บทที่ 23 ตอนที่ 23

แม้จะพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่ภามินก็อดลอบชำเลืองมองไม่ได้ ดวงหน้านวลนั้นขาวซีดราวกับกระดาษ ความห่วงใยที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่ภายในกายกระเพื่อมขึ้นในอก แต่สุดท้ายก็ต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชาเช่นเดิม

“สำออยน่ะสิไม่ว่า”

“ตาภาม หุบปากไปเลยนะ” พราวฟ้าหันมาเอ็ดตะโรลูกชายของตัวเอง ก่อนหันไ...