บทที่ 57 บทที่ 57

มือเล็กผลักประตูหน้าบาร์ออกมาข้างนอกเป็นคนสุดท้าย แต่ตอนนั้นฝนกลับเทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ละอองฝนตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะรอให้ฝนหยุดก่อนหรือว่าจะยอมเดินตากฝน และสุดท้ายเท้าเล็กๆ ก็ก้าวย่างฝ่าสายฝนกลับห้องพักซึ่งอยู่ห่างออกไปเกือบแปดร้อยเมตร กว่าจะถึงร่างบอบบางก็ถูกสายฝนเทกระหน่ำมาใส่จนเปียกป...