บทที่ 6 ตอนที่ 6 เอาคืน
“ต้นไผ่กับใบหลิวหลับแล้วเหรอคะแม่” ถามมารดาเมื่อกลับมาถึงบ้าน
“หลับแล้วจ้ะ จ๋าสอนการบ้านแล้วก็พาเข้านอน เป็นไง บ้างลูก”
คำถามของมารดาทำให้คนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่อง ประดับหันมายิ้ม แม่คงเป็นห่วงเพราะรู้ว่าเธอต้องเจอกับพฤกษ์
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณพฤกษ์เข้ามาทักทายปกติ แล้วก็คุยกันเรื่องลูกแค่นั้นค่ะ”
“แล้วพายให้เขามาเจอลูกหรือเปล่า”
“ต้นไผ่กับใบหลิวเป็นลูกเขาค่ะแม่ เราหนีความจริงข้อนี้ไม่ได้ก็ต้องทำใจยอมรับมัน เราต้องอยู่บนเส้นทางเดียวกับเขา พายไม่อยากมีปัญหา”
“แล้วพายล่ะลูก พายรู้สึกยังไงกับเขา” ลาวัลย์ตัดสินใจถามเป็นห่วงข้อนี้มากที่สุดเพราะรู้ว่าณรมลรักพฤกษ์
“พายรักผู้ชายแบบนั้นไปได้ยังไงกัน แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พายเจ็บแล้วจำ”
“แม่ดีใจนะที่ลูกเข้มแข็ง คุณโชติรสคู่หมั้นคุณพฤกษ์ เป็นคนน่ากลัว แม่ไม่อยากให้พายไปยุ่งกับเขา”
“สบายใจเถอะค่ะ พายจะไม่ยุ่งกับพวกเขาแน่นอน พายอาบน้ำก่อนนะคะ รักแม่ที่สุด”
ณรมลกอดและหอมลงที่แก้มของมารดาฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“พายจะไม่ยุ่งกับเขา ถ้าเขาไม่มายุ่งกับพายก่อน”
ณรมลพูดกับตัวเอง พิงผนังห้องน้ำอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อไรเรื่องบ้า ๆ นี่จะจบลงเสียที
“แม่รักหนูมากนะลูก แม่จะทำให้ดีที่สุด ผู้ชายคนนั้นเขาเลวร้ายมาก แม่ไม่อยากให้เขามายุ่งกับพวกหนู แต่แม่ก็ทำไม่ได้ เขามีเงินมีอำนาจ แม่ไม่อยากให้ครอบครัวเราเดือดร้อน เข้าใจแม่นะคะ”
จมูกโด่งสวยหอมลงที่แก้มลูกรักคนละหนึ่งฟอด เธอไม่อยากให้พฤกษ์มาวุ่นวายกับลูก แต่ก็รู้ถึงปัญหาที่จะตามมา มือบางกำเข้าหากัน ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องเอาคืนทั้งต้นและดอก พฤกษ์นิสัยเป็นอย่างไรเธอรู้ดีที่สุด ที่ผ่านมาเธอหึงหวง อ่อนแอ และเจ้าน้ำตา จึงทำให้เขาเบื่อหน่าย ณรมลคนใหม่ที่เข้มแข็ง จะทำให้เขาหันมาสนใจเธอ มารยาหญิงคืออาวุธที่เธอ จะเอามาใช้เล่นงานเขา
“แม่จะทำให้ดีที่สุด ผู้ชายคนนั้นต้องได้รับกรรม”
“เหนื่อยไหมครับแม่ ต้นไผ่นวดให้นะครับ” ถามเมื่อ ณรมลเดินมานั่งบนโซฟา มือน้อย ๆ ของต้นไผ่นวดไปตามแขนของเธอ
“ใบหลิวป้อนขนมแม่พายนะคะ” ใบหลิวตักขนมเค้กมาป้อนให้ ณรมลอ้าปากงับช้อน ครีมที่ติดกับช้อนเลอะจมูกของเธอ คู่แฝดพากันหัวเราะเมื่อเห็นหน้าแม่เปื้อนครีม
