บทที่ 6 ไม่ตายง่าย ๆ หรอก
แต่งขวัญเดินไปจ่ายเงินและรับยาที่ช่องจ่ายยา แค่สรรพคุณและวิธีรับประทานที่เจ้าหน้าที่ชี้แจงเธอก็ถึงบางอ้อ
"เฮ้อ...ยายริน ฉันจะช่วยแกได้ยังไง" อายก็เริ่มคิดมากและหนักใจไปกับเพื่อนด้วย
"คุณรินดารับชาหรือกาแฟดีคะ"
"ขอเป็นน้ำเปล่าๆ ไม่เย็นค่ะ" รินดาตอบพายไป
"ได้ค่ะ"
"อะแฮ่ม" ป้องณวัฒน์ทำเสียกระแอมกระไอก่อนจะนั่งลงเบาะเดียวกัน
"วันนี้มันใกล้จะเลิกงานแล้ว"
"คะ" เธอทำเสียงมีคำถาม ก่อนจะขึ้นเสียงทันที
“เมื่อกี้บอกว่าให้เริ่มงานได้เลย ฉันขับรถมาก็ไม่ใช่ใกล้ๆ นะ และ...”
“เดี๋ยวๆ คุณๆ...” ป้องณวัฒน์รีบพูดห้าม และยกมือขึ้นโบกสะบัด
“ฟังผมพูดให้จบก่อน” รินดาทำสีหน้าไม่พอใจ
“จะเอายังไง ว่ามา...” เธอพูดแบบมองหน้าหาเรื่องเขาสุดๆ
พายเลขาของป้องณวัฒน์ที่ยกน้ำมาให้ รับรู้และสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่มาคุ และสายตาของรินดาที่มองใบหน้าเจ้านายของเธอแล้ว ดูน่ากลัวจัง พายรีบวางแก้วทั้งสองใบ ก่อนจะถอยฉากออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายทันที
“เออ...” เขาอ้ำอึ้ง
“คือ...”
“คืออะไร?” เธอจ้องมองหน้าของเขาไม่ลดละ
สิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาอาจจะลืม หรือเห็นว่าไม่สำคัญ แต่สำหรับรินดามันคือความแค้นที่ฝังอยู่ในหัวใจ วันนี้เขามาสะกิดมัน ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดจะเอาคืน
ป้องณวัฒน์แค่เห็นสายตาคู่นั้นแล้ว เขาก็เย็นสันหลังวาบๆ
“แหม... ริน” ชายหนุ่มทำเสียงอ่อยๆ สายตาอ้อนๆ นิดๆ
เธอทำท่าเบื่อหน่าย ในใจตอนนี้อยากจะพับเสื่อกลับบ้าน ไปลาออกจากที่ทำงานเสียให้รู้เรื่อง หากต้องทำงานกับนายป้องณวัฒน์
“อีกอย่าง ฉันกับคุณไม่เคยสนิทกัน อย่ามาเรียกชื่อเฉยๆ ฉันถือ” เธอพูดแบบไม่ไว้หน้า
“พูดกันเรื่องงานดีกว่าค่ะ แต่ฉันอยากจะบอกคุณนะคะว่าฉันอึดอัดและไม่เต็มใจจะทำงานกับคุณสักเท่าไหร่” เธอเก็บเอาของของตัวเองขึ้นมาไว้ในมือ ตัดสินใจได้ตอนนี้เลย
'ตกงานก็ตกวะ แต่ถ้าให้ทำงานกับผู้ชายคนนี้ ขอไปเริ่มต้นใหม่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งดีกว่า'
“คุณรินอย่าเพิ่งกลับ โอเคๆ เรื่องงานก็เรื่องงาน คือ...”
เธอหันหน้ากลับมามองเขาทันที สายตาก็ชิงชังเหมือนเดิม และพ่นลมหายใจแสดงความอึดอัดอย่างชัดเจน
ป้องณวัฒน์หน้าจ๋อยลงไปเล็กน้อย เขาก็แอบพ่นลมหายใจออกมา แล้วลุกขึ้นยืน
‘ทำไมต้องพยายามง้องอนด้วยวะกู’ เขาคิดในใจ
“ก็...”
