บทที่ 1: มีความสุขใต้ตัวฉัน
“ไม่... อย่า... อื้อ...”
ในห้องน้ำที่หรูหรา
พิมพ์วดีคุกเข่าอยู่ในอ่างอาบน้ำในสภาพเปลือยเปล่า ศีรษะของเธอถูกควบคุมโดยมือใหญ่ของชายคนหนึ่ง เขากดศีรษะเธอลงไปยังหว่างขาของเขาเป็นจังหวะ
แก่นกายขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นคาวดันเข้ามาจนโพรงปากของเธอเจ็บระบม เธอผลักไสเขาตามสัญชาตญาณ แต่การกระทำของชายคนนั้นกลับรุนแรงยิ่งขึ้น:
“ไม่ อะไรงั้นเหรอ? เธอก็รู้ว่าชลลดากลัวที่แคบ แต่ก็ยังหลอกให้เธอเข้าไปติดอยู่ในลิฟต์ ไม่ใช่ว่าอยากจะมาแทนที่เธอ อยากจะมีความสุขใต้ร่างฉันให้พอใจหรอกเหรอ? ตอนนี้ฉันสนองให้เธอแล้ว เธอยังมีอะไรไม่พอใจอีก?”
“แค่ก... แค่กๆ...”
หลังจากนั้นไม่นาน ของเหลวร้อนระอุก็ถูกฉีดพ่นเข้าไปในลำคอ พิมพ์วดีทานทนต่อไปไม่ไหว ร่างกายเอนล้มไปด้านข้าง ของเหลวที่ถูกฉีดเข้าไปก่อนหน้านี้ไหลล้นออกมาจากมุมปากของเธออย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มมองดูสภาพของเธอ ความปรารถนาในแววตาของเขายิ่งเข้มข้นขึ้น:
เขามือหนึ่งบีบคางของเธอไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งลูบไล้จากมุมปากของเธอลงมา:
“ปากนี้กินอิ่มแล้วสินะ? ต่อไป... เธออยากจะใช้ปากไหนกินอีกล่ะ?”
นิ้วของชายหนุ่มเลื่อนลงมาถึงหน้าท้องของเธออย่างรวดเร็ว และทำท่าจะเลื่อนต่ำลงไปอีก
“ธนกร” พิมพ์วดีจับมือของเขาไว้ น้ำตาไหลรินลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ คือสามีของเธอ
สามีที่เธอแต่งงานด้วยมาห้าปี แต่ไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้ เพื่อผู้หญิงคนอื่น เขากลับมาทำร้ายจิตใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยวิธีที่น่าอัปยศเช่นนี้
“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันที่ขังเธอไว้ในลิฟต์ ตอนที่ฉันไปถึงเธอก็อยู่ในลิฟต์แล้ว ฉัน...” พิมพ์วดีพยายามจะอธิบาย
“ไม่ใช่เธอ?” มือของธนกรที่เลื่อนมาถึงหน้าท้องของเธอเปลี่ยนมาบีบคอเธอทันที
“ตอนนั้นทั้งบ้านมีแค่เธอกับชลลดา ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร? อย่าบอกนะว่าเป็นชลลดาที่อยากจะใส่ร้ายเธอ เลยเดินเข้าไปในลิฟต์เอง ตัดไฟเอง แล้วขังตัวเองไว้ข้างใน ชลลดาไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพื่อจัดการกับคนที่ไม่สำคัญหรอก”
คนที่ไม่สำคัญ...
ตลอดห้าปีที่แต่งงานกับธนกร เพราะความเย็นชาและไร้หัวใจของเขา หัวใจของพิมพ์วดีถูกทำร้ายมานับครั้งไม่ถ้วน หลายครั้งที่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
รวมถึงเมื่อครู่นี้ด้วย เธอคิดว่าการถูกหยามเหยียดเช่นนั้นคือความเจ็บปวดที่สุดแล้ว
ไม่คิดว่าธนกรจะทำให้เธอเจ็บปวดได้มากกว่านี้อีก
น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้
ธนกร...
ผู้ชายที่เธอรักมาสิบปี แต่งงานด้วยมาห้าปี
เขาบอกว่า กิ๊กที่พยายามจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างชีวิตคู่ของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องมาจัดการกับภรรยาตัวจริงที่ “ไม่สำคัญ” อย่างเธอ
ไม่สำคัญจริงๆ เหรอ?
