บทที่ 25 25

ยายหน้าซาลาเปา เดี๋ยวยุอาเขื่อนให้หาแฟนใหม่ซะเลยนี่ อุ๊บ!” มาหยาตาโตรีบอุดปากเพื่อนเอาไว้ เขตต์หัวเราะเมื่อรู้จุดอ่อนของมาหยา

“นายจะแหกปากทำไมฮ้าไอ้หมูตอน เดี๋ยวก็ไม่ให้ไปด้วยซะเลย” มาหยาทำเสียงดุใส่

“โอเคๆ เป็นความลับ”

“ลีลามากเดี๋ยวก็ไม่ให้ไปซะเลย” มาหยาก็มีอะไรมาต่อรองเขตต์เหมือนกัน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายเหนือกว่าแน่นอน ก็ดารินเพื่อนรักของเธอไง ถ้าเธอไม่สปอยมีเหรอดารินจะสนใจ ปกติแล้วเพื่อนของเธอมีหนุ่มๆ มารุมจีบเยอะแยะ แต่ไม่เคยสนใจใครเลยเพราะฝังใจเรื่องคนเป็นพ่อที่ดูเจ้าชู้และไม่ค่อยรับผิดชอบอะไร ดารินจึงค่อนข้างเลือกเยอะ โดยเลือกคนที่นิสัยใจคอ ความรับผิดชอบมากกว่ารูปร่างหน้าตา

เขตต์ขับรถมินิคูเปอร์สีแดงของมาหยาออกจากบ้านไปพร้อมกับสองสาว ทั้งสามเดินซื้อข้าวของกันอย่างเพลิดเพลิน โดยมีหนุ่มเพียงคนเดียวคอยช่วยหิ้วของให้ ก่อนจะแวะรับประทานอาหารด้วยกัน

มาหยาส่งสติ๊กเกอร์ไลน์น่ารักๆ ไปหาเขื่อนเพื่อส่งกำลังใจให้เขาทำงานอย่างมีความสุข เธอไม่เคยเรียกร้องให้เขาต้องตอบข้อความกลับในทันที ที่ส่งข้อความไปหาเพราะคิดถึงเขาเท่านั้น เขาว่างเมื่อไหร่ค่อยตอบกลับมาก็ได้ ซึ่งเธอรู้ดีว่าหากเขาว่างก็จะรีบตอบกลับมา

“กล้วยแขกร้านนี้อร่อยมาก คุณพ่อชอบกิน เดี๋ยวหยาลงไปซื้อก่อนนะ” กล้วยแขกร้านประจำทางเข้าปากซอยถือว่าเป็นสูตรเด็ดมากๆ แม่ค้าใส่กล่องน่ารักเก็บไว้ได้สองวัน รสชาติคือกรอบนอก นุ่มใน กล้วยหวานมันและมีกลิ่นหอมใครกินแล้วต้องติดใจ

“รินก็อยากกิน” เธอตามเพื่อนรักลงไปด้วย

“ว้าย! ช่วยด้วย โจรกระชากกระเป๋าค่ะ” ระหว่างที่เปิดประตูรถลงไป ก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดเทียบ ก่อนจะกระชากกระเป๋าของดารินเต็มแรงจนเธอหกล้ม เขตต์ที่ไปกับสาวๆ ด้วยรีบตามคนร้ายไปในทันที

“เป็นยังไงบ้างริน บาดเจ็บอะไรหรือเปล่า” มาหยารีบเอ่ยถามเพื่อนรัก

“เราไม่เป็นไรแต่มันกระชากกระเป๋าเราไปแล้ว”

“เขตต์ตามไปแล้ว ลุกขึ้นก่อนริน” มาหยาประคองเพื่อนขึ้นจากพื้น

เขตต์รีบตามไปกระชากกระเป๋ากลับมา คนร้ายที่กำลังจะขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์มีสีหน้าหงุดหงิดโมโหที่โดนขัดขวาง มันหยิบมีดออกมาจ้วงแทงเขตต์ทันทีที่เขตต์ยังยื้อกระเป๋าเอาไว้

“โอ๊ย!” เขตต์ร้องเสียงหลง ก่อนที่พวกมันจะหนีไป เขากำสายกระเป๋าสะพายของดารินเอาไว้แน่น

“เขตต์เป็นยังไงบ้าง เลือดเต็มเลยหยา” ดารินวิ่งเข้าไประคองร่างสูงของเขตต์เอาไว้

“กระเป๋าครับริน”

