บทที่ 8 ตอนที่ 8 ยั่วยุ
ณรมลใส่ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนรัดรูป ด้านหน้าเว้าลึกจนเห็นเนินอกขาวเนียน ด้านหลังก็เว้าลึกไม่แพ้กัน ต้นไผ่กับใบหลิวแต่งชุดคู่น่ารัก จนคนเป็นพ่อต้องยิ้มให้กับความน่ารักสดใสของลูก ๆ
“เดี๋ยวฉันกับลูก ๆ ขับรถตามไปก็แล้วกัน ขากลับคุณจะได้ไม่ต้องมาส่งพวกเรา”
“คุณไม่ได้ฟังที่ผมพูดเหรอ ผมบอกให้คุณพาลูก ๆ มานั่ง รถผม ขากลับผมจะมาส่งเอง”
“เอ่อ... คือว่า” ณรมลทำท่าครุ่นคิด ทั้ง ๆ ที่ใจจริงเธอก็วางแผนเอาไว้แล้วว่าจะไปรถเขา อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าโชติรสเห็นเธอกับลูก ๆ นั่งรถไปกับเขา ผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกอย่างไร เธอไม่ได้อยากแกล้ง แค่จะทำให้โชติรสรู้ว่าการที่เห็นคนที่เรารักไปกับผู้หญิงอื่นมันเป็นยังไง
“ขึ้นรถ!” พฤกษ์กดเสียงต่ำ พอให้ได้ยินกันแค่สองคน ณรมลมองหน้าเขา ด้วยสายตาที่พฤกษ์อ่านไม่ออกแล้วหันมาเรียกคู่แฝด
“ต้นไผ่ ใบหลิว มานี่ลูก เดี๋ยวเราจะไปรถคุณพ่อกันนะคะ”
เธอเรียกพฤกษ์ว่าคุณพ่อ เพราะอยากทำให้เขาไว้ใจ ทั้ง ๆ ที่คำนี้ไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด
“ต้นไผ่ไม่อยากไปกับเขาครับแม่”
“ใบหลิวก็ไม่อยากไปค่ะ”
“คนเก่ง ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่พายก็ไปกับหนูด้วย เราจะไปทานอาหารกัน มีไอศกรีมด้วยน้า” คำว่าไอศกรีมที่ได้ยินทำให้ คู่แฝดตาโต
“มีไอศกรีมด้วยเหรอคะ” ใบหลิวถามเพราะชอบกินไอศกรีมที่สุด
“น้องใบหลิว!” ต้นไผ่ดุน้องที่กำลังจะไว้ใจคนแปลกหน้า ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ชอบกินไอศกรีมไม่ต่างจากใบหลิว
“มีไอศกรีมครับ พ่อจะสั่งถ้วยใหญ่ ๆ ให้เลยดีไหมครับ”
พฤกษ์เอ่ยเสริมเมื่อเห็นลูก ๆ ลังเล
“ไปค่ะลูก เราจะไปกินไอศกรีมกัน” ณรมลกางแขนออก คู่แฝดวิ่งไปกอดเอวเธอ ก่อนจะพากันขึ้นรถ โดยที่เธอกับลูก ๆ นั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร ตาดุมองหน้าคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
“พาย! มานั่งข้างหน้า” พฤกษ์เรียกหญิงสาว
“ฉันนั่งกับลูกดีกว่าค่ะ”
“มานั่งข้างหน้าเดี๋ยวนี้ ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณ”
“คิดมากจังเลยค่ะ ฉันไม่อยากทำให้คุณโชติรสเธอเข้าใจผิดน่ะค่ะ” พฤกษ์ขบกรามให้กับเหตุผลของเธอ
“ก็ได้ค่ะ ต้นไผ่กับใบหลิวนั่งตรงนี้นะคะ แม่พายมีเรื่องงานจะคุยกับคุณพ่อนิดหน่อย คาดเข็มขัดด้วยนะคะ”
บอกลูกแล้วลงไปนั่งคู่กับเขา พฤกษ์ปรายตามองอดีตภรรยาก่อนจะขับรถออกไป รู้สึกไม่พอใจกับโคนขาขาวเนียนที่ โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา ทำไมต้องใส่สั้นขนาดนั้นด้วย ข้างหลังก็ผ่าจนจะถึงก้น ณรมลจะใส่ไปอวดใคร ลูกก็มีตั้งสองคน
“ต้นไผ่กับใบหลิวแพ้กุ้ง คุณต้องระวังนะคะ” ณรมลบอกเรื่องอาหารที่ลูกแพ้ให้เขารู้ เผื่อวันหลังเขาพาลูก ๆ ไปตามลำพังจะได้ระวัง
“ผมจะจำไว้” พฤกษ์ตอบตาคู่คมมองกระจกมองหลัง ยิ้มเมื่อเห็นคู่แฝดเล่นกันอย่างสนุกสนาน
“แล้วลูกชอบกินอะไรมากที่สุด”
“อาหารก็ไม่มีอะไรพิเศษค่ะ แกทานได้หมด ถ้าขนมก็คงเป็นไอศกรีม”
“โอเค”
“คุณจะให้ลูกเรียกคุณรสว่าอะไรคะ ฉันจะได้บอกแกถูก”
คำถามของหญิงสาวทำให้คนฟังหัวใจกระตุก
“อารสก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ”