“ฮ่า ๆ ๆ หน้าแม่พายเหมือนแมว ฮ่า ๆ ๆ”
“ไหนคะ เหมือนแมวตรงไหน” ณรมลทำท่าเหมือนแมว กางเล็บหลอกลูก ๆ ทำให้คู่แฝดหัวเราะหนักกว่าเดิม
“สนุกเลยแม่ลูก แม่บอกเด็ก ๆ ว่าพายเหนื่อย ต้นไผ่กับ ใบหลิวเลยไม่ขึ้นไปกวน เห็นว่าเป็นวันหยุดเลยให้นอนยาว คุณพ่อก็เพิ่งตื่นเมื่อคืนดื่มมาด้วย”
“พายตื่นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะแม่ เคลียร์งานเสร็จก็ลงมา ต้นไผ่กับใบหลิวงอแงกับคุณยายไหมคะ”
“พวกเราเป็นเด็กดีครับแม่”
“พวกเราเป็นเด็กดีค่ะแม่”
คู่แฝดประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
“ไม่กวนใจ ไม่งอแงเลยเลี้ยงง่ายที่สุด เข้าครัวกับยายไหมเด็ก ๆ ยายจะทำขนม”
“ไปครับ”
“ไปค่ะ แม่พายไปกับเราไหมคะ” ใบหลิวถามแม่
“แม่พายมีงานค้างอีกนิดหน่อย แม่รอชิมขนมฝีมือต้นไผ่ กับใบหลิวนะคะ”
“ครับ”
“ค่ะ”
พูดจบคู่แฝดก็วิ่งตามคุณลาวัลย์เข้าไปในครัว ลูกทำให้เธอมีความสุขที่สุด ยอมงอดีกว่าแตกหัก ถ้าพฤกษ์เอากฎหมายมาเล่นงาน เขาก็ได้เปรียบเพราะเขามีเงิน ถึงแม้เธอจะไม่ได้จงใจปกปิด แต่เธอก็ไม่ได้บอกเขา เธอกลัวเขาจะใช้กฎหมายมาพรากลูกไปจากเธอ
เสียงรถที่มาจอดหน้าบ้านทำให้ณรมลถอนหายใจ ไม่นานเด็กรับใช้ก็วิ่งมารายงานเธอ พฤกษ์มาเร็วกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ณรมลลุกขึ้นจากโซฟา ก้มสำรวจตัวเอง แล้วเดินออกไปต้อนรับเขา พฤกษ์ชอบแบบไหนเธอรู้ดีที่สุด
“สวัสดีค่ะคุณพฤกษ์” ประนมมือไหว้เขาอย่างสวยงาม เพราะเขาอายุมากกว่าเธอหลายปี พฤกษ์มองคนที่ทำความเคารพเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
“ลูกอยู่ไหน”
“อยู่ในครัวกับคุณแม่ค่ะ เชิญในบ้านก่อนค่ะ”
“ผมมารับลูก”
คำพูดของเขาทำให้ณรมลเหยียดยิ้ม เขาคิดว่าตัวเอง เป็นใคร เขาอาจจะมีอำนาจกับคนอื่น แต่กับลูก ๆ เขาก็เป็นแค่ คนแปลกหน้า ต้นไผ่กับใบหลิวคงกลัวและไม่ให้เขาเข้าใกล้ แค่นี้เธอก็ชนะ
“คุยกันก่อนสิคะ จะรีบไปไหน คุณพฤกษ์ต้องทำความรู้จักกับพวกแกก่อน ทำให้แกไว้ใจ ลูกจะได้ไม่กลัวคุณไงคะ”
“เสียเวลา ผมมารับพวกแกไปทานข้าว ทานเสร็จก็จะพากลับมาส่ง”
“ฉันเข้าใจค่ะ และก็ไม่ได้ห้าม แต่คุณอย่าลืมสิคะว่าพวกแกไม่รู้จักคุณ คุณคือคนแปลกหน้า”
“ก็เพราะคุณไง คุณพรากพวกแกไปจากผม ทำให้ผมกลาย เป็นคนแปลกหน้า ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นพ่อของพวกแก!” พฤกษ์โวยใส่ เมื่อณรมลพูดประโยคนี้ขึ้นมา
