บทที่ 4 เข้าใจผิด

ร่างสูงโถมเข้าใส่เมื่อได้ยินคำด่าของเธอ ถึงจะหมดทางหนีแต่ชลาลัยก็ไม่ยอมเขาง่าย ๆ มือข้างที่วางผลักลงที่อกแกร่ง ดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเขา

“ปล่อยนะฉันบอกให้ปล่อย! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!” ชลาลัยกรีดร้อง เมื่อธาดาจะทำแบบเดิมกับเธอ ธาดาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กดหญิงสาวลงกับพื้นรูดซิบกางเกงลง ชลาลัยจะต้องตั้งท้อง และทุกข์ทรมานแบบฟ้าริน ไอ้ทินกรมันต้องเจ็บปวด เด็กที่เกิดเป็นลูกของเขาก็จริง แต่เขาไม่ต้องการ

“คุณธาดา ปล่อยฉันนะ!” ชลาลัยขอร้อง แต่ก็ไม่เป็นผล แรงที่มีเพียงน้อยนิดมีหรือจะสู้แรงของเขาได้ ไม่นานหญิงสาวก็นอนนิ่ง เมื่อต้านแรงเขาไม่ไหว ธาดามองคนใต้ร่างด้วยความสะใจ มือหนาจับลำรักมาจ่อที่ปากทางรัก แล้วกระแทกเข้าไปอย่างแรง ชลาลัยตัวงอด้วยความเจ็บปวด ตาพร่าเลือนมองใบหน้าของชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา ธาดาเป็นคนหน้าตาดี แต่ทำไมถึงโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ น้ำตาพากันไหลลงมาเป็นสาย ปากบางขบเม้มเข้าหากัน เธอจะไม่ขอร้องเขาอีกแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ ชลาลัยคิดในใจ ก่อนจะหลับตาลง รอรับการลงทัณฑ์จากเขา

“ขอร้องผมสิชลาลัย บางทีผมอาจจะใจดีกับคุณก็ได้” ธาดาเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อถูกภายในอ่อนนุ่มเล่นงาน มันตอดรัดจนเขาแทบปริแตก ไม่น่าเชื่อว่าชลาลัยจะยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ไอ้ทินกรย่ำยีน้องสาวของเขา ในขณะที่เก็บผู้หญิงอีกคนไว้บนหิ้ง

“ร้องสิ ร้องออกมา ชลาลัยผมสั่งให้คุณร้อง ร้อง! ร้องออกมาเดี๋ยวนี้!” ตาคู่คมมองใบหน้าสวยที่เบี่ยงหลบไปอีกทาง น้ำตาที่ไหลออกมาทางหางตา ยิ่งทำให้เขาสะใจ เธอคงเจ็บมากเพราะเขาไม่เบามือกับเธอเลยสักนิด

ไม่นานร่างสูงก็กระตุกเกร็ง เมื่อเดินไปถึงจุดหมาย ผละออกจากร่างที่นอนนิ่งอย่างรังเกียจ ชลาลัยยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ แล้วหันตะแคงข้าง เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะปกป้องตัวเองจากสายตาของเขา ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา อดสูกับสิ่งที่ตัวเองกำลังพบเจอ

“สำออย!” ธาดาสบถลั่น ลุกขึ้นยืนแล้วจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไป โดยไม่หันมามองคนที่นอนกอดตัวเองอีกเลย ชลาลัยหลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อนึกถึงคำพูดของเขา ธาดาบอกว่าจะให้คนงานในไร่มาข่มขืนเธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอคงยอมตาย

ร่างบางขยับตัว เมื่อรู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนไหลออกมาจากช่องทางรัก ธาดาไม่ได้ป้องกัน เธอต้องหายาคุมกินให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะมีเรื่องเลวร้ายตามมา

หญิงสาวพยุงตัวเองลุกขึ้น หอบเสื้อผ้าที่ร่วงเกลื่อนพื้นมากอดเอาไว้ พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับรูปถ่ายบานใหญ่ของฟ้าริน ตากลมโตสบกับดวงตาของฟ้าริน ก่อนจะพูดบางอย่างออกมา

“สะใจไหมฟ้าริน พี่ชายเธอทำกับฉันไม่ต่างกับสัตว์ สมใจเธอแล้วใช่ไหม” น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เพราะน้อยใจกับโชคชะตาของตัวเอง เธอมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องงานแทนทินกร แต่มันกลับเป็นแผนร้ายที่ธาดาสร้างขึ้น เพื่อล่อให้ทินกรออกมาติดกับ เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย ฟ้ารินต่างหากที่ทำร้ายเธอ ทินกรเป็นคนรักของเธอ แต่ฟ้ารินแย่งเขาไปจากเธอ

