บทที่ 4 กลับมาเผชิญความจริง
ตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตามองเด็กน้อยตัวอ้วนกลมที่อยู่ตรงหน้าอย่างแสนรัก ตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในท้องเธอได้ถึงสองคน จมูกโด่งสวยหอมลงที่หน้าผากเล็กของคนพี่ ฟอดใหญ่ แล้วหันมาจูบที่แก้มเนียนใสของคนน้องอีกฟอด น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อรับลูกเข้าสู่อ้อมแขนพร้อมกันทั้งสองคน
นี่คือลูกที่เธออุ้มท้องมาเก้าเดือนเต็ม เป็นของขวัญที่เธอได้มาจากอดีตสามี เธอไม่เคยคิดถึงพฤกษ์เพราะไม่มีประโยชน์ พ่อกับแม่บอกว่าพฤกษ์ยังตามหาเธอ เขาคงอยากได้ลูก เธอไม่เคยคิดจะปิดบังเรื่องลูกกับเขา เขามีสิทธิ์ดูแลลูกในฐานะพ่อ
ที่เธอมาที่นี่ก็เพื่อทำใจและอยากใช้ชีวิตอย่างสงบ ตอนนั้นเธอคิดอะไรไม่ออกและกังวลไปสารพัด แต่เมื่อเวลาผ่านไปณรมลก็หาคำตอบสำหรับเรื่องนี้ได้ นิสัยของพฤกษ์เป็นอย่างไรเธอรู้ดีที่สุด ถ้าไปขัดใจเขาไม่เพียงแค่เธอที่จะเดือดร้อน ครอบครัวก็ได้รับผลไปด้วย เรื่องของเธอกับเขามันกลายเป็นอดีตไปแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้น้ำตาก็ไหลลงมาอีก แต่งงานกันสามปีก็ต้องมีช่วงที่หวั่นไหวไปกับเขา แต่พฤกษ์ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาไม่เคยต้องการเธอ
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ณรมลหลุดออกจากภวังค์ความคิด คนที่เดินเข้ามาคือคนที่ดูแลเธอมาตลอด นอกจากแม่บ้านแล้ว เธอก็ได้เขาคอยช่วยเหลืออีกแรง ศิวัฒน์เป็นรุ่นพี่ เธอรู้จักกับเขาตั้งแต่มาเรียนเมื่อหลายปีก่อน เขาทำงานอยู่ที่นี่ เมื่อรู้ปัญหาของเธอ เขาจึงมาดูแลและช่วยเหลือเธอทุกอย่าง
“ยินดีด้วยครับพาย” ศิวัฒน์แสดงความยินดีกับเธอแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง
“ขอบคุณค่ะพี่วัฒน์”
“ชื่ออะไรบ้างครับพี่จะได้เรียกถูก ว่าไงครับคนเก่ง อย่างอแงกับแม่พายนะครับ” ท้ายประโยคศิวัฒน์ทักทายเจ้าตัวเล็กใน อ้อมแขนของเธอ
“ผู้ชายชื่อพี่ต้นไผ่ค่ะ ส่วนผู้หญิงชื่อน้องใบหลิว หมอบอกว่าคนนี้เป็นพี่ค่ะ”
พูดพร้อมกับส่งคนที่เธอเรียกว่าพี่ต้นไผ่ให้เขา ลูกแฝดของเธอเป็นผู้ชายกับผู้หญิง ต้นไผ่กับใบหลิวคือชื่อที่เธอตั้งให้ตั้งแต่ลูกยังอยู่ในท้อง ไผ่ต่อให้ต้องเจอกับพายุที่โหมกระหน่ำก็สามารถลู่ลมให้พ้นจากภัยอันตราย ต้นหลิวก็เช่นกัน ต่อให้ลมพายุจะหนักสักแค่ไหน ไม้สองชนิดนี้ก็ไหวเอนไปตามแรงลม วันข้างหน้าต่อให้ลูกต้องเจอกับปัญหาหรืออุปสรรค ลูกก็จะต้องเอาตัวรอดได้ เหมือนต้นไผ่กับใบหลิวที่เธออยากให้เป็น
“ชื่อน่ารักมากครับ สวัสดีครับน้องต้นไผ่ สวัสดีครับน้อง ใบหลิว ลุงชื่อลุงวัฒน์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
คำแนะนำตัวของศิวัฒน์ทำให้ณรมลยิ้มตาม เธอรู้ว่าศิวัฒน์คิดอย่างไรกับเธอ แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจรับใคร ขอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับลูกและงานแค่นี้ก็พอ
สามปีผ่านไป
“เย่! ได้กลับมาหาคุณตาคุณยายแล้ว”
ทันทีที่ลงจากรถต้นไผ่กับใบหลิวก็กระโดดด้วยความดีใจ ที่ได้มาบ้านตากับยาย ณรมลพาลูกกลับมาเมืองไทยเพราะถึงเวลาที่ลูกต้องเรียนหนังสือแล้ว และเธอก็ต้องกลับมาดูแลงานที่บริษัท
