บทที่ 7 ตอนที่ 7 เผชิญหน้า
“คุณพฤกษ์!” ลาวัลย์อุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก สายตาของคนสูงมองหาณรมลเมื่อไม่เห็นลูกนั่งอยู่กับเขา ก็เข้าใจว่าพฤกษ์ถือวิสาสะเข้ามาเอง
“คุณแม่ พายเชิญคุณพฤกษ์เข้ามาเองค่ะ ต้นไผ่กับใบหลิวล่ะคะ” ณรมลเรียกมารดาพร้อมกับถามหาลูก คุณลาวัลย์มองคนที่เดินนวยนาดลงมาจากบันไดอย่างไม่เข้าใจ ณรมลเปลี่ยนชุดเป็นเดรสสีขาวรัดรูป ปล่อยผมยาวสยายลงมาจนถึงกลางหลัง ส่งยิ้มให้มารดาก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องรับแขก ลาวัลย์มองลูกอย่างไม่เข้าใจว่าณรมลจะทำอะไรกันแน่
“แม่พายขนมของพวกเรามาแล้วครับ”
“แม่พายขนมของพวกเรามาแล้วค่ะ”
เสียงของคู่แฝดที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ลาวัลย์ถอยหายใจ ถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากันแล้วเหรอ มันเร็วไปไหม... นางยังไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องนี้เลย ไหนจะตุลภพอีก สามีคงโมโหถ้ารู้ว่าพฤกษ์มาที่นี่ ต่างจากณรมลที่ยิ้มหวานเมื่อลูก ๆ วิ่งเข้า ไปหา
ทันทีที่เห็นหน้าลูก พฤกษ์ก็พูดไม่ออก ยอมรับว่าตกใจและดีใจมากที่ได้เจอกับพวกเขา เด็กผู้ชายตัวอ้วนกลมกับเด็กผู้หญิงแก้มจ้ำม่ำ สองคนนี้คือลูกของเขาที่เกิดจากณรมล ผู้หญิงที่กลายเป็นอดีตภรรยาของเขาไปแล้ว เด็กน้อยหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าแม่มีแขก เพราะถูกสอนเรื่องมารยาทมาเป็นอย่างดี
“พี่ต้นไผ่ น้องใบหลิว มาหาแม่สิคะ” เรียกลูก ๆ ให้เข้าไปหา คู่แฝดถือจานขนมเดินเข้าไปหาแม่ วางจานแล้วนั่งลงข้าง ๆ แม่ คุณลาวัลย์เดินมาหยุดที่ประตูเพื่อสังเกตการณ์
“สวัสดีคุณพ่อสิลูก”
ณรมลไม่อ้อมค้อม ไม่รู้วันนี้วันหน้าก็ต้องรู้ เรื่องเขากับลูกเริ่มเร็วเท่าไรยิ่งดี เธอก็จะได้เริ่มเกมของเธอไปด้วย คู่แฝดมอง คนตรงหน้า ยกมือทำความเคารพตามที่แม่บอก แต่ยังนั่งอยู่ที่เดิม พฤกษ์หัวใจกระตุกเมื่อได้สบตากับดวงตาคู่เล็ก สายตาของลูกมองเขาด้วยความว่างเปล่า ไม่มีความยินดีหรือตื่นเต้นอยู่ในนั้น ลูกยังเด็กเกินไปหรือคนเป็นแม่สอนกันแน่
“เข้าไปหาพ่อสิคะ” ณรมลบอกกับลูก เด็กน้อยส่ายหัวไปมาพร้อมกับกอดลงที่เอวของเธอ
“ต้นไผ่ไม่ไปครับ ต้นไผ่จะอยู่กับแม่พาย”
“ใบหลิวก็จะอยู่กับแม่พายค่ะ”
คำพูดของลูกทำให้ณรมลสะใจ ในขณะที่พฤกษ์เริ่ม เสียหน้าที่ลูกไม่เข้าหา แถมยังมองเขาไม่ต่างจากคนแปลกหน้าอีกด้วย
“มาหาพ่อมาลูก พ่อเป็นพ่อของหนูนะครับ” พฤกษ์ยิ้มให้ลูกแล้วเรียกแกสองคนเข้ามาหา
“พวกเราไม่ต้องการพ่อ เรามีแม่พายคนเดียวก็พอ แม่พายเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เราได้ เรารักแม่พาย” ต้นไผ่พูดพร้อมกับซบหน้าลงกับอกของแม่
“ไม่มีพ่อ แม่พายก็เล่านิทานให้เราฟังได้ เรามีคุณตา คุณยาย มีพี่จ๋า แล้วก็มีลุงวัฒน์ เราไม่อยากมีพ่อค่ะ”
ใบหลิวพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา เด็กน้อยกอดเอวแม่เอาไว้ ตากลมคู่เล็กมองคนแปลกหน้าอย่างหวาดระแวง พฤกษ์ขบกรามขยับนั่งตัวตรง ตุลภพที่ยืนฟังอยู่สะใจ ในขณะที่ลาวัลย์กังวลใจที่เด็ก ๆ ไม่เข้าหาพฤกษ์
“คุณสอนพวกแกใช่ไหม คุณบอกให้ลูกเกลียดผมใช่ไหม!”