ถ้าไม่สำคัญจริงๆ ตอนที่ถูกช่วยออกมาและถูกธนกรอุ้มไว้ในอ้อมแขน ชลลดาจะ “เผลอ” เตะคน “ไม่สำคัญ” อย่างเธอเข้าไปในลิฟต์ที่ยังพังอยู่ทำไม?
โรคกลัวที่แคบ...
เขารู้บ้างไหมว่าเธอก็เป็นโรคกลัวที่แคบเหมือนกัน?
หกปีก่อน เธอ ธนกร และชลลดา สามคนประสบเหตุแผ่นดินไหวที่ต่างจังหวัด
ตอนนั้น เธอบังเอิญอยู่กับธนกรในห้องเดียวกัน
ตอนที่ตึกถล่มลงมา เธอติดอยู่ที่มุมกำแพง ส่วนธนกรสลบไปเพราะโดนกระแทก
เพื่อที่จะพาธนกรออกไปด้วยกัน เธอใช้ปลายนิ้วทั้งสิบขุดไม่หยุดจนเลือดอาบ ในที่สุดก็ขุดทางออกจนเจอ และส่งธนกรออกไปได้
แต่ในขณะที่เธอกำลังจะคลานออกมา ก็เกิดอาฟเตอร์ช็อกขึ้น เธอถูกฝังอยู่ข้างในอีกครั้ง
กว่าจะมีคนมาช่วยเธออกมาก็ผ่านไปสองวันแล้ว
ตลอดสองวันนั้น เธออยู่คนเดียวในความมืดมิดใต้ดิน ไม่มีเวลา ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีอาหารและน้ำ เธอแทบจะบ้าตาย
โชคดีที่ก่อนจะเสียสติไป มีคนมาช่วยเธอไว้ได้ แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ไม่สามารถอยู่ในที่แคบๆ ได้อีกเลย
หลังจากออกมา สิ่งแรกที่เธอทำคือไปตามหาธนกร แต่ธนกรกลับเริ่มหลบหน้าและไม่ยอมพบเธอ
เธอไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งๆ ที่เธอช่วยชีวิตเขาไว้
เธออยากจะรู้ความจริงให้ได้ แต่ธนกรไม่เคยให้โอกาสเธอเลย
ต่อมา ธนกรก็มาขอเธอแต่งงาน
ไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นเธอมีความสุขมากแค่ไหน
แต่หลังจากแต่งงานแล้วเธอถึงได้รู้ว่า ธนกรถูกคุณย่าอัญชสาบังคับให้แต่งงานกับเธอ คนที่เขาอยากแต่งงานด้วยจริงๆ คือชลลดา
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่คนที่เคยบอกพ่อแม่ตอนประถมว่าอยากแต่งงานกับเธอ กลับไปชอบชลลดา เพื่อนสนิทของเธอ
กริ๊ง—
เสียงเรียกเข้าพิเศษดังขึ้น
ธนกรที่เมื่อวินาทีก่อนยังทำหน้าบึ้งตึงเหมือนจะบีบคอเธอให้ตาย กลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันที:
“ชลลดา คุณตื่นแล้วเหรอ? ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้ สิบนาที สิบนาทีผมถึงแน่นอน”
หลังจากวางสาย ธนกรก็ผลักพิมพ์วดีลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างไม่ไยดี ไม่แม้แต่จะมองเธอสักนิด แล้วดึงกางเกงขึ้นเตรียมจะออกไปข้างนอก
เมื่อนึกถึงท่าทีอ่อนโยนของเขาเมื่อครู่ พิมพ์วดีก็นึกถึงธนกรคนเดิมที่เคยอ่อนโยนกับเธอก่อนเกิดเหตุแผ่นดินไหว
เธอรู้ว่าตัวเองคงจะเพ้อฝันไป แต่เธอก็ยังอยากจะลองพยายามดูอีกสักครั้ง เผื่อว่าเขาจะเปลี่ยนใจกลับมาล่ะ?
“ธนกร ฉันก็เป็นโรคกลัวที่แคบเหมือนกัน ฉันก็กลัวมาก คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหม?”
