บทที่ 8

ต่อจากนี้ไป ฉันจะดื้อกว่านายเป็นสิบเท่าเลย

เขาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วเดินจากฉันไป ขณะที่ฉันจ้องมองเขาเขม็งที่บังคับให้ฉันใส่เสื้อยืดของเขา ฉันอยากจะถอดมันออกเดี๋ยวนี้เลย แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ฉันยิ้มมุมปากแล้วเดินกลับไปที่สนาม อลิชามองฉันตาหรี่เมื่อเห็นฉันใส่เสื้อยืดของแฟนเธอ ฉันเดินไปหาเจสันที่ยืนคุยอยู่กับเควินตรงนั้น เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน ไม่ใส่เสื้อ

"เริ่มเกมกันเลย" ฉันพูดพลางมองไปที่เควิน ซึ่งมองฉันแล้วก็มองเสื้อที่ฉันใส่สลับกันพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น เขาพยักหน้า แล้วเราก็เข้าประจำที่ อลิชาเป่านกหวีด และก่อนที่เควินจะคว้าบอลได้ ฉันก็ฉกมันไปจากตรงหน้าเขาด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ ทำให้เขาเผลอสบถออกมา อลิชากำลังเชียร์พวกนั้นอยู่ ทำให้ฉันกลอกตา ตอนนี้ฉันยิ่งตั้งใจมากขึ้นว่าจะไม่ยอมให้พวกเขาชนะ ฉันแสยะยิ้มขณะเริ่มเคลื่อนตัวไปยังประตู และเควินก็กำลังไล่ตามฉันมา เขากำลังจะแย่งบอลได้อยู่แล้วตอนที่ฉันส่งมันให้เจสัน เขาเริ่มไล่ตามเจสันขณะที่ฉันคอยตามประกบเขา เราทั้งคู่พยายามไม่ให้สองพี่น้องนั่นได้บอล และฉันก็เตะบอลเข้าประตูไป เจสันกับฉันโห่ร้องด้วยความดีใจพร้อมกับแปะมือกัน ประตูแรกของฉัน ฉันแสยะยิ้มมองพวกเขา

"ฉันจะไม่ยอมให้นายทำประตูได้แม้แต่ครั้งเดียว" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายพลางแสยะยิ้มให้เควินและน้องชายของเขาที่ยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เขาเอียงคอเพื่อสบตาสีอำพันของเขากับฉัน และทันใดนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา ทำให้รอยยิ้มของฉันจางลง แต่ฉันก็ยังคงยิ้มสู้ สีหน้าของเขาทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี แต่ฉันก็ไม่สนใจเพื่อที่จะจดจ่อกับเกมของตัวเอง

เราเริ่มกันใหม่อีกครั้ง และฉันก็เตะบอลได้อีกครั้งก่อนที่เควินจะทันได้ทำ ฉันกำลังจะส่งบอลอยู่แล้วตอนที่บอลถูกฉกไปจากฉันด้วยความเร็วเท่ากัน ทำให้ฉันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขาแสยะยิ้มให้ฉันแวบหนึ่งพร้อมกับโบกมือลา เขาแย่งบอลไปจากฉัน และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เขาก็เตะบอลเข้าประตูไป ตาฉันเบิกกว้างเพราะประตูยังอยู่ไกลจากจุดที่เขาเตะมาก เควินกระโดดโลดเต้นราวกับว่าเขาเป็นคนทำประตูได้เอง ดวงตาของแอมเบอร์จับจ้องมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มเยาะแบบเดิมบนใบหน้าขณะที่เขาเดินเข้ามาหาฉัน เหงื่อไหลอาบร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา ทำให้ปากฉันแห้งผาก ขณะที่เหงื่อบนตัวเขาทำให้ผิวของเขาดูเป็นสีทองใต้แสงแดด สายตาของฉันยังคงจับจ้องอยู่ที่เขา เขาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับรอยยิ้มเยาะแบบเดิมบนใบหน้า