“โหย... พระเอกขี่ม้าขาว เจ็บขนาดนี้ยังห่วงกระเป๋า จะพูดเสียงหล่อไปไหน” มาหยาห่วงก็ห่วง หมั่นไส้ก็หมั่นไส้เขตต์เหลือกำลัง

“ขอบใจจ้ะ เขตต์โดนมีด เลือดไหลเต็มเลยหยา ไปโรงพยาบาลกันเถอะจ้ะ” มาหยามองหน้าเขตต์ที่เจ็บหนักขนาดนี้ยังนอนยิ้มหวานตาลอยอยู่เลย เหลือเชื่อจริงๆ พวกมีความรักนี่

“เดี๋ยวหยาขับรถให้แล้วกัน” มาหยารีบอาสาทันควัน กลัวหลานของ    อาหมอสุดที่รักจะนอนยิ้มฟันขาวเลือดไหลหมดตัวเสียก่อนที่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน

“ห้ามเลือดก่อนนะเขตต์” ดารินรีบดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาพันรอบแขนที่เป็นแผลโดนแทง มาหยารีบขับรถพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลโดยเร็ว เพราะไม่ได้โดนแทงที่จุดสำคัญเธอจึงเบาใจไปได้มากและค่อนข้างมีสติไม่ตื่นตกใจจนเกินเหตุ พอไปถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลก็รีบพาคนเจ็บเข้าห้องฉุกเฉินโดยเร็ว

“เราสองคนมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอ ใครเป็นอะไรหรือเปล่า” เขื่อนเดินมาเจอเข้ากับเด็กสาวทั้งสองคนพอดีจึงเอ่ยถาม

“พอดีว่ารินโดนกระชากกระเป๋าน่ะค่ะ เขตต์เลยเข้าไปช่วยเอาไว้ ทำให้โดนแทงเข้าที่แขน”

“แล้วเราสองคนไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขื่อนเอ่ยถามสองสาม มองสำรวจเนื้อตัวของคนทั้งคู่อย่างห่วงใย

“ไม่เป็นอะไรค่ะอาหมอ” พอได้รับคำตอบเช่นนั้น เขื่อนจึงรีบเข้าไปดูอาการของหลานชายในทันทีเพราะเป็นห่วงอยู่มาก

“เขตต์เป็นยังไงบ้างคะอาหมอ” ดารินเอ่ยถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นเขื่อนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ แผลไม่ลึกมาก” เขื่อนมีสีหน้าว่าโล่งใจไม่น้อย

“โล่งใจไปค่ะ” ดารินเองก็โล่งใจ เพราะก่อนหน้านี้เธอเห็นเลือดเยอะมาก

“แล้วเราสองคนแจ้งความหรือยัง”

“ยังเลยค่ะ” สองสาวตอบพร้อมกัน

“ต้องไปแจ้งความลงบันทึกประจำวันเอาไว้นะครับ เดี๋ยวอาจัดการให้”

“อาหมอต้องทำงานไม่ใช่เหรอคะ”

“ออกเวรแล้วครับ” เขามองนาฬิกาข้อมือ

“รินอยากไปเยี่ยมเขตต์น่ะค่ะ ได้ไหมคะ” ดารินเอ่ยขึ้น

“ได้สิครับ ทำแผลเรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าห่วง” เขื่อนพาเด็กสาวทั้งสองไปเยี่ยมเขตต์

“เขตต์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” ดารินเอ่ยถาม มาหยามองเพื่อนที่ขนาดโดนแทงแต่ยังนอนยิ้มหวานอยู่บนเตียงด้วยความหมั่นไส้นิดๆ

“น่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้วแหละริน ยิ้มจนปากจะถึงรูหูแล้วนั่น” มาหยาเอ่ยแซว

“ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ” เขตต์พูดแล้วยิ้มให้ดาริน ไม่สนใจเสียงแซวของมาหยา

“เดี๋ยวอาจะพาดารินกับมาหยาไปแจ้งความนะเขตต์”

“ผมต้องรับยาก่อนครับ เดี๋ยวผมโบกแท็กซี่กลับก็ได้ครับ”

“ไปกับอาเลย เดี๋ยวอารอ เราเจ็บแผลอยู่”

“ครับ” เขตต์รับคำโดยง่าย เขาไม่เซ้าซี้เพราะเจ็บแผล ตอนนี้อยากรับยาและนอนพักผ่อนมากๆ

“โอ๊ย! เจ็บแผลจังเลยครับ” เขตต์รีบร้องขึ้นมาเมื่อผู้เป็นอาพากลับมาส่งที่บ้าน แล้วเห็นว่าดารินกับมาหยาทำท่าจะกลับ เสียงร้องจนดังเกินเหตุของเขตต์ทำให้มาหยาหมั่นไส้ไม่น้อย เขื่อนเองก็ดูออกว่าเจ้าหลานชายตัวดีทำเป็นสำออย

