บทที่ 6 Chapter 6

Chapter 6

ไม่มีสิ่งใดหรือใครเปลี่ยนแปลงเพลย์บอยจอมร้ายกาจเช่นฟรานเซสโก้ได้ เพราะหลังจากทานมือค่ำกับอเล็สซานโดรพร้อมครอบครัวที่พากันมาเยี่ยมเขากับอัลบาโร ฟรานเซสโก้บึ่งรถคู่ใจออกมาระเริงราตรีทันที จุดหมายของเขาคือที่เดิม ผับบาบิยอง ผับที่เหล่ามาเฟียมักเข้ามาใช้บริการ มาเฟียคนอื่นมีลูกน้องรอบกาย แต่เขา...ฉายเดี่ยว

ชายหนุ่มรูปงามร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในผับ โดยมีสายตาของมาเฟียหลายคนที่เข้ามาใช้บริการ รวมถึงลูกน้องของเขาเหล่านั้นที่พากันมองฟรานเซสโก้เป็นตาเดียว สายตาทั้งหลายนั้นมีทั้งเป็นมิตรและศัตรู แล้วคนที่เป็นศัตรูคู่อริก็ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวกับฟรานเซสโก้สักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะอำนาจของบิดากับคนเป็นอา มีมากเกินกว่าใครจะกล้ายุ่งเกี่ยว

ฟรานเซสโก้ไม่อยากเป็นมาเฟีย แต่เมื่อบิดาเสียชีวิตและทิ้งอาณาเขตที่เขาต้องดูแลเกือบครึ่งของกรุงโรม และเป็นเขตที่มาเฟียรายอื่นอยากครอบครอง ฟรานเซสโก้จำต้องรับตำแหน่งมาเฟียอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วเขาก็ทำหน้าที่ได้ดี เฉียบขาด ตัดสินใจว่องไว ไม่บ้าอำนาจและมีคุณธรรมไม่ต่างกับตอนที่บิดายังมีชีวิตอยู่

มาเฟียนิสัยแย่หลายคนที่แสวงหาอำนาจและอาณาเขต หลายครั้งที่เข้ามาทับพื้นที่ และพยายามยึดครองเป็นของตน แต่ก็ถูกฟรานเซสโก้ที่ใครต่อใครหลายชีวิตคิดว่า มือใหม่ไร้ประสบการณ์และอ่อนหัดจัดการวิ่งกลับบ้านแทบไม่ทัน และมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ชื่อเสียงของฟรานเซสโก้โด่งดังคือ เขาใช้ปากกาประจำตัวจัดการกับลูกน้องของมาเฟียรายหนึ่งที่ลอบทำร้ายร่วมสิบคน ความโหดอีกหนึ่งเรื่องคือ ตัดหูข้างซ้ายของคนที่ลอบทำร้ายทุกคนส่งไปเป็นของขวัญให้คนออกคำสั่ง รับตั้งแต่นั้นจึงไม่มีคนกล้าแหยมกับเขา

“ว่าไงเซสโก้ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เซนเธ่ มาเฟียเฒ่าที่ไม่ยอมปลดระวางอำนาจ แม้ว่าวัยจะย่างเข้าปีที่เจ็ดสิบ เขาเคยบอกใครๆ ว่า จะวางมือต่อเมื่อหมดลมหายใจ ทักชายหนุ่มรุ่นหลานที่กำลังเดินผ่านโต๊ะที่ตัวเองนั่ง “สบายดีนะ”

ฟรานเซสโก้ไม่อยากเสวนากับเซนเธ่ แต่เมื่ออีกฝ่ายทัก เขาจึงหยุดและหันมาเผชิญหน้า เขาโค้งตัวเพียงนิดเป็นเชิงให้เกียรติในฐานะปู่ของวงการ เลื่อนสายตามองเซเรเก้ หลานสุดที่รักของเซนเธ่ที่นั่งดื่มอยู่ใกล้ๆ เพียงแวบเดียวก็หันมามองหน้าคนทักตน

“สบายดีครับ แล้วคุณปู่ล่ะครับ สบายดีไหม” เซนเธ่หน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ฟรานเซสโก้เรียกตนว่าปู่ มันเป็นเรื่องจริงที่เขาไม่อยากให้ใครเอ่ย นอกจากคนในครอบครัว

“สบายดี” เซนเธ่ตอบเสียงเรียบ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม

“ผมขอตัวนะครับ” เหมือนฟรานเซสโก้ไม่อยากพูดคุยกับเฒ่ามาเฟีย เขาตัดบทและเดินไปยังโต๊ะที่จองไว้ทันที

“ปู่ไปทักมันทำไม ดูมันสิ กวนกลับซะงั้น น่ากระทืบชะมัด”

เซเรเก้พูด มองตามร่างฟรานเซสโก้ที่ตนไม่ชอบหน้า นึกอยากจะเอาเท้าเหยียบร่างอีกฝ่ายซ้ำๆ ให้จมดิน แล้วจึงเอาลูกตะกั่วเป่าหัว

“ฉันกลัวว่ามันจะกระทืบแกมากกว่า”