บทที่ 3 แตกหัก
“เข้าไม่ได้ครับคุณพฤกษ์!”
“ถอยไป! ณรมลออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!” พฤกษ์ตวาดลั่นแล้วผลักลงที่อก รปภ. อย่างแรงที่บังอาจมาขวางทางเขา
“กลับไปเถอะครับ คุณหนูไม่อยู่”
“ณรมล! ผมบอกว่าให้คุณออกมา!!”
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากหน้าบ้าน ทำให้ตุลภพและลาวัลย์ถอนหายใจ
“เดาไว้ไม่ผิดจริง ๆ คุณพฤกษ์คงมาหายายพาย เดี๋ยวผมมานะ” ตุลภพลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งอ่านหนังสือ เมื่อมีแขกมาเยือน และแขกก็ทำท่าว่าจะพูดไม่รู้เรื่องเสียด้วย
“ฉันไปด้วยค่ะ” ลาวัลย์ลุกขึ้นเดินตามสามีออกไปอีกคน งานนี้คงต้องคุยกันยาวเพราะพฤกษ์ยังโวยวายไม่เลิก
“มีอะไรกัน!” เสียงประมุขของบ้านทำให้พฤกษ์ที่กำลังจะ มีปากเสียงกับ รปภ. ชะงักลง
“คุณพฤกษ์มาขอพบคุณหนูครับท่าน”
“ณรมลอยู่ไหน!”
ไม่รอให้ รปภ. รายงานจบ พฤกษ์ก็แทรกขึ้นเสียก่อน
“เข้าไปคุยในบ้านเถอะค่ะ”
ลาวัลย์เชื้อเชิญแขกอย่างมีมารยาท ทั้ง ๆ ที่ไม่พอใจกับการกระทำของอดีตลูกเขยเช่นกัน
“เรียกณรมลออกมา ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ” พฤกษ์ตอบอย่างไม่เกร็งใจ
“ยายพายไม่อยู่!” เมื่อพฤกษ์ไม่เกรงใจ ตุลภพก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน เขาและครอบครัวยอมมามากพอแล้ว
“ยายพายไม่อยู่ค่ะ” ลาวัลย์ช่วยพูดอีกแรง พฤกษ์ยกยิ้ม มุมปากจะไม่อยู่ได้ยังไง เขาเห็นรถเธอจอดอยู่
“ผมบอกให้เรียกณรมลออกมาเดี๋ยวนี้!”
“หยุดนะพฤกษ์! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาออกคำสั่ง ยายพายไม่อยู่ คุณกลับไปได้แล้ว!” ตุลภพตลาดลั่นเมื่อพฤกษ์คุกคามเขา
“ใจเย็น ๆ ค่ะคุณ ขอโทษนะคะคุณพฤกษ์ ยายพายไม่อยู่จริง ๆ ค่ะ” คำพูดของลาวัลย์ทำให้พฤกษ์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไปไหน!”
“อย่ามายุ่งกับลูกผมอีก ยายพายหย่าให้แล้วก็จบกัน ไปเถอะ”
“เข้าใจผิดแล้วคุณตุลภพ ผมไม่อยากยุ่งกับลูกสาวคุณ สักนิด ถ้าลูกสาวคุณไม่ปกปิดเรื่องลูกของผม และที่ผมมาที่นี่ก็เพราะลูกของผม!”
“ไอ้!” ตุลภพกระชากคอเสื้อรุ่นน้องพร้อมกับตั้งท่าจะ ฟาดกำปั้นลงบนปากของเขา แต่ลาวัลย์ห้ามเอาไว้เสียก่อน
“อย่าค่ะคุณ!”
“หรือไม่จริง คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากยุ่งกับลูกของคุณ ผมมาเพราะลูกผม!” พฤกษ์ย้ำประโยคเดิม ตุลภพขบกรามเข้าหากัน โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขามองพฤกษ์ผิดไปจริง ๆ รักและไว้ใจจึงฝากของรักไว้กับเขา แต่พฤกษ์ตอบแทนกลับมาอย่างเจ็บแสบ นอกจากจะไม่สนใจลูกสาวเขาแล้ว พฤกษ์ยังย่ำยีเธออีกด้วย
“ขอร้องนะคะคุณพฤกษ์ ปล่อยยายพายไปเถอะค่ะ”
ลาวัลย์ขอร้อง เพราะกลัวเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้
“พวกคุณร่วมมือกับณรมล จงใจปกปิดเรื่องลูกกับผม ใช่ไหม”
“ไม่มีใครทำอย่างนั้นหรอกค่ะ คุณต่างหากที่ไม่อยากรู้ เรื่องนี้ คุณเคยรับโทรศัพท์ยายพายบ้างไหม กี่ครั้งที่พายพยายามติดต่อคุณ คุณเคยสนใจพายบ้างไหม พอเถอะค่ะ ฉันขอให้เรื่องระหว่างคุณกับพายจบลงด้วยดี พายหย่าให้คุณและไม่เรียกร้องอะไร คุณก็ปล่อยพายไปเถอะนะ”
คำพูดของลาวัลย์ถูกต้องทุกคำ เขาไม่เคยรับโทรศัพท์เธอเลยสักครั้งเพราะคิดว่าไม่จำเป็น
“พายไม่เคยคิดจะปกปิดเรื่องลูกกับคุณ แต่เมื่อคุณไม่ให้โอกาสพายได้พูด พายจึงตัดสินใจแบบนี้ ปล่อยพายกับลูกไปเถอะนะ พายเจ็บมามากพอแล้ว”
“พูดเรื่องอะไรของคุณ ผมปล่อยณรมลแน่ แต่ลูกต้องเป็นของผม!”