พฤกษ์โมโหเมื่อเห็นอาการของลูก เขาโทษเรื่องนี้ว่าเป็นความผิดของณรมล
“ใจเย็น ๆ สิคะ ฉันไม่เคยสอนลูกแบบนั้นค่ะ ลูกพูดออกมาจากความรู้สึกของตัวเอง ฉันถึงบอกคุณไงคะว่าเรื่องนี้ต้องใช้เวลา คุณคือคนแปลกหน้า ลูกยังไม่ไว้ใจคุณ จ๋าพาคุณหนูไปแต่งตัว”
พูดจบก็เรียกเด็กรับใช้ให้มาพาลูกออกไป เด็กน้อยมองหน้าคนเป็นพ่อ แล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก
“คุณร้ายกว่าที่ผมคิดนะพาย คุณกำลังเอาความรู้สึกของลูกมาเล่นงานผม สะใจใช่ไหมที่เห็นลูกเกลียดผม!”
“ฟังฉันอธิบายก่อนสิคะ ฉันจะทำแบบนั้นทำไม คุณรับผิดชอบลูก ๆ ย่อมเป็นผลดีกับฉันทั้งทางตรงและทางอ้อม คนที่ได้ผลประโยชน์คือฉัน แล้วฉันจะไม่รับไว้ได้ยังไง ฉันจะช่วยคุณเองค่ะ จะทำให้แกเปิดใจรับคุณ อย่าโมโหสิคะ”
ณรมลปลอบใจ บีบมือเขาเพื่อให้กำลังใจ พฤกษ์มองคนตรงหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จริงของณรมลเพราะคนที่ได้ผลประโยชน์จากลูกก็คือเธอ
“ดื่มน้ำก่อนนะคะ จะพาลูกออกไปทานข้าวใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปเตรียมตัวให้ลูกก่อนนะ” บอกพร้อมกับขยับลุกขึ้น
“โชติรสจะไปด้วย ผมว่าคุณ...” พฤกษ์กลืนน้ำลายลงคอ เมื่อสบตากับตากลมโตของเธอ อยู่ ๆ ก็เกรงใจเธอขึ้นมาเสีย อย่างนั้น ณรมลยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรนี่คะ ฉันไปในฐานะพี่เลี้ยงเด็กก็ได้ คุณต้องพึ่งฉันนะคะ รอให้ลูกคุ้นเคยกับคุณก่อน คุณค่อยพาพวกแกไปกันตามลำพัง ฉันไม่กวนใจคุณสองคนหรอกค่ะ”
พูดจบก็เดินออกไป พฤกษ์มองตามแผ่นหลังบางไปจนลับสายตา ไม่แน่ใจแล้วว่าเธอใช่ณรมลคนเดิมหรือเปล่า ผู้หญิงคนนี้สุขุม อ่อนหวาน และใจเย็น เหตุผลที่เธอพูดมาก็ฟังขึ้น โชติรส คงไม่โกรธถ้าเขาพาเธอไปด้วย แต่ทำไมเขาถึงอยากโทร. ไปยกเลิกนัดกับคู่หมั้น เมื่ออดีตภรรยาเสนอตัวไปทานข้าวด้วย เขาคงคิดถึงลูกมาก ถึงได้รู้สึกดีที่ได้อยู่กันพร้อมหน้า
ณรมลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คุณลาวัลย์กับคุณ
ตุลภพรู้สึกเป็นห่วงที่รู้ว่าเด็ก ๆ จะไปพบกับคู่หมั้นของพ่อ คนที่กำลังจะมาเป็นแม่อีกคนของพวกแก ณรมลก็อดสงสารลูกไม่ได้ วันแรกที่พฤกษ์ก้าวเข้ามาชีวิตของเธอกับลูก ๆ วุ่นวาย ไหนจะพ่อ คู่หมั้นพ่อ แล้วยังจะต้องเจอกับอะไรอีก ลูกยังเล็กไม่เข้าใจเรื่องนี้ก็จริง แต่เธอก็เป็นห่วงความรู้สึกของลูกไม่น้อย
