บทที่ 7 ตอนที่7

ตอนที่7

"เธอคงจะไม่เคยเห็นว่าเวลาพี่โกรธแล้วเป็นยังไง"

หมับ! คลาสใช้มือหนาของตัวเองปลดล็อคเลื่อนเบาะรถให้ขยับถอยหลัง ก่อนที่จะกระชากตัวของอริญญาให้หันหน้ามาทางเขา

"อ๊ะ! ยะ...อย่า" อริญญาร้องเสียงหลงก่อนที่จะใช้มือเรียวปัดป้องฝ่ามือใหญ่ของคลาส ในตอนที่เขายื่นมือหมายจะมาจับอุ้มตัวเธอขึ้นไปนั่งคร่อม "ปล่อยนะ อย่ามาจับ"

"คิดว่าแรงเท่ามดอย่างเธอ จะสู้พี่ได้อย่างนั้นเหรอ?" คลาสพูดกับอริญญาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เขายื่นมือทั้งสองข้างสอดไปใต้แขนออกแรงอุ้มอริญญาขึ้นมานั่งคร่อมบนขาแกร่งได้อย่างง่ายดาย

"จะทำอะไรปล่อยนะ?" อริญญามีใบหน้าบูดบึ้งกำปั้นเล็กๆทุบเข้าไปที่อกแกร่งของคนตรงหน้าอย่างแรง ทว่าคลาสยังไม่รู้สึกอะไรปล่อยให้คนตัวเล็กออกแรงทุบอยู่แบบนั้น

"ทุบพี่ให้พอ ทุบให้พอใจเธอ เสร็จแล้วก็บอกพี่สักทีว่ามันเกิดอะไร ทำไมเธอถึงหายไปแบบนี้?"

".........." อริญญาที่กำลังทุบอกแกร่งของคลาสหยุดชะงัก ร่างบางยกมือขึ้นมากอดอกตีสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่จะเม้มปากเข้าหากันแน่นเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่น

"ทุบพี่จนพอใจแล้วเหรอ ถ้าพอใจแล้วก็บอกพี่สักที เธอหายไปทำไม ไปใช้ชีวิตอยู่ที่ไหน เธอรู้ไหมว่าพี่ห่วงเธอมาก? พี่รักเธอนะอริน"

"..........." คำพูดของคลาสทำให้อริญญาถึงกับหัวเราะในลำคอ รักเหรอห่วงเหรอ ทุกคำที่คลาสพูดออกมาอริญญาคิดว่ามันทุเรศสิ้นดี คนที่รักกันเขาไม่ทำแบบนั้น ไม่หักหลังโดยการไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น

"เธอหัวเราะอะไรอริน เธอเห็นความรักความห่วงของพี่เป็นเรื่องตลกเหรอ เธอหัวเราะอะไรพี่?" คลาสถึงกับหัวร้อนเมื่อเห็นอริญญาที่มีสีหน้าเรียบนิ่งแต่กลับหัวเราะในลำคอ ทำราวกับไม่เชื่อความรักความห่วงใยของเขา "พูดออกมาเดี๋ยวนี้เธอหัวเราะอะไร?"

"หัวเราะคนโกหก หลอกลวงละมั้ง" อริญญาหันหน้ามาเผชิญกับคลาส ดวงตากลมโตมองคลาสด้วยความโกรธออกมาแบบไม่ปิดบัง

"เธอพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง เธอรู้ไหมว่าพี่ต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน ทำไมต้องพูดกับพี่แบบนี้?"