"ยังอีกไกลนะ เด็กน้อย" เขาพูดพลางขยี้หัวฉันแล้วเดินผ่านไป ขากรรไกรฉันขบกันแน่นเมื่อเขาเรียกฉันว่าเด็กน้อย นั่นคือสิ่งที่เขาคิดกับฉันสินะ ฉันยังเป็นแค่เด็กในสายตาของเขาสินะ นั่นสินะเขาถึงได้มีแฟน คำพูดของเขายิ่งเติมเชื้อไฟในใจฉัน

"ฉันจะแสดงให้เขาเห็นเองว่าฉันไม่ใช่เด็ก" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงโมโหขณะกำหมัดแน่น

"ลูน่า" ฉันได้ยินเจสันเรียกชื่อฉัน และตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตรงจุดที่เขาแย่งบอลไปจากฉัน เราเริ่มกันใหม่อีกครั้ง และตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับรอยยิ้มเยาะแบบเดิมบนใบหน้า ทำให้ฉันจ้องเขาเขม็ง

"สู้เขากัปตัน" อลิชาพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ ทำให้ฉันมองไปที่เขาขณะที่รอยยิ้มเยาะของเขากว้างขึ้น งั้นเขาก็เป็นกัปตันทีมมหาวิทยาลัยสินะ และเขาก็ใช้ประสบการณ์ของตัวเองมาเล่นงานฉัน ถ้าเขาเป็นกัปตันทีมมหาวิทยาลัย ฉันก็เป็นกัปตันทีมโรงเรียนเหมือนกัน ฉันยังคงจ้องเขาเขม็งด้วยแววตาที่ลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นไม่แพ้กัน อลิชาเป่านกหวีดอีกครั้ง และคราวนี้ฉันจับจ้องไปที่ลูกบอลที่ฉันกำลังจะเข้าไปแย่ง แต่เขาก็ฉกมันไปได้อีกครั้งด้วยความเร็วเท่าเดิม ทำให้ฉันร้องออกมาด้วยความหงุดหงิด ฉันวิ่งตามหลังเขาไปและเตะบอลตอนที่เขากำลังจะส่งให้เควิน

ลูน่า ทางนี้! เจสันตะโกนขณะยืนอยู่หน้าประตู ฉันแย่งลูกบอลไม่ให้เขาได้สำเร็จ

“รับไปเลย!” ฉันตะโกนบอกเจสันขณะอยู่ใกล้เขาพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ แต่ก่อนที่ลูกบอลจะไปถึงตัวเขา เขาก็เตะลูกบอลเข้าประตูไป

“เยส!” เควินโห่ร้องที่ดีใจกับประตูที่สองของพี่ชายเขา ขณะที่ฉันยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น ฉันหอบหายใจหนักพลางจ้องมองลูกบอล หยาดเหงื่อหยดจากใบหน้า ลูกเตะแต่ละครั้งของเขาทรงพลังมากจนทุกครั้งที่ลูกบอลเข้าประตู มันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้พร้อมกับขยิบตาให้ฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่มองเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมขณะที่หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง แพ้ฟุตบอลน่ะเหรอ ไม่มีวันซะหรอก! เจสันวิ่งมาหาฉัน

“เราจะทำยังไงดี พวกเขานำไปสองประตูแล้วนะ” เขาถามพลางใช้นิ้วโป้งปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก

“เราแค่ต้องจับตาดูเพื่อนของนายก็พอ ส่วนเควินน่ะไม่ได้เรื่องหรอก คอยดูเขาไว้ ที่เหลือฉันจัดการเอง” ฉันพูดเสียงเข้มขณะจับตามองไปข้างหลังเขา ที่อลิชากำลังพยายามเช็ดเหงื่อให้เขา และนั่นมันทำให้ฉันโกรธยิ่งกว่าที่เขายิงเข้าสองประตูเสียอีก

