บทที่ 2 เพื่อนรวมก๊วน

ทุกอย่างถูกนำมาขึ้นรถ รวมทั้งลูกชายที่นั่งหน้าเหม็น เขาถูกยึดโทรศัพท์เอาไว้เรียบร้อย โดยไม่ให้ได้บอกและร่ำลาเพื่อนๆ ป้องณวัฒน์ทำตัวไม่ถูกเอาเหมือนกัน ตอนนี้มีแม่ที่ร้องไห้กระซิกๆ อยู่ข้างๆ

“ตั้งใจเรียน ฉันเสียเงินไปเยอะนะกับแก เรื่องที่จะส่งไปเรียนที่อังกฤษ และต้องทำตัวให้ดีๆ ฉันจะให้เงินแกแค่พอใช้ ดัดนิสัยใช้เงินมือเติบ อยากได้อะไรเป็นพิเศษต้องทำงานเอาเอง และฉันยึดบัตรทุกอย่างของแกคืน และใช้ได้แค่บัตรนี้บัตรเดียว” คุณพ่อยื่นบัตรสีทองให้ ป้องหันไปกอดแม่

“อย่าทำตัวเหลวไหลนะลูก” เธอสอนเหมือนป้องณวัฒน์เป็นเด็กเล็กๆ

“แล้วห้ามมีเมียแหม่ม มีลูก” คุณเปรมศักดิ์กำชับ

คำว่าเมียทำให้เขานึกไปถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาทำมิดีมิร้ายกับเธอเมื่อคืนนี้ แล้วสัญญาที่ว่าจะไปรับไปเรียนในเช้าวันจันทร์

‘ริน’ เขาเอ่ยชื่อเธอในใจ ตอนนี้เรื่องตัวเองก็เอาไม่รอด แล้วจะจัดการกับเรื่องอื่นๆ ได้อย่างไร

“มือถือของผม” เขายังหวงและรู้สึกห่วงใย

“เดี๋ยวไปถึงที่โน่นจะมีคนมารับ ทุกอย่างได้ถูกเตรียมไว้ให้แกเรียบร้อยแล้ว”

“แต่ในมือถือของผมมีเบอร์เพื่อนๆ”

“ไอ้ป้อง...” พ่อทำเสียงเข้ม และลากเสียงเรียกชื่อลูกชาย

“ครับ” เขาก้มหน้าโดยดุษณี พ่อพูดคำไหนก็คำนั้น

“รักษาตัวนะลูก” แม่จุ๊บแก้ม จุ๊บหน้าผากเขาไม่รู้จักเบื่อ

“ร่ำลากันซะให้พอ พ่อไม่อนุญาตให้กลับมาเมืองไทยนะ จนกว่าแกจะเรียนจบ พ่อกับแม่จะบินไปเยี่ยมแกเอง”

“หา!” เขาทำเสียงตกใจ

“ไม่ต้องมาหา... หรือแกอยากมีปัญหากับพ่อ” คุณเปรมทำเสียงขู่ แค่นี้สองแม่ลูกก็หัวหดแล้ว

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และเป็นไปตามใจคุณพ่อ ป้องณวัฒน์เดินทางไปเรียบร้อยแล้ว คุณพ่อยิ้มร่า แต่คุณแม่น้ำตานองหน้า

เช้าวันนั้น

(“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”) รินดามองมือถือในมือ ตอนนี้น้ำตาเริ่มคลอเต็มหน่วย

‘อะไรกัน ทำไมทำแบบนี้ เอ๊ะ...หรือว่าเช้าไป’ เธอคิดเข้าข้างตัวเอง ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลริน

‘สายๆ ค่อยโทรอีกทีนะ ถ้ายังไม่เปิดก็เที่ยง หรือค่ำๆ ไปเลย’

เธอสั่งตัวเองไว้ และก็กดโทรศัพท์หาป้องณวัฒน์เป็นสิบๆ ครั้งแต่ก็ได้รับคำตอบเดิม

แล้วเขาก็หายไปไม่ติดต่อกลับมา

เช้าวันจันทร์

รินดารีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพื่อไปมหาวิทยาลัย ตั้งใจจะไปลุยป้องณวัฒน์ และถามให้รู้เรื่อง ว่าเขาฟันเธอแล้วทิ้งใช่ไหม

รินดาก้าวฉับๆ ไปยังคณะบริหาร เห็นหนุ่มๆ ที่คุ้นตาที่เธอเคยเห็นเดินด้วยกันกับป้องณวัฒน์ เธอตรงดิ่งเข้าไปในทันที แต่บทสนทนาที่ได้ยินทำให้เธอต้องหยุดฝีเท้า

“ไอ้เชี่ย แม่งไอ้ป้องไม่ได้เห็นมึงวิ่งรอบมหาลัยอะดิ มันแน่จริงๆ ว่ะ มันเจาะไข่แดงยายเหล็กดัดฟันนั่นจริงๆ” แมนพูดขึ้นมาก่อน