“เอาแบบนี้ค่ะ คุณป้องณวัฒน์ ฉันว่า...ฉันมาเริ่มทำงานพรุ่งนี้จะดีกว่า เอาที่คุณพร้อมและสะดวก เวลาของฉันมีค่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานตั้งแต่เช้าเลย และจะรีบเก็บรายละเอียดต่างๆ ตามที่คุณร้องขอ แต่ขอความร่วมมือนะคะ ไม่ยังงั้นฉันก็ต้องบอกพี่บอยให้เปลี่ยนคนอื่นมาทำงานแทน ขอตัวค่ะ” รินดาไม่อยากแม้จะมองหน้าเขาอีกต่อไปในวินาทีนี้
ป้องณวัฒน์ได้แต่อ้าปากค้าง มองตามหญิงสาวที่เดินออกไปจากประตู
“เฮอะ...” เขาทำเสียงแบบนี้ออกมา
“เป็นไงไอ้ป้องมึง...” เขาว่าให้กับตัวเอง แล้วรีบตามหลังเธอไปอย่างรวดเร็ว
“คุณรินครับ” เขายังเรียกชื่อตามหลัง รินดาแค่ได้ยินเสียงเขาก็แทบจะวิ่ง เธอเดินเร็วขึ้น ก่อนจะสะดุดก้อนหินที่ป้องณวัฒน์ให้คนนำมาปูเป็นทางเดินแล้วล้มลงไป หัวเข่ากระแทกพื้น ล้มลงไปทั้งตัว ข้าวของกระจัดกระจาย
“โอ๊ย...” เธอร้องบอกว่าเจ็บ ตอนนี้หัวเข่ามีเลือดออก
ป้องณวัฒน์รีบวิ่งเข้าไปดูเธออย่างเร็ว
“เป็นไงบ้างริน” เขาถามออกมาด้วยความเป็นห่วง แค่มือของเขาสัมผัส เธอก็ปัดออกไปในทันที
“ไม่ต้อง อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” เธอแว้ดเสียงใส่หน้าเขาทันที แต่พอเห็นเลือดที่หัวเข่าของตัวเองก็หน้ามืดไปในทันที เธอกลัวเลือดสดๆ แบบนี้เอามากๆ รินดาหมดสติไป
“ริน...” ป้องณวัฒน์รับตัวเธอเอาไว้ ก่อนจะช้อนเธอขึ้นสู่อ้อมแขนทั้งตัว พากลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองในทันใด
พายและยามที่ยืนอยู่ด้วยกันรีบวิ่งเข้ามาช่วย เขาสั่งเลขายกใหญ่ให้หาอุปกรณ์มาทำแผล และช่วยกันปฐมพยาบาลรินดาให้ฟื้นขึ้นมาด้วย
เมื่อลืมตาตื่นขึ้น รินดามองเห็นใบหน้าของป้องณวัฒน์อยู่ใกล้ๆ
เพี๊ยะ... เธอยังมีแรงตบหน้าของเขา ก่อนจะผลักออกอย่างแรง พายไก่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พลอยตกตะลึงไปด้วย ถึงกลับอ้าปากค้าง
รินดาพยายามยักแย่ยักยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง รู้สึกเจ็บในหัวเข่าจี๊ดๆ
“อู้ย...” เธอร้องอุทานขึ้น แต่พอก้มลงไปดู แผลก็ถูกปิดทับด้วยผ้าก๊อซเรียบร้อยแล้ว
“ต้องพาไปหาหมอไหมคะ” พายไก่ถามทันที
“คุณลุกไหวไหม” ป้องณวัฒน์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“จริงค่ะ คุณริน ลองลุกดูไหมคะ เผื่อติดขัดตรงไหน รู้สึกยังไงบ้าง”
“คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันหนังเหนียว”
“แต่ต้องไปให้หมอเช็กดูนะคุณ” ป้องณวัฒน์พูดขึ้นมาอีก
“อ้อ... แผลนอกกายไม่เท่าไหร่มันก็หายสนิทค่ะ แต่แผลในใจต่างหากที่มันรักษาไม่ได้” เธอมองจ้องหน้าเขาด้วยสายตาร้ายๆ และตอนนี้พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง และสอดส่ายสายตาหาข้าวของของตัวเอง
“อยู่นี่ค่ะ ของคุณริน” พายไก่ชี้ไปยังกองข้าวของของเธอ
“ขอบคุณนะคะ” เธอไม่อยากพูดมาก รู้สึกขายหน้ามากกว่าที่มาเป็นลมเอาตอนนี้ ทำให้เขารู้จุดอ่อนตัวเธอเองเสียได้
“หน้าคุณยังซีดๆ” ป้องณวัฒน์ยังแสดงความเป็นห่วง
“ไม่ตายง่ายๆ หรอกนะ ถ้าฉันจะตาย...” เธอพูดเล็ดลอดไรฟัน เอื้อมมือไปหยิบข้าวของของตัวเอง
“คุณรินดาค่ะ พายไก่จัดห้องพักเอาไว้ให้แล้วค่ะ เดี๋ยวพายไก่ไปส่งเองดีกว่านะคะบอส” เธอรีบกันเจ้านายของเธอออก เพราะเห็นท่าทางที่รังเกียจของรินดาที่แสดงต่อป้องณวัฒน์อย่างชัดเจน