“โอเค ฉันจะตามประกบเขาติดๆ เลย” เขาพูดพลางพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“พักดื่มน้ำจ้ะ” ฉันได้ยินเสียงคุณป้าประกาศขณะที่ฉันกับเจสันกำลังปรึกษาแผนกันอยู่

“ไว้ค่อยคุยกันต่อหลังพักนะ” ฉันพูด คอฉันแห้งผากราวกับทะเลทราย เขาพยักหน้าแล้วเดินตามฉันไป

“ขอบคุณค่ะ หนูหิวน้ำมากเลย” ฉันพูดกับคุณป้าขณะรับแก้วน้ำเย็นจากมือท่าน

“จ้ะ ป้าเอาขนมมาให้ด้วยนะ กินให้อร่อยเลย” ท่านพูดด้วยน้ำเสียงใจดีแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

“ยิงได้ลูกเดียวก็เหนื่อยแล้วเหรอ” เควินเยาะเย้ยพลางยิ้มเยาะใส่ฉัน

“อย่างน้อยฉันก็ยิงเข้าประตูได้บ้าง ไม่ใช่เอาแต่วิ่งไล่ตามคนอื่นไปทั่ว” ฉันสวนกลับพลางกลอกตามองเขา ทำให้เจสันหัวเราะกับการโต้ตอบของฉัน

“เออ ช่างเหอะ ยังไงเราก็ชนะอยู่แล้ว” เขาพูดด้วยรอยยิ้มเยาะแบบเดิมบนใบหน้า

“เกมยังไม่จบซะหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มฝืนๆ พลางสาดน้ำเย็นที่เหลือในแก้วใส่หน้าตัวเองแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ฉันไปนอนแผ่บนพื้นหญ้าเพื่อพักผ่อนสักครู่จนกว่าจะหมดเวลาพัก ฉันกำลังมองท้องฟ้าอยู่ก็รู้สึกว่ามีคนมานอนลงข้างๆ และไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนสนิทตัวป่วนของฉันนั่นเอง

“ว่าไง แฟนขี้หวงของเธอเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของตั้งแต่ยังไม่ถึงวันเกิดสิบแปดเลยสินะ เขาให้เธอใส่เสื้อยืดของเขาด้วยนี่นา” เควินพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนขณะนอนอยู่ข้างๆ ฉัน มองท้องฟ้าสีคราม

“เขาไม่ใช่แฟนฉัน เขาไม่เคยเป็น” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด คำพูดของฉันทำให้เขามองมาที่ฉันพลางขมวดคิ้ว

“ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจล่ะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

“อย่างแรก เพราะพี่ชายนายจำสัญญาไม่ได้ และอย่างที่สอง เพราะเขามีแฟนแล้ว” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดพลางจ้องมองท้องฟ้า

“แฟน ใครเหรอ” เขาถามด้วยแววตาสับสน คราวนี้ฉันละสายตาจากท้องฟ้าสีครามแล้วมองไปที่เขา

“อลิชา” ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มขื่นๆ บนใบหน้า เขาเงียบไปพลางเบือนสายตาจากใบหน้าฉันไปยังพี่ชายของเขากับแฟนสาว ที่กำลังยืนอยู่กับเจสัน เคี้ยวแซนด์วิชที่อลิชาป้อนให้เขา ความรู้สึกร้อนรุ่มในอกฉันไม่เคยลดลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ได้เวลาเริ่มเกมกันอีกครั้งแล้ว” ฉันประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นใจพลางลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อยืดของเขาซึ่งเขายัดเยียดให้ฉันใส่ออก แล้วโยนมันทิ้งลงบนพื้น เควินยิ้มเยาะมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขา (พี่ชายเควิน) จับจ้องการกระทำของฉันทันควัน ขากรรไกรของเขาขบแน่น

“เริ่มเกมได้”