บทที่ 5 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
โรงแรมหรูระดับห้าดาว
งานเลี้ยงเปิดตัวรองประธานบริษัทเดอะคอมพลีเทียคนใหม่ เป็นที่สนใจของสื่อมวลชนมากมาย เพราะตั้งแต่ที่ณรมลหย่ากับพฤกษ์เธอก็หายหน้าไปจากวงสังคม และมีข่าวว่าเธอกลับมาพร้อมเด็กชายหญิงถึงสองคน คนในวงการต่างก็ให้ความสนใจ และลือกันไปต่าง ๆ นานาว่าเด็กสองคนนั้นเป็นทายาทของพฤกษ์ หรือว่าเป็นลูกที่เกิดจากสามีใหม่ของเธอ เพราะมีคนแอบเห็นหนุ่มรูปหล่อบินกลับมาพร้อมเธอและลูกน้อยด้วย
“จะมาทำไมก็ไม่รู้ น่าเบื่อ” โชติรสบ่น ไม่ชอบใจที่พฤกษ์มางานนี้ ถึงแม้ทั้งสองคนจะหย่าขาดกันแล้ว แต่เธอก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี เพราะณรมลหอบลูกกลับมาถึงสองคน เธอกลัวว่าเด็กนั่นจะเป็นโซ่เชื่อมพ่อกับแม่ให้กลับไปหากัน ถึงแม้พฤกษ์จะไม่สนใจณรมล แต่เขาก็บอกอย่างชัดเจนว่าต้องการลูก
“ถ้าคุณเบื่อกลับไปก่อนก็ได้นะ” พฤกษ์บอกก่อนจะยก แก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เมื่อสายตาปะทะเข้ากับผู้หญิงสาวสวยที่เดินเคียงคู่มากับคุณตุลภพ ไม่เจอกันสามปี ณรมลสวยขึ้นจนผิดตา
“ไม่ค่ะ รสจะกลับพร้อมคุณ” โชติรสตอบ ดวงตาเบิกขึ้นเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในงาน
“ณรมล...” เรียกชื่อหญิงสาวแล้วปรายตามองคนที่ยืน อยู่ข้าง ๆ พฤกษ์มาในฐานะหุ้นส่วนก็จริง แต่เธอคิดว่างานนี้ ไม่จำเป็นที่เขาต้องมา
เท้าที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักเมื่อตากลมโตปะทะเข้ากับสายตาคมเข้มของคนที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ ทำใจไว้แล้วว่าต้องมาเจอกับเขา แต่เมื่อเวลานี้มาถึงก็อดประหม่าไม่ได้ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด... หญิงสาวบอกตัวเอง เธอไม่ได้ปกปิดเรื่องลูกกับเขา เขาต่างหากที่ไม่อยากรู้
“ไหวไหมลูก” ตุลภพถามด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นอาการของลูก
“พายโอเคค่ะพ่อ” บอกแล้วยิ้มให้บิดาเพราะไม่อยากทำให้ท่านกังวลใจ เธอรับตำแหน่งต่อจากพ่อ แน่นอนว่าต้องเจอกับเขาอยู่แล้ว เพราะตำแหน่งประธานบริษัทยังเป็นของเขา
ร่างบางก้าวขึ้นเวทีอย่างเฉิดฉาย เมื่อถึงเวลาแนะนำตัว งานนี้จัดขึ้นมาเพื่อเธอ เธอจะใช้โอกาสนี้แสดงศักยภาพให้หุ้นส่วนท่านอื่นเห็นว่าบริษัทนี้เป็นของเธอ พฤกษ์ก็แค่คนที่เข้ามาชุบมือเปิบ พ่อยกหุ้นให้เขาก็เพราะต้องการให้เขาดูแลเธอ เขาไม่ได้ทำหน้าที่นั้นแล้วก็ควรคืนตำแหน่งนั้นมาให้เจ้าของ ที่แท้จริง
“รูปเด็กที่ทุกท่านเห็นคือลูกฝาแฝดของพายเองค่ะ พี่ต้นไผ่กับน้องใบหลิว น่าเสียดายนะคะที่พวกแกไม่ได้มาด้วย จะได้ถือโอกาสนี้ฝากตัวกับทุก ๆ ท่านเลย”
ใบหน้าสวยยิ้มให้แขกที่มาร่วมงาน ตอบคำถามฉะฉานชัดเจน ไม่ปิดบังแม้กระทั่งเรื่องลูก คำตอบของเธอทำให้หัวใจแกร่งกระตุก เด็กสองคนนั้นเป็นลูกเขาจริง ๆ
โชติรสกำหมัดแน่น เมื่อณรมลบอกเรื่องลูกกับทุกคน
“เด็กผี! จะเกิดมาทำไมก็ไม่รู้” ก่นด่าต้นไผ่กับใบหลิวเพราะสองคนนั้นกำลังจะสร้างปัญหาให้ เธอหมั้นกับพฤกษ์มาหลายปี เขายังไม่เคยพูดเรื่องแต่งงานก็เครียดมากพอแล้ว ยังจะมีลูกโผล่มาอีก โลกไม่ยุติธรรมกับเธอเลย เธอรักพฤกษ์มาก่อน... แต่ณรมล กลับได้เขาไปครอบครอง
ตากลมโตสบกับตาคมเข้มอีกครั้ง และครั้งนี้ณรมลเลือก ที่จะยิ้มให้ เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับเขา และคิดว่าเรื่องลูกไม่น่า จะทำให้เธอกับเขามีปัญหากัน เพราะตอนนี้พฤกษ์มีคู่หมั้นแล้ว อีกไม่นานเขาสองคนก็คงแต่งงานและมีลูกด้วยกัน
“พายขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” บอกกับบิดาเมื่ออึดอัดกับสายตาที่พฤกษ์มองมา เขาจ้องเธอตั้งแต่ก้าวเข้ามาในงาน ไม่เกรงใจคู่หมั้นบ้างหรือไง
โชติรสกำลังคุยกับคนรู้จักอย่างออกรส พฤกษ์จึงเดินตาม ณรมลออกไป ชายหนุ่มยืนรออย่างใจเย็นเพราะมีเรื่องอยากจะ ตกลงกับเธอ
“คุยกันหน่อยสิ”
ณรมลสะดุ้งเมื่อเสียงแหบห้าวมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มก้าวมาหาอย่างคุกคาม
“คุณพฤกษ์!”
“ใช่... ผมเอง ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ” ร่างสูงยังตรงเข้ามาหา ณรมลถอยหลังเพื่อตั้งหลัก ตากลมโตมองไปรอบ ๆ เพื่อ ขอความช่วยเหลือจากใครสักคน
“กลัวเหรอ!”
“เปล่าค่ะ”
คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวหยุดเท้าที่กำลังก้าวหนี นั่นสิเธอจะกลัวเขาทำไม... เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ตากลมตามองสบเข้าไปในตาของเขา
“พูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ”
“เรื่องลูก!”