“ออกไปจากบ้านผมเดียวนี้! แล้วอย่าหวังว่าจะได้เจอพายกับลูกอีก ออกไปก่อนที่ผมจะแจ้งความจับคุณ”
“คุณคงลืมไปแล้วสินะคุณตุลภพ ผมสร้างเดอะคอมพลีเทียให้ยิ่งใหญ่ได้ ผมก็พังมันได้เหมือนกัน!”
พฤกษ์เอาธุรกิจของครอบครัวตุลภพมาขู่ ตุลภพมองหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาผิดหวัง เขาคิดผิดจริง ๆ ที่ไว้ใจให้พฤกษ์ดูแลธุรกิจ จนทำให้พฤกษ์เอามาขู่เขา
“เชิญเถอะครับ คุณจะทำอะไรกับเดอะคอมพลีเทียก็เชิญ มันเป็นของคุณแล้วนี่ แต่จำไว้อย่างนะพฤกษ์ สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดก็คือผมยกยายพายให้คุณได้ยังไง ออกไปจากบ้านผม แล้วอย่ามาที่นี่อีก เราไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก ขอชีวิตลูกกับหลานผมคืนเถอะนะ อย่ามายุ่งกับพวกแกอีกเลย ส่งแขก!”
พูดจบตุลภพก็สั่งให้ รปภ. กันพฤกษ์ออกไป จบสิ้นกันแล้วเมื่อพฤกษ์เอาหัวใจของเขาไปย่ำยี ก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้ากันอีก
พฤกษ์ขบกรามจนเส้นเลือดปูดโปน เขาไม่ยอมแพ้หรอก ณรมลจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้ เขามีสิทธิ์ในตัวลูก ถึงจะหย่ากันแล้วก็ตาม
“มันไม่จบแค่นี้แน่!” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไป ไม่ว่าณรมลจะอยู่ที่ไหน เขาจะลากเธอกลับมาให้ได้
“ใจเย็น ๆ ค่ะคุณ” ลาวัลย์ปลอบสามีเมื่อเห็นตุลภพ เดือดจัด
“ให้เลขาฯ เช็กซิว่าลูกถึงหรือยัง”
“ยังหรอกค่ะ เพิ่งจะขึ้นเครื่องเมื่อชั่วโมงที่แล้วเอง ใจเย็น ๆ นะคะ ยายพายปลอดภัยแล้ว”
“ผมมองคนผิดไปจริง ๆ”
“ช่างเถอะค่ะ ลูกเลือกแล้ว หลังจากนี้เราก็ให้กำลังใจลูก นะคะ ท้องแฝดต้องการกำลังใจเป็นสองเท่าค่ะ”
“ผมดีใจนะที่ลูกเข้มแข็ง”
“พายเหมือนคุณค่ะ เด็ดเดี่ยวและเข้มแข็ง ไปค่ะ ไปรอรับโทรศัพท์ลูกกันดีกว่า อย่าเครียดนะคะ ฉันเป็นห่วงคุณ”
ลาวัลย์จูงมือสามีเข้าไปในบ้าน ป่านนี้ลูกคงใกล้ถึงแล้ว อังกฤษคือสถานที่ที่ณรมลเลือกไปพักผ่อน และคลอดลูกที่นั่น หวังว่าเวลาและสถานที่จะทำให้ลูกเข้มแข็งขึ้น
“โธ่โว้ย!” มือหนาฟาดลงบนผนังอย่างแรง เมื่อติดต่อณรมลไม่ได้สักทาง
“จะลองดีกับผมใช่ไหม!” เท้าหนาเตะไปมาในอากาศเพื่อระบายอารมณ์ เขาพลาดเองที่ปล่อยให้เธอกับลูกหลุดมือไป
