บทที่ 33 บทที่ 33

ในตอนนี้ทุกอย่างยังเป็นปกติ ผู้คนที่เคยเห็นสัญจรไปมาก็ไม่มีให้เห็น นักรบนั่งรอหลังพุ่มไม้อย่างใจเย็น สัญชาตญาณบอกให้เขาอดทนรอเพื่อจะได้ข่าวที่ต้องการ เวลาผ่านไปเท่าใดเขาก็ไม่สนใจ มดจะไต่ยุงจะกัดก็ไม่สะทกสะท้าน และแล้วสิ่งที่ตั้งใจรอก็บังเกิดผล

“จะไปไหนวะ”

นักรบเงี่ยหูฟังผู้ชายสองคนที่เ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