บทที่ 16 EP 04 เข้าตาจน [1]
“ที่แท้มึงก็ลงมาหาถั่วดำแดกนี่เอง”
เสียงทุ้มๆ ที่ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้ติณทำให้ผมต้องรีบหุบยิ้มแล้วหันกลับไปมอง อืม ผมรู้แล้วหละว่าผมไม่ได้ฝันไป นี่มันเดินตามผมลงมาทำไม แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“คู่ขามึงเหรอ”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกปากเสียสักที” ผมพูดโกรธๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไอ้ติณเพื่อเดินกลับขึ้นไปเข้าห้องเรียน แต่มันกลับก้าวเท้ามาขวางผมเอาไว้ แถมยังมองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมโคตรจะเกลียด
นี่มันไม่คิดจะมองคนอื่นด้วยสายตาเป็นมิตรบ้างเลยหรือไง
“นี่ของมึง”
“ไม่เอา เราได้ของเราคืนแล้ว” ผมรีบบอกเมื่อไอ้ติณยื่นชีทในมือของมันมาให้ผม ซึ่งจริงๆ แล้วมันก็คือชีทของไอ้ติณที่มันเขียนชื่อผมลงไปนั่นแหละ
“ของกูก็เลยไม่มีความหมายแล้วงั้นสิ” ไอ้ติณถามพลางเก็บชีทในมือของมันลงไป แต่ว่าไม่ทันที่ผมจะได้หันหน้าหนีมัน ผมก็เห็นกับตาว่ามันเอาชีทในมือโยนลงถังขยะข้างบันไดไปหน้าตาเฉย
“นายทิ้งไปทำไม นั่นมันเอกสารสำคัญนะ”
“ในเมื่อกูให้มึงแล้วมึงไม่เอา จะสำคัญแค่ไหนก็กูทิ้งได้ หรือมึงจะให้กูเก็บไว้ห่อผ้าอนามัย”
อยากจะชกปากมันฉิบเป๋งเลยครับ
“วันนี้อาจารย์ไม่มาสอน บอกไว้เผื่อมึงอยากไปที่ชอบๆ” ไอ้ติณบอกแบบนั้นก่อนที่มันจะจ้องหน้าผมเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ผมเดินไปชกหน้ามันจริงๆ ทั้งๆ ที่ผมก็แค่ยืนมองมันงงๆ และพอมันเห็นว่าผมไม่ได้คิดจะหลบสายตาของมัน อยู่ๆ มันก็หุนหันพลันแล่นเดินหนีผมไป
ช่างมันเถอะ ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นห่าอะไร อยู่ดีๆ มันก็เดินมาใส่อารมณ์กับผมแล้วก็ไป ทั้งๆ ที่ผมยังไม่เคยแม้แต่จะขึ้นเสียงใส่มันเลยด้วยซ้ำ
ผมละสายตาจากแผ่นหลังกว้างๆ ของไอ้ติณเพื่อจะเดินแยกออกไปอีกทาง ไม่รู้ว่าโชคดีรึเปล่าที่ผมเอากระเป๋าติดตัวลงมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นถ้าวันนี้อาจารย์ไม่มาสอน ผมคงต้องกลับไปนอนแหง่วที่ห้อง ยังไม่โทรหาพี่ไทม์หรอกเพราะพี่เขาคงยังทำธุระไม่ทันเสร็จ ป่านนี้ยังไม่ทันจะขับรถออกนอกรั้วมหา’ ลัยเลยด้วยซ้ำ ผมไม่อยากรบกวน
แต่ว่าทันทีที่ผมหันกลับมา ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองไปถังขยะข้างกาย แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอื้อมมือไปเก็บชีทของไอ้ติณที่มีชื่อผมอยู่ขึ้นมาจากถังขยะใบนั้น ก่อนจะตัดสินใจเก็บมันใส่กระเป๋ารวมไปพร้อมกับชีทของผมแล้วถอนหายใจให้กับความคิดโง่ๆ ของตัวเอง
ทำไมผมต้องเดินไปง้อมันด้วยวะ...
เชื่อเถอะว่าต่อให้ผมจะถามตัวเองอีกเป็นร้อยครั้งผมก็ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมเดินตามหลังไอ้ติณมาแล้ว ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะกลับไปนอนที่หอ แล้วเย็นๆ ค่อยตื่นแล้วออกมาทำงานที่ร้าน
“ตะ...”
ผมกำลังจะอ้าปากเรียกไอ้ติณ แต่ก็ต้องกลายเป็นว่าอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นว่ามันกำลังเดินตรงไปที่รถคันหนึ่งที่ผมคิดเอาเองว่าน่าจะมาจอดรอมันอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว แถมยังมีคนขับรถรอเปิดประตูรับมันอีกต่างหาก
ปี๊นๆ
แต่แล้วเสียงแตรรถจากด้านหลังรถของไอ้ติณก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งผม ไอ้ติณ รวมถึงคนขับรถของมันให้หันไปมอง
ผมค่อยๆ ชักเท้าถอยกลับมาเพื่อแอบดูทุกอย่างอยู่เงียบๆ บางทีมันอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้ คงมีแค่ผมนี่แหละที่คิดมากไปเอง กลัวว่ามันจะโกรธ
“ติณ”
เสียงเรียกไอ้ติณดังขึ้นจากเจ้าของรถคันที่เพิ่งจอดต่อท้ายรถของไอ้ติณ ก่อนที่เจ้าของรถจะรีบเปิดประตูรถแล้วลงมาปรากฏตัวต่อหน้ามัน
อืม...ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงดูไม่ค่อยสนใจไอเดียเท่าไหร่ เพราะว่าเธอคนนั้นที่เพิ่งจะเดินลงมาดูเฉี่ยวกว่าเยอะเลย ที่แท้สเป็กมันคงชอบผู้หญิงเปรี้ยวๆ มากกว่าหวานๆ แบบไอเดียนี่เอง
“มีอะไรถึงได้มาหาฉันถึงที่นี่ปลายรุ้ง” ไอ้ติณถามเสียงเครียด หน้าตามันดูไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่เลยนะที่เห็นเธอ ทั้งที่เธอคนนั้นออกจะปลื้มปริ่มที่ได้เจอมัน
“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย”
“ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก”
“ถ้ารู้เรื่องแล้วๆ ทำไมนายถึงได้พยายามหลบหน้าฉัน” เธอคนนั้นถามเสียงดัง
“แปลว่าเธอพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ”
แล้วไอ้ติณก็ยังคงพูดจาไม่น่าฟังและไม่เคยรักษามารยาทเหมือนเดิมนั่นแหละ พูดจบมันเดินกลับไปที่รถแล้วเตรียมตัวจะเผ่น ทว่าเธอคนนั้นกลับรีบตรงไปรั้งแขนมันแล้วดึงมันให้ถอยกลับออกมา
ผมล่ะกลัวจริงๆ ว่าไอ้ติณมันจะยกเธอขึ้นจากพื้นด้วยมือข้างเดียวเหมือนที่ทำกับไอ้โจรกระจอกเมื่อคืน รู้ทั้งรู้ว่ามันคงไม่ทำผู้หญิงหรอก แต่แววตาของมันก็ไม่ได้บ่งบอกว่ามันจะอ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด