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะลูก” ตุลภพกับลาวัลย์กอดลูกและหลาน ๆ ด้วยความคิดถึง
“กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก ต้นไผ่ ใบหลิว”
“ต้นไผ่คิดถึงคุณตาคุณยายครับ”
“ใบหลิวก็คิดถึงค่ะ”
สองแฝดกอดเอวตากับยายแน่น ตุลภพและลาวัลย์ยิ้มอย่างมีความสุข ณรมลก็เช่นกัน ต่อไปนี้ชีวิตเธอกับลูกคงมีแต่ความสุขที่สุด
“เข้าบ้านกันเถอะลูก ไปเร็วเด็ก ๆ ยายมีขนมไว้รอพวกหนูเยอะแยะเลยลูก ไปกินขนมกันดีกว่า”
“เย่ คุณยายใจดี” คู่แฝดกระโดดด้วยดีใจ แล้วจูงมือยายเดินเข้าบ้านไป
“ขวัญมานะลูก กลับมาอยู่บ้านเรานะ” ตุลภพลูบลงที่ศีรษะลูกอย่างแสนรัก
“คิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ” ณรมลกอดเอวพ่อแล้วซบลงกับอกของท่าน
“พ่อขอโทษนะลูก” เมื่อมีโอกาสตุลภพก็พูดคำนี้ออกมา
“ขอโทษทำไมคะ พายมีความสุขค่ะพ่อ ลูกคือชีวิตของพาย พายดีใจที่มีเขาค่ะ”
“พ่อดีใจนะที่เห็นพายเข้มแข็ง”
“มันจบแล้วค่ะพ่อ พายพร้อมจะเริ่มต้นใหม่ ช่วยคุณพ่อทำงานเพื่อครอบครัวของเรา พายกราบขอโทษนะคะที่ตัดช่องน้อยหนีไปอยู่ต่างประเทศคนเดียวแล้วทิ้งปัญหาไว้ให้คุณพ่อ”
“อย่าคิดแบบนั้นสิลูก พายทำถูกแล้ว ดีแล้วที่พฤกษ์ทำ แบบนั้น จะได้ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกันอีก”
“พ่อคะเรื่องต้นไผ่กับใบหลิว พายคงไม่ปิดบังเขา ถ้าเขามาพายก็มีคำตอบและทางเลือกให้เขา เขาควรได้ดูแลลูกตามสิทธิ์ความเป็นพ่อ พ่อเข้าใจพายใช่ไหมคะ”
“พ่อรู้ลูก ที่พายทำแบบนี้เพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา นิสัยพฤกษ์เป็นยังไง พ่อก็รู้”
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
“เข้าบ้านกันเถอะ พักให้หายเหนื่อย พาลูกเที่ยวแล้วค่อยคิดเรื่องงาน”
“พายพร้อมทำงานพรุ่งนี้เลยค่ะ หยุดมานานคันมือไปหมด แล้วค่ะ”
“เอางั้นเหรอ แม่จะบ่นพ่อหรือเปล่า”
“คงไม่หรอกค่ะ คุณแม่น่าจะยุ่ง”
สองพ่อลูกหัวเราะกันอย่างมีความสุข เมื่อเห็นคุณลาวัลย์วุ่นวายอยู่กับคู่แฝด แม่คงไม่มีเวลามาบ่นพ่อเรื่องงานเพราะมีงานที่ใหญ่กว่าให้แม่ทำ
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขกลับมาอีกครั้งเมื่อณรมลพาลูก ๆ กลับมาอยู่ที่บ้าน ถ้าเธอหนีก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต กลับมาเผชิญกับความจริงบางทีพฤกษ์อาจจะไม่ต้องการลูกแล้วก็ได้ ผู้หญิงของเขามากมาย เขาคงไม่มีเวลามาคิดถึงลูกหรอก ยิ่งเป็นลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่เขาไม่ต้องการคงไม่มีความหมายกับเขา
มือหนากำแก้วเหล้าในมือจนเส้นเลือดปูดโปน ตาคู่คมยังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือ ภาพที่คนของเขาส่งมาชัดเจนที่สุด ณรมลพาลูกกลับมาแล้ว เด็กสองคนนั่นคือสายเลือดของเขาที่ ณรมลพรากไปจากอก เขาจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี จะเล่นงานแค่ตัวแม่หรือจะเอาให้พังทั้งครอบครัว
เขามีหุ้นในเดอะคอมพลีเทีย 50% ธุรกิจของเขามากมาย เดอะคอมพลีเทียก็แค่โครงการเล็ก ๆ ที่ไม่ได้สร้างกำไรอะไร ก็ไม่มีอะไรเสียหาย ลูกเขาไม่ทิ้ง แต่คนอื่นเขาไม่เอา โดยเฉพาะคนที่โกหกหลอกลวงทำให้เขาทรมานมาหลายปี ก็ต้องได้รับผล ตอบแทนอย่างสาสม ตาคู่คมยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของอดีตภรรยา สวยแต่รสชาติไม่ได้เรื่อง!
