บทที่ 17 ลูกแม่

ร่างเล็กๆ แอ่นตัวรับแรงกระแทกเบาๆ ของเขาอย่างช้าๆ เป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ เสียงสอดเสียดของสองอวัยวะและเนื้อหนังที่กระทบกันเพิ่มจังหวะและความเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆ

รินดาร้องครางอื้ออ้าอย่างช่วยไม่ได้ ความใหญ่โตอัดกระแทกเข้าออกอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ ร่างเล็กๆ สั่นสะท้านสะเทือน หัวใจหวิวๆ

เธออยากให้เขากอ...