“เฮ้ย... ต้องแต่งนะโว้ย สัญญาลูกผู้ชาย ตระบัดสัตย์แล้วไม่คืนคำ” อ้นพูดขึ้น

“แม่งมันฟันแล้วทิ้งได้สะใจกูจริงๆ ว่ะ มันตั้งใจไหมเนี่ย มันรู้ไหมว่าพ่อมันจะให้มันไปอังกฤษ” เรย์ถามดัง

“ไอ้ป้องมันไม่เคยพูดถึงเลยนะโว้ย”

“นั้นอะสิ หรือว่า... โอ๊ย...คิดไม่ออก แล้วแม่ง...เชี่ย...ติดต่อมันก็ไม่ได้ ใครกล้าไปถามพ่อกับแม่มันที่บ้านบ้างวะ”

“โอ๊ะๆ กูคนหนึ่งละไม่ไป” เรย์ปฏิเสธก่อนใคร

“พ่อดุอย่างกับหมา”

“ไอ้ห่าเรย์ปากมึงนะหมากูว่า พ่อไอ้ป้องคนนะโว้ยไม่ใช่หมา” แมนทำท่าจะตบปากเพื่อน

“ไม่รู้ล่ะ ว่าแต่กูไม่แต่งหญิงก็ได้มั้ง ไอ้ป้องมันไม่รู้หรอก”

“มึงไปท้ามันเอง มันฟันหลอกกินไข่แดงยายเหล็กดัดนั่นได้ มึงต้องแต่งหญิงตามสัญญา กูจะเป็นพยานให้ไอ้ป้องมันเอง”

“ใช่ๆ กูเห็นด้วย” อ้นสนับสนุน

“พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนกูหรือเปล่าเนี่ย”

“ก็เป็นเพื่อนมึงทั้งสองคนนั่นแหละ แต่สัญญาต้องเป็นสัญญาโว้ย” แล้วทั้งสองหนุ่มก็หัวเราะขึ้น

แต่สิ่งที่รินดาได้ยินมันทำร้ายจิตใจเธอมาก ผู้ชายพวกนี้เห็นเธอเป็นตัวอะไร เห็นเป็นของเล่นเอามาท้ากันก็ได้เหรอ หญิงสาวกำหมัดแน่น ไม่ขยับเคลื่อนไหวตัว น้ำตาไหลพรากๆ

กริ๊ง... เสียงกริ่งบนอาคารดังลั่น ทั้งสามจึงลุกขึ้นในทันที ได้ยินแต่บทสนทนาที่ว่าใครไปถึงช้าก่อนคนนั้นเลี้ยงข้าว แล้วสามหนุ่มก็แข่งกันวิ่งขึ้นไปบนอาคารเรียนทันที

รินดาทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้โฮอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเข้มๆ ของป้องณวัฒน์ลอยมาเต็มหัวสมอง

‘ฉันจะเกลียดนายให้มากที่สุด ฉันถือว่าสิ่งที่เสียไปฉันถวายให้นาย ชาตินี้ขออย่าให้พบเจอกันอีกเลย’

เจ็ดปีต่อมา

แชตออนไลน์กลุ่มแก๊งแม่มด แม้ว ออ อาย และริน แก๊ง Anti-Playboy ฆ่าให้ตาย

แม้ว           (รินทำโปสเตอร์ล็อตใหม่ให้หรือยัง)

ริน             (ส่งไปในอีเมลแล้วย่ะ ไม่เห็นหรือ)

แม้ว           (ส่งมาเมื่อไร ไม่เห็นจริงๆ)

ริน             (บัดนาว)

แม้ว           (ว่าแล้ว ก็เช็กอยู่นิ มายเห็น)

ออ             (อายกับรินแกกลับมาจากเชียงใหม่หรือยัง)

อาย           (ไม?)

ริน             (กลับมาแล้ว แต่พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่นะ งานด่วนมาก ต้องไปที่หัวหินตั้งแต่เช้ามืด)

ออ             (อยากกินส้มตำ)

อาย           (รินแกไปทำไม ไหนว่าพักร้อนอีกสองวัน)

ริน             (ค่ะ พี่ต่ออะดิ เบี้ยวงาน หัวหน้าเลยให้ฉันไปลงหน้างานแทน แบบขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่แค่ไปวัดๆ ถ่ายรูปอะไรแบบนี้แหละ)

อาย           (เหรอ)

แม้ว           (ออ อาย แกมาที่ร้านฉันไหม มีร้านส้มตำเปิดข้างๆ อร่อยมาก กลิ่นปลาร้าหอมกระจาย)

ออ             (กลิ่นแรงมาถึงนี่เลย)

อาย           (ปลาร้ามาจากตัวแกหรือเปล่า)

ออ             (แรง...มาก ระดับนี้อาบน้ำทุกสามวันย่ะ)

อาย           (555++)

แม้ว           (ซกมก)

ริน             (ฉันนอนก่อนนะพวกแก พรุ่งนี้ต้องขับรถไปเองแต่เช้า)

อาย           (ขับรถดีๆ นะจ๊ะคนสวย  ขับขี่ปลอดภัยใช้ถุงด้วย)

ริน             (อีบ้า)

อาย           (555++)

ออ             (กู๊ดไนต์)

แม้ว           (ฝันดี Zzz…)

ริน             (แทงกิ้ว ไนต์...)