ณรมลรับคำแล้วหันไปข้างหลัง เมื่อคู่แฝดถามอะไรบางอย่าง เมืองไทยเป็นสถานที่แปลกใหม่สำหรับลูก ต้นไผ่กับ ใบหลิวจึงมีคำถามมาถามเธอมากมาย พฤกษ์มองแม่ลูกคุยกัน แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่อยากยอมรับ... แต่ทุกอย่างมันชัดเจน เขาพลาดไปจึงกลายเป็นส่วนเกินของลูก สามคนนั้นคุยกันสนุกสนานโดยไม่มีใครสนใจเขาเลยสักนิด เพราะณรมล คนเดียว... ลูก ๆ เลยไม่ต้องการเขา
โชติรสแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจนเมื่อเห็น คนที่เดินตามพฤกษ์เข้าไปในร้านอาหาร
“นังพาย! มาทำบ้าอะไรของมัน” ก่นด่าณรมล แต่ก็พยายามฝืนยิ้มปกปิดเพราะไม่อยากให้พฤกษ์รู้ว่าเธอไม่พอใจ
“มาแล้วเหรอคะ หนูต้นไผ่ หนูใบหลิว” ฉีกยิ้มต้อนรับคู่หมั้นทั้ง ๆ ที่ภายในใจเดือดจัด ณรมลยิ้มทักทายแต่เป็นรอยยิ้มที่ โชติรสเห็นแล้วเดือดพล่านขึ้นไปอีก มันมีทั้งเยาะเย้ยและเย้ยหยันปนอยู่ในนั้น ณรมลกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเธอใช่ไหม
“คนไหนต้นไผ่ คนไหนใบหลิวคะเนี่ย”
“คนนี้ต้นไผ่ค่ะ คนนี้ใบหลิว” ณรมลบอกกับโชติรสแล้วหันมาหาลูก ๆ
“ต้นไผ่ใบหลิว ไหว้ป้ารสสิลูก ป้ารสเป็นภรรยาคุณพ่อค่ะ”
ไม่ใช่แค่โชติรสที่หน้าตึง พฤกษ์ก็หน้าตึงไม่แพ้กันที่ณรมล บอกกับลูกแบบนั้น โชติรสไม่ใช่ภรรยาเขา
“สวัสดีครับป้ารส”
“สวัสดีค่ะป้ารส”
“ดีมากค่ะ นั่งกันเลยไหมคะ”
พูดจบก็เลื่อนเก้าอี้ให้ลูก ๆ โดยที่เธอนั่งตรงกลาง พฤกษ์เลื่อนเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ต้นไผ่ เพราะอยากช่วยณรมลดูแลลูก เท่ากับว่าโชติรสนั่งอยู่อีกฝั่งคนเดียว ตาของเธอวาวโรจน์เมื่อมองมายังคนทั้งสี่
พฤกษ์ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง... นัดเธอมาทานข้าว เพราะอยากให้เธอรู้จักกับลูกของเขา แต่กลับพาแม่ของลูกมาด้วย และไม่อธิบายอะไรให้เธอฟังสักอย่าง แบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอ เป็นส่วนเกินดี ๆ นี่เอง น่าจะเป็นแผนของณรมลที่อยากเอาคืนเธอ เอาลูกมาล่อเรียกร้องความสนใจ คงอยากได้เขาคืนจนตัวสั่น
“ไหนบอกว่าไม่สนใจคุณพฤกษ์ไง แล้วมายุ่งกับเขาอีกทำไม” โชติรสอาศัยจังหวะที่พฤกษ์พาลูก ๆ ไปเลือกไอศกรีม ถามณรมลด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“คุณพฤกษ์ขอให้ฉันมาช่วยดูลูกน่ะค่ะ อย่าคิดมากสิคะ”
“คุณพฤกษ์เนี่ยนะขอร้องเธอ”
“ค่ะ” ตอบแล้วตักอาหารเข้าปาก ไม่สนใจกับสายตาและท่าทางเดือดจัดของโชติรสเลยสักนิด
“หน้าเธอคุณพฤกษ์ยังไม่อยากมอง เขาจะขอร้องเธอทำไม”
โชติรสขุดคุ้ยเรื่องเก่าขึ้นมาพูด เธอรู้มาตลอดว่าพฤกษ์ ไม่เคยรักณรมลเลยสักนิด
“เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนค่ะ ตอนนี้ฉันเป็นแม่ของลูก บางทีคุณพฤกษ์อาจจะเห็นแก่ลูก ๆ ...” คำพูดของณรมลค้างไว้แค่ริมฝีปากเมื่อโชติรสขัดขึ้น
“ไม่มีทาง! คุณพฤกษ์ไม่มีทางกลับไปหาเธอแน่นอน เขากำลังจะแต่งงานกับฉัน!”
“รอให้แต่งก่อนนะคะ แล้วค่อยมาบอกฉัน ขอตัวนะคะ คุณพฤกษ์น่าจะต้องการฉันแล้ว” พูดพร้อมกับลุกขึ้นเมื่อพฤกษ์หันมาทางเธอ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” โชติรสขบกรามแล้วเดินออกไป พฤกษ์ไม่สนใจเธอสักนิด จะอยู่ให้ณรมลหัวเราะเยาะทำไม ไว้ให้ถึง คราวเธอบ้างจะเอาให้กระอักเลยคอยดู