“ทำไมเธอไม่พูดความจริง” ตากลมโตมองหน้าฟ้าริน ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน้า สูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ธาดาคงรับรู้ข้อมูลมาผิด ๆ ถึงได้ทำร้ายเธออย่างป่าเถื่อน ถ้าเขารู้ว่าน้องสาวเป็นคนอย่างไร เขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

หลังจากร้องไห้จนพอใจ ชลาลัยก็เริ่มสำรวจรอบ ๆ บริเวณ ธาดาล็อกประตูขังเธอไว้ในบ้าน ที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายของฟ้าริน เธอไม่รู้ว่าฟ้ารินตายไปแล้ว หรือเขาพูดเพื่อต้องการให้เธอรู้สึกผิด ถ้าฟ้ารินตายไปแล้วจริง ๆ เธอก็อดสงสารไม่ได้ แม้เธอจะไม่ใช่สาเหตุก็ตาม เธอหลีกทางให้ทินกรกับฟ้าริน หลังจากรู้ว่าสองคนนั้นแอบคบกัน แต่ทินกรยืนยันว่าเขาเลือกเธอ และยุติความสัมพันธ์กับฟ้าริน ธาดาทำแบบนี้คงจงใจทำให้เธอประสาทหลอน เธอไม่กลัวฟ้ารินเลยสักนิด เพราะฟ้ารินรู้ดีว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร คนที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือธาดา

“มีใครอยู่ข้างนอกไหม เปิดประตูให้ฉันหน่อย ฉันถูกขังอยู่ในนี้!” ร้องถามพร้อมกับเคาะลงที่ประตู เพื่อขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วยฉันถูกขังอยู่ในนี้!” ไม่มีเสียงตอบรับ หญิงสาวจึงสำรวจไปเรื่อย ๆ บ้านหลังนี้มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และมุมนั่งเล่นเล็ก ๆ มีครัวแยกออกไปด้านหลัง ที่นี่คงไม่มีคนอยู่นานแล้ว เพราะนอกจากรูปถ่ายของฟ้าริน เธอก็ไม่เห็นของใช้อะไร หญิงสาวเปิดไฟเมื่อบรรยากาศภายนอกเริ่มมืดลง ไม่รู้ว่าเขาจะขังเธอไว้อีกนานแค่ไหนกัน คนอย่างเธอหัวแข็งไม่ตายง่าย ๆ หรอก ธาดาจะต้องเสียใจ ที่ทำกับเธอแบบนี้

ธาดามองไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ตีนเขา แสงไฟที่ส่องมาจากภายในบ้าน ทำให้เขาอดคิดถึงเจ้าของบ้านไม่ได้ ฟ้ารินรักบ้านหลังนั้นมาก หลังจากน้องจากไปเขาก็สั่งปิดตาย จนกระทั่งชลาลัยมาที่นี่ เขาต้องการให้ชลาลัยหวาดกลัวและเจ็บปวด ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ต้องเจอกับเงาของฟ้าริน

“ไอ้เสกบอกว่า เมื่อตอนกลางวัน กันตาไปที่บ้านรักน้ำครับ” คำบอกเล่าของลุงสนิททำให้ธาดาถอนหายใจ

“ผมกลัวว่ากันตาจะทำให้วุ่นวาย” ลุงสนิทเตือนด้วยความหวังดี กันตาเป็นคนที่ธาดาเกรงใจ พ่อของเธอเป็นนักการเมืองท้องถิ่น มีอิทธิพลไม่น้อยกันตารู้สึกยังไงกับธาดา คนที่นี่ต่างก็รู้ดี

“สั่งไอ้เสกให้เฝ้าเอาไว้อย่าให้คลาดสายตา ถ้ากันตาไปที่นั่นอีก ให้รายงานผมทันที” ธาดาสั่ง เพราะไม่อยากมีปัญหากับคุณอรุณ จึงให้กันตาเข้ามาช่วยงานที่ออฟฟิศ แต่ถ้ากันตาจะวุ่นวายเกินไป เขาคงต้องทำอะไรสักอย่าง เขาชัดเจนมาตลอดว่าคิดกับกันตายังไง กันตาเป็นเพื่อนกับฟ้าริน เขารักและเอ็นดูกันตาเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่ง