พฤกษ์ไม่อ้อมค้อม เพราะเรื่องนี้เขาถึงต้องเสียเวลามา รอเธอ
“ค่ะ มีอะไรคะ”
คำพูดของหญิงสาวทำให้คิ้วหนากระตุก ณรมลเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะไม่ต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้
“ผมต้องการพวกแก” คำตอบของพฤกษ์เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาว แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยันมากกว่ายินดี
“ได้ค่ะ คุณได้สิทธิ์นั้น อย่างที่บอกฉันไม่ได้ปิดบังเรื่องลูก กับคุณมาตั้งแต่แรก แกสองคนเป็นลูกของคุณ ถ้าคุณอยากเจอพวกแกก็เชิญค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอ ขอตัวก่อนนะคะ”
พูดจบณรมลก็เดินผ่านไป แต่กลับถูกพฤกษ์คว้าข้อมือเอาไว้ อยู่ ๆ ก็โมโหอย่างไม่มีสาเหตุ ทำไมมันถึงง่ายแบบนี้ เขาคิดว่าเธอจะขัดขวางจนถึงขั้นฟ้องร้อง คนที่อยู่ข้างหน้าเขาใช่ณรมลคนเดิมหรือเปล่า เธอเข้มแข็งและมีเหตุผลมากขึ้น จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังมีแผนเล่นงานเขา
“ปล่อยค่ะ” แขนเรียวสะบัดออกจากฝ่ามือหนาเมื่อพฤกษ์ยังยึดข้อมือเธอเอาไว้
“ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะยอมผมง่าย ๆ บอกมาว่าคุณมีแผนอะไร”
“คะ?”
“คุณมีแผนอะไรถึงยอมผมง่าย ๆ แบบนี้”
คำพูดของเขาทำให้ณรมลยิ้มมุมปาก แกะมือเขาออกจากข้อของมือของเธออย่างใจเย็น
“คิดมากไปแล้วค่ะ ฉันไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณคิดว่าฉันต้องการเอาลูกมาเป็นเครื่องต่อรองกับคุณ คุณคิดผิดค่ะ ฉันอยากมีชีวิตแบบคนปกติ อยู่กับลูกอย่างสุขสงบ คุณเคยบอกว่าเรา ยังเป็นเพื่อนกันได้ คุณพร้อมจะช่วยเหลือฉันกับครอบครัวเสมอ ฉันทวงสัญญาเลยก็แล้วกัน คนของคุณมาโน่นแล้ว ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
พูดจบณรมลก็เดินจากไป ระหว่างที่สวนทางกัน โชติรส ก็ขวางหน้าเธอเอาไว้ คงไม่ง่ายที่พฤกษ์จะเข้าหาลูก เธอเปิดทางให้เขาก็จริง แต่ปัญหามันอยู่ที่คนของเขาต่างหาก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าโชติรสหึงเธอกับเขา
“ยังมีเรื่องอะไรต้องคุยกับคุณพฤกษ์อีก ฉันเป็นคู่หมั้น ของเขา” โชติรสประกาศตัวชัดเจน
“ฉันทราบแล้วค่ะ” ณรมลตอบพร้อมกับมองโชติรสตั้งแต่ หัวจรดเท้า
“รู้แล้วก็ดี อย่าพยายามรื้อฟื้นอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีก คุณพฤกษ์เขาไม่ต้องการเธอ”
“แน่ใจเหรอคะ”
“ณรมล!”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะคะคุณรส เอาเวลาที่มาหึงหวงฉัน ไปดูแลคนของคุณดีกว่า แน่ใจเหรอคะว่าเขามีคุณแค่คนเดียว...”
“ณรมล!”
“อ้อ! อีกอย่างนะคะ อะไรก็ตามที่ฉันทิ้งลงถังขยะไปแล้ว ฉันไม่เก็บขึ้นมาเชยชมอีกหรอกค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะว่าฉันจะกลับไปหาเขา ต่อให้เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ ฉันก็ไม่เอา!”
พูดจบณรมลก็เดินจากไป เธอเคยเจ็บเจียนตายเพราะผู้ชายคนนั้นมาแล้ว คงไม่เอาความเจ็บปวดกลับเข้ามาในชีวิตอีก
โชติรสกำหมัดแน่น มองตามหลังณรมลอย่างเกลียดชัง
ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้คือณรมลจริง ๆ ณรมลคนเดิมโง่ และเจ้าน้ำตาที่สุด พฤกษ์ชอบความท้าทาย อะไรที่ได้ยากเขายิ่งอยากได้
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันไม่ปล่อยเธอแน่ ณรมล!”