"............" อริญญายังมองคลาสแบบนิ่งๆ นั่นทำให้คลาสถึงกับโมโหมากขึ้น

"พี่ว่า...พี่พยายามใจเย็นกับเธอแล้วนะอริน เธออย่ายั่วโมโหพี่ให้มาก"

"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ถ้าไม่ชอบก็ปล่อยฉันไปสิ"

"ไม่...พี่จะไม่มีวันปล่อยเธอ ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะไม่ปล่อย แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่าฉันได้แล้ว กลับมาแทนตัวเองว่าอรินเหมือนเดิม"

"ไม่...ฉันจะพูดแบบนี้ใครจะทำไม?" อริญญาพูดออกมาแบบนิ่งๆ ทว่าน้ำเสียงกับใบหน้าของเธอมันยั่วโมโหคลาสได้เป็นอย่างดี

"ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ นอกจากพี่" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดถูกส่งออกมา ก่อนที่ปากหนาจะกระตุกยิ้มมุมปากออกมาแบบร้ายๆ และนั่นก็ทำให้อริญญาถึงกับขนลุกซู่ เธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของคลาสมาก่อน

หมับ! ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างถูกส่งไปประคองที่ใบหน้าหวาน ก่อนที่คลาสจะกระตุกยิ้มร้ายๆอีกครั้ง ปากหนาประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มของอริน

"อืม~" อริญญาส่งเสียงในลำคอในตอนที่ถูกประกบจูบ ปากหนาของคลาสลงมาทาบจนแนบสนิทกับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ก่อนที่จะขบเม้มตามริมฝีปากจนอริญญารู้สึกเจ็บ

ตุ๊บๆ! กำปั้นเล็กๆถูกส่งออกมาทุบไปที่อกกำยำ ก่อนที่จะถูกคลาสใช้มือหนาของเขารวบมือของอริญญาทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

คลาสใช้มือที่เหลือเพียงข้างเดียวสอดเข้าไปใต้กลุ่มผมของอริญญา บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อให้เขาจูบเธอได้ถนัด คลาสจูบอริญญาอย่างมูมมามทำให้อริญญาหายใจแทบไม่ทัน

"อืม..." คลาสครางในลำคอเมื่อรู้สึกโดนขัดใจ ลิ้นหนาของเขาพยายามจะแทรกเข้าไปในโพรงปากของอริญญา แต่ทว่าร่างบางกลับไม่ยอมจนคลาสต้องใช้ฟันคมกัดไปที่ริมฝีปากเบาๆ แล้วสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดกับลิ้นเรียวเล็กของอริญญา

"ฮึก" อริญญาที่หมดหนทางในการต่อสู้ร่างบางเหนื่อยหอบพอสมควร เธอยอมหยุดนิ่งให้คลาสทำตามอำเภอใจ น้ำตาเม็ดโตก็ไหลลงมาอาบแก้ม นี่มันเป็นจูบแรกของเธอที่จริงเธอตั้งใจจะมอบให้คลาสในวันที่เธอครบอายุ18ปี เธอจะมอบให้เขาแบบเต็มใจ ไม่ใช่โดนบังคับแบบนี้

"........" คลาสถอดริมฝีปากออกเมื่อรับรู้ถึงความเปียกชื้นที่ได้สัมผัส น้ำตาของอริญญาไหลออกมาเป็นสาย นั่นทำให้คลาสกลับมามีสติ เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ นึกโกรธตัวเองที่ทำให้คนรักร้องไห้ ก่อนที่จะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้กับอริญญา "พี่ขอโทษ อริญญา...พี่ขอโทษ"

"ฮึก...พอใจหรือยัง พอใจไหม?...ฮือๆ ถ้าไม่พอใจก็ทำฉันอีกสิ ทำเลย...คุณมันคนใจร้ายอยู่แล้วนี่ ฮือๆ" อริญญาร้องไห้ออกมาอย่างหนักพร้อมกับพูดต่อว่าคลาสด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

"พอแล้วอย่าร้อง พี่ใจจะขาด" คลาสยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่หยุดง่ายๆของอริญญา

"คุณไม่เป็นฉัน ฮึก...ฮือๆ คุณไม่มีวันรู้"

"บอกสิ...บอกให้พี่รู้ พี่ทำอะไรผิด?"