“สงสัยคงต้องดูแลพระเอกขี่ม้าขาวของเธอแล้วละริน ไม่งั้นคงร้องเหมือนควายออกลูกอยู่แบบนี้” มาหยาพูดอย่างรู้ทัน เขตต์หน้าแดงเล็กน้อยที่มีคนรู้ทัน แต่เขาก็ทำสายตาออดอ้อนจนดารินใจอ่อน

“งั้นรินก็ดูแลเขตต์ไปแล้วกัน หยากับอาหมอจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกหน่อย” เห็นเขตต์ทำหน้าอ้อนมา มาหยาก็ใจอ่อนปล่อยให้คนทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน

“มีอะไรโทร. หาเรานะ” มาหยากำชับเพื่อน เผื่อว่าเพื่อนต้องการอะไรก็จะได้รีบมาในทันที

“จ้ะหยา ชอบใจมากๆ จ้ะ” ดารินยกมือไหว้เขื่อนก่อนจะหันไปมองคนป่วยที่นั่งทำหน้าออดอ้อนอยู่บนโซฟา ในขณะที่เขื่อนโดนมาหยาลากออกไปจากบ้าน

“เขตต์อยากได้อะไรไหมจ๊ะ” ดารินเอ่ยถาม

“อยากเข้าห้องน้ำครับ ประคองหน่อย” จริงๆ เขามีแผลที่แขนไม่ใช่ขา เดินไปห้องน้ำเองก็น่าจะได้ แต่ดารินก็ยอมประคองเขาไปเข้าห้องน้ำอย่างไม่เกี่ยงงอน เขาให้เธอประคองไปเข้าห้องน้ำในห้องนอนเพราะเขาบอกว่าต้องการพักผ่อน เธอแอบสำรวจห้องนอนของเขา ซึ่งมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นกายหอมกรุ่นของบุรุษเพศเย้ายวนใจ

ห้องของเขตต์เป็นโทนสีเทาเข้มและโล่งโปร่งสบาย        ข้าวของวางเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน เขตต์เป็นคนตัวสูงไล่ๆ กับเขื่อน เขาเป็นคนผิวขาวหน้าตาหล่อเหลา สายตาของเขาอ่อนโยน ใบหน้าเรียว จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ปากหยักหนาและฟันขาวสะอาดเรียงตัวกันเป็นระเบียบ หน้าตาของเขตต์ละม้ายกับเขื่อนเพราะเป็นอาหลานกัน แต่เขตต์ดูขี้เล่นมากกว่า ในขณะที่เขื่อนนั้นค่อนข้างเงียบขรึมแต่ดูใจดี

“ค่อยๆ นั่งนะ” เธอประคองเขาให้นั่งบนเตียงเมื่อออกมาจากห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เนื้อตัวที่สัมผัสกันและกันให้ความรู้สึกวูบวาบหวั่นไหว เธอไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่เมื่อได้พบเขตต์อีกครั้ง หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำ

“หิวไหมจ๊ะ” ดารินเอ่ยถามเสียงหวาน ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขตต์เองก็ดูออกว่าดารินขี้อาย ซึ่งนิสัยนั้นแตกต่างจากมาหยาอย่างชัดเจน

“ยังไม่หิวเลย แต่เหนียวตัวนิดหน่อย” เขตต์ทอดสายตามองร่างอรชรอย่างถ้วนทั่ว ดารินเอาแต่ก้มหน้าเลยไม่เห็นสายตาของเขา

“เอ่อ... จะอาบน้ำเหรอ” ดารินเอ่ยถาม พลันหน้าแดงเมื่อเผลอมองสบตาคมกล้า หัวใจของเธอเต้นแรงแทบจะโลดออกมานอกอก

“เช็ดตัวก็ได้ครับ รู้สึกร้อนน่ะ” เขตต์ยิ้มหวาน ดารินเป็นผู้หญิงขี้อายที่ดูน่าแกล้ง แถมยังไม่มีจริตอะไรเลย ค่อนข้างจะซื่อๆ เสียด้วยซ้ำ นั่นทำให้เขาอยากจะแกล้งเธอหนักขึ้นไปอีก

“งั้นรินเตรียมผ้าเช็ดตัวให้นะ อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อโดนมือหนากระชากเบาๆ  แขนข้างที่ไม่เจ็บโอบกอดเอวบางเอาไว้ทำเอาดารินสะดุ้ง หน้าตาแตกตื่น