“เธอเนี่ยนะ?” ธนกรหันกลับมามองเธอพร้อมกับหัวเราะเยาะ “เดี๋ยวนี้โรคจิตมันฮิตขนาดนี้เลยเหรอ? หรือเธอคิดว่าถ้าเลียนแบบชลลดาแล้วจะทำให้ฉันใจอ่อนกับเธอได้? อย่าฝันไปเลยพิมพ์วดี ชาตินี้ฉันไม่มีวันชอบเธอเด็ดขาด ไม่มีวัน”
ไม่มีวันเด็ดขาด...
ในตอนนี้เธอนั่งหมดแรงอยู่ในอ่างอาบน้ำ แต่ร่างกายกลับยังคงสั่นเทา:
“ธนกร ตั้งแต่เล็กจนโต ตลอดเวลายี่สิบกว่าปีที่เรารู้จักกันมา คุณไม่เคยชอบฉันเลยจริงๆ เหรอ? แม้แต่นิดเดียวก็ไม่มีเลยเหรอ?”
“ไม่มี”
“แล้วตอนเด็กๆ ที่คุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน...”
“คำพูดตอนเด็กๆ จะเอามาเป็นจริงเป็นจังได้ยังไง? อีกอย่าง ผู้ชายคนไหนจะปฏิเสธผู้หญิงที่วิ่งเข้าหาตัวเองล่ะ?”
น้ำตาของพิมพ์วดีไหลพรากลงมาทันที
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองเหรอ? เธอคิดว่าเขารักเธอจริงๆ อยากจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต ที่แท้ก็เป็นแค่การที่ผู้ชายคนหนึ่งเล่นสนุกกับผู้หญิงที่คอยเอาใจใส่เขาเท่านั้นเองเหรอ?
พิมพ์วดีกัดริมฝีปากแน่น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้ม:
“ธนกร เราหย่ากันเถอะ ตอนนี้... ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงที่วิ่งเข้าหาคุณอีกแล้ว”
ตอนที่รัก เธอก็รักได้โดยไม่สนอะไรทั้งนั้น
เมื่อไม่มีความจำเป็นต้องรักอีกต่อไป เธอก็จะถอยออกมาอย่างเด็ดขาดเช่นกัน
ลมหายใจของธนกรชะงักไปชั่วขณะ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังฉีกกระชากหัวใจของเขา
เธออยากจะไปจากเขา?
จะเป็นไปได้ยังไง
เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมสารพัดกว่าจะได้แต่งงานกับเขา เพื่อให้เขาหันมาสนใจ เธอยอมลดตัวลงต่อหน้าครอบครัวตัวเอง แม้กระทั่งกับคนใช้ในบ้านก็ยังทำดีด้วย คอยให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อยู่เสมอ กลัวว่าทำอะไรไม่ดีแล้วจะทำให้เขาโกรธ
เธอไม่มีทางยอมทิ้งเขาไปหรอก
ที่พูดแบบนี้ก็เป็นแค่การใช้ไม้อ่อนเพื่อดึงความสนใจจากเขาเท่านั้น
เหอะ ช่างเจ้าเล่ห์จริงๆ
เขาไม่มีทางให้เธอสมหวังหรอก
“ก็ดีเหมือนกัน พิมพ์วดี หวังว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดนะ”
พูดจบ ธนกรก็ก้าวขายาวๆ ออกไป แล้วปิดประตูห้องน้ำเสียงดัง “ปัง”
น้ำตาของพิมพ์วดีไหลรินลงมาเป็นครั้งที่สามอย่างควบคุมไม่ได้
เธอเพิ่งจะบอกเขาไปว่าเธอเป็นโรคกลัวที่แคบ แต่เขากลับปิดประตูห้องน้ำใส่เธอทันที
นี่เขาไม่ใส่ใจเธอจริงๆ และก็คงอยากให้เธอไปตายๆ เสียจริงๆ
พิมพ์วดีขดตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ ก่อนที่ตัวเองจะคลุ้มคลั่ง เธอโทรออกไปหาใครคนหนึ่ง: “แม่คะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว พวกแม่ยังต้องการหนูอยู่ไหมคะ?”