“ฉันขอโทษ... ขอโทษนะคะที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ เอาอย่างนี้นะคะ ฉันจะค่อย ๆ บอกกับแก ทำให้แกรักและยอมรับคุณ คุณพฤกษ์... คุณให้โอกาสฉันนะคะ”
ณรมลขอร้องพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยสายตาสำนึกผิด พฤกษ์ไม่พูดอะไร ตาคู่คมมองหน้าเธอเช่นกัน
“เข้าไปนั่งในบ้านก่อนนะคะ ต้นไผ่กับใบหลิวกำลังทำขนม ไปชิมขนมฝีมือลูกกันค่ะ” พูดพร้อมกับจับมือเขาแล้วจูงเข้าไปในบ้าน ตาคู่คมมองมือที่จับลงมาบนมือของเขาแล้วดึงมือกลับ
“ขอโทษค่ะ” ณรมลปล่อยมือเขาอย่างมีจริต จงใจทำให้พฤกษ์เข้าใจว่าเธอลืมตัว
“ลูกชื่อต้นไผ่กับใบหลิวใช่ไหม”
คำถามของเขาทำให้ณรมลบิดปาก แน่ใจนะว่าเขาจะทำหน้าที่พ่อได้ ชื่อลูกเขายังไม่รู้จักเลย
“ค่ะ พี่ต้นไผ่กับน้องใบหลิว พี่ต้นไผ่ผู้ชายค่ะ น้องใบหลิวผู้หญิง นั่งรอก่อนนะคะ คุณมาไม่บอกไม่กล่าว ดูสิฉันอายคุณ แย่เลย”
มือบางเก็บผมไปไว้ที่หลังหู แล้วก้มมองตัวเองอย่าง เขินอายที่ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น เธอรู้ว่าพฤกษ์มองเธอ อยู่ก่อนแล้วเลยเพิ่มจริตเข้าไปอีก
“ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
“ไม่ต้องหรอก ดูดีแล้ว” เสียงแหบห้าวเอ่ยชม เขาไม่เคยเห็นณรมลแต่งตัวแบบนี้ ที่ไม่เห็นเพราะเขาไม่เคยอยู่กับเธอ แต่งงานแล้วก็แยกกัน
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าคุณชอบคนสวย รอแป๊บนะคะ”
คำพูดของหญิงสาวทำให้หัวคิ้วพฤกษ์กระตุก เขาชอบ คนสวยแล้วยังไง ณรมลจะสวยเพื่ออะไร เพราะเขากับเธอหย่า กันแล้ว อันที่จริงเขาคิดว่าเธอจะโวยวายและไม่ยอมให้เขาพบลูกง่าย ๆ แต่เปล่าเลย... ณรมลทำตัวเป็นมิตร ให้เขาเจอลูกและยังทำเหมือนเอาใจเขาอีก ถ้าบอกว่าไม่มีแผนก็เชื่อยาก เขาทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น เธอจะให้อภัยเขาง่าย ๆ เหรอ
ณรมลมองมือข้างที่จับมือเขา พฤกษ์ต้องอาศัยเธอเป็นสะพานไปหาลูก เธอจะทำให้เขาเห็นในมุมที่เขาไม่เคยเห็น เธอจะเป็นณรมลที่น่ารัก มีเหตุผล เข้าใจเขา และพร้อมจะเป็นเพื่อนที่ดีของเขา แค่นี้ก็น่าจะพอ... ที่พฤกษ์มีคนอื่นก็เพราะอยากหาใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เธอจะเป็นน้ำเย็น เป็นแม่ของลูกที่พร้อมจะเข้าใจเขาเสมอ
“เกมของเราเพิ่งเริ่มต้น... ณรมลคนใหม่จะทำให้คุณมีความสุขจนสำลัก คุณจะต้องคลานเข่ามาขอร้องฉัน”
ตากลมโตมองหน้าตัวเองในกระจก ถึงแม้จะเกลียดเขา แต่เธอก็จะแสดงให้ดีที่สุด