"ฉันจะไม่มีวันบอกคุณ" อริญญามองคลาสด้วยสายตาที่โกรธจัด ผ่านม่านน้ำตาที่ยังเอ่อล้นออกมาไม่หยุด

"........." คำพูดของอริญญาทำให้คลาสถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดอริญญาถึงได้โกรธเขามากมายขนาดนี้

ย้อนไปเมื่อก่อนตอนที่เขาเจอกับอริญญาครั้งแรก ตอนนั้นอริญญาเสียแม่ไปบวกกับที่บ้านอริญญาน่าจะมีปัญหา เธอกลายเป็นคนเงียบเย็นชา แต่ไม่ดื้อกับเขาเลยสักนิด

แตกต่างจากตอนนี้อริญญาเงียบนิ่ง มีความเย็นชาเหมือนเดิม ทว่ายังมีความดื้อไม่ได้หัวอ่อนว่าง่ายเชื่อฟังเขาเหมือนตอนเด็กๆ

"เลิกร้องได้ไหม? พี่ขอโทษนะ" คลาสปรับน้ำเสียงให้นุ่มยกมือหนาขึ้นไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน ก่อนที่จะรวบตัวคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แนบอก

"ปล่อย" อริญญาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้เมื่อใบหน้าเธอฝังอยู่ตรงหน้าอกแกร่ง มือเรียวพยายามดันแผงอกแกร่งก่อนที่จะดิ้นขลุกขลักเพื่อที่จะออกจากอ้อมกอดของคลาส

"ขอพี่กอดหน่อย แค่แป๊บเดียวก็ยังดี" คลาสถอนหายใจออกมาหนักๆ วงแขนกว้างกระชับกอดอริญญาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป ปากหนาก็มาจูบที่เรือนผมสลวยซ้ำๆอยู่หลายครั้ง "พี่คิดถึงเธอมากเลยนะ คิดถึงเธอมากจริงๆ"

"..........." อริญญาชะงักนิ่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือที่คลาสพูดออกมา แต่ว่าเธอจะใจอ่อนไม่ได้ ร่างบางกลับมาดิ้นขลุกขลักอีกครั้ง "ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน"

"พักอยู่ไหน ย้ายไปอยู่กับพี่ไหม?"

"ฉันจะไม่กลับไปเหยียบคอนโดนั้นอีกเด็ดขาด"

"ทำไม...มีอะไร คอนโดนั้นมันทำไม? เมื่อก่อนเธอก็ชอบไปนั่งเล่นที่ห้องพี่นี่"

".............." อริญญามองคลาสตาขวาง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

"พี่ไม่ได้อยู่คอนโดนั้นแล้ว พี่ขายมันทิ้งแล้ว ตอนนี้พี่ไปอยู่คอนโดใหม่ มันกว้างมากเลยนะ พี่อยู่ชั้นสูงสุด เธอจะได้เอาไว้ดูดาวตอนกลางคืนแบบที่เธอชอบดีไหม?...หึ"

"ฉันไม่ใช่เด็กๆที่จะมาหลอกเหมือนเมื่อก่อน"

"อรินพี่ไม่ได้หลอกเธอ"

"แน่ใจเหรอ?"

"เอาล่ะพี่ไม่อยากทะเลาะกับเธอ ตกลงย้ายไปอยู่กับพี่นะ" คลาสรีบพูดรวบรัดตัดตอน เขาอยากให้อรินไปอยู่กับเขา อยากอยู่ด้วยกันในทุกๆวัน

"ไม่มีวัน ฉันจะไม่มีวันไปอยู่กับคุณ"

"มีสิ...มันต้องมีวันนั้น สักวันเธอต้องไปอยู่กับพี่ เธอต้องเป็นเมียพี่"

"..........." อรินมองคลาสตาขวางแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ร่างบางเบนหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองหน้าคนใจร้าย

"เฮ้อ...เอาล่ะจะกลับบ้านใช่ไหม? เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง เธอบอกทางพี่แล้วกัน"

"ปล่อย" อริญญาดึงสายตากลับมามองคลาส ก่อนจะใช้มือเรียวดันมือของคลาสที่โอบเอวของเธออยู่ออก

"พี่ขอกอดเธออีกครั้งได้ไหม?" คลาสพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มเพื่อให้อริญญาเห็นใจ

"ไม่..." อริญญากระแทกเสียงใส่คลาสด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอปีนจากขาแกร่งด้วยความระมัดระวัง ก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