บทที่ 127 ยุ่งจริง ๆ

เขาเงยหน้ามองป้ายเกสต์เฮาส์ ก่อนจะมองไปที่บานประตู เห็นเขียนตัวหนังสือจีนสีทองบนกระดาษสีแดงติดขนาบไว้กับสองข้าง

‘เกสต์เฮาส์ยังไงวะ ไม่มีคนเลย’ เขานึกในใจไปพลาง สอดส่ายสายตามองหาที่พักอื่น แต่มันคงหายาก แล้วทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน

เขาเดินเข้าไปที่ประตู ก่อนจะสั่นกระดิ่งที่แขวนอ...