเคยกับกลิ่นเลือดมาตั้งเเต่เด็กยังรู้สึกอยากอาเจียนออกมา

ตึง!

เฮือก!

เขาสะดุ้งยามร่างกายบึกบึนล้มลงมานอนคว่ำ จนใบหน้าของผู้เคราะห์ร้ายเกยอยู่ที่หลังเท้าขาวอย่างพอดิบพอดี ทว่าบนศีรษะของชายคนนั้นกลับมีขวานโบราณอันใหญ่เฉาะอยู่ตรงกลาง พร้อมกับเลือดเเละมันสมองไหลทะลักออกมาที่ด้านนอกอย่างน่ากลัว

"อะ...อะ...อะไรวะ"

"....!!"

"ใครมันเล่นตลกอะไรวะเนี่ย!"

เขาเเค่อยากออกมาผจญภัยเพราะรู้สึกเบื่อกับการเเย่งชิงอำนาจภายในตระกูล รวมถึงพิสูจน์ว่าเรื่องเล่าเหนือจินตนาการพวกนั้นเป็นเพียงความเชื่อที่ไร้เหตุผลด้วยตัวเอง เเต่เขาก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเรื่องราวบ้าบอพวกนี้เสียหน่อย

"เจ้าเป็นใคร"

อึก!

เพราะมัวเเต่ตกตะลึงกับสภาพศพสุดสยองเบื้องล่าง ทำให้เขาลืมว่าตัวต้นเหตุยังยืนอยู่ที่เดิม

รู้ตัวอีกทีน้ำเสียงทุ้มเเหบห้าวก็ดังขึ้นเหนือศีรษะเสียเเล้ว เเถมศพที่ว่า ยังถูกฝ่าเท้าเปลือยเปล่าที่มีขนาดใหญ่เตะปลิวเสียไกล เเละมันก็เเรงมากพอที่จะให้เขาได้ยินเสียงกระดูกหักดังลั่น

ผวั๊วะ!

กร๊อบ!

เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เเข้งขามันเเข็งราวกับหินจนไม่สามารถเคลื่อนไหวเพื่อต่อสู้หรือหลีกหนีได้เลย เพราะสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ มีเพียงการยืนเบิกตากว้างราวกับเห็นผี เเล้วก้มหน้ามองหลังเท้าสีเข้มขนาดใหญ่ด้วยร่างกายสั่นเทา

"เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่"

"....!!"

"ข้ามั่นใจว่าข้าจะชนะในการเเข่งขันครั้งนี้ หากเจ้าไปกับข้า ข้าจะเลือกเจ้าเป็นเมีย"

เขาเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ด้วยเเววตาสั่นระริก จ้องมองใบหน้าคมคร้ามราวกับคนป่าเเดนไพร ซึ่งมันเป็นความหล่อเเบบดิบเถื่อนเเละห้าวหาญดั่งเช่นชายชาตินักรบ อีกทั้งดวงตาคู่สีเงินที่จ้องมองมามันคมกริบดั่งใบมีด หากเเต่เมื่อจ้องลึกลงไปก็คล้ายกับมีอำนาจบางอย่างเเฝงอยู่ ทำให้คนมองถึงกับเข่าอ่อนเเทบทรุด

"กะ...เเก"

เพิร์ลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเเหบเเห้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาเเต่ยืนจ้องหน้าของตนราวกับท้าทาย ไม่มีการทำร้ายหรือทุบตี เเต่เขาก็ยังไว้วางใจไม่ได้ คนที่บุกรุกเเล้วเข่นฆ่าคนของคนอื่นมันต้องไม่ธรรมดาอยู่เเล้ว

เเละยิ่งสรีระร่างกายที่เเตกต่างกันมันก็ยิ่งทำให้เขาเสียเปรียบ เมื่อก่อนเขาอาจจะรู้สึกภาคภูมิใจกับส่วนสูง188เซนติเมตรเเละกล้ามเนื้องดงามของตัวเอง ทว่าพอมาเจอเจ้าคนที่คล้ายกับคนป่าด้านหน้าเขากลับรู้สึกหน้าม้านอย่างบอกไม่ถูก

ตะ...เเต่ว่ามันอะไรหน่ะ?

ในตอนที่เผลอสำรวจร่างกายกำยำสีเข้มของอีกฝ่าย เขาก็ดันเหลือบไปเห็นบางอย่างโผล่ออกมาจากผ้านุ่งหนังสัตว์ตัวจิ๋ววับๆเเวมๆ

มันมีลักษณะเหมือนส่วนหัวของสัตว์เลื้อยคลาน จนเขาอดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้ ว่ามันจะเอาหนังสัตว์พันรอบเอวทำไม ในเมื่อมันเเทบจะไม่ช่วยปกปิดได้เลย เเถมอีกนิดเดียว เขาก็เเทบจะเห็นไข่อนาคอนด้าอยู่เเล้ว!

"เจ้าจะได้ครอบครองสิ่งนี้สมใจนึก หากวันนี้ข้าเป็นผู้ชนะ"

"...!!"

"ส่วนตอนนี้ เจ้าคงต้องช่วยภาวนาให้ข้าล่าหัวกะโหลกให้ครบห้าร้อยหัวเร็วๆเเล้วกัน"

ปึ่บๆ

เเรงที่ตบลงมาบนไหล่ มันทำเอาเขาทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดสภาพ เเละเมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ต้องตกตะลึงกับหัวอนาคอนด้ายักษ์ที่กำลังงัวเงียผงกหัวทักทายในระยะประชิด

ซึ่งอีกนิดเดียวก็เเทบจะทิ่มเบ้าตาของเขาอยู่เเล้ว หากอีกฝ่ายไม่นั่งคุกเข่าลงมาเเล้วเชยคางเรียวขึ้นด้วยปลายนิ้วหล่ะก็ มีหวังเขาได้เลือดขึ้นหน้าเพราะความโมโหไปก่อนเเน่ๆ

"อะ...ไอบ้า....ไอบ้าเอ้ย!"

เขาสบถออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความโกรธมันปะทุออกมาจากอกจนร่างกายสั่นระริก อยากจะรวบรวมความกล้าที่เเทบจะไม่มีเเล้วต่อยไอ้บ้ากามตรงหน้าใจจะขาด