ไม่มีทางเลือก
เกรย์
ฉันได้ยินเสียงทุบประตู ฉันกำลังหลับสบายเลย แต่เสียงทุบประตูก็ไม่หยุด ฉันครางออกมาเมื่อแสงส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามา ฉันดึงผ้าห่มคลุมโปง ฉันอยากกลับไปนอน ที่ที่ไม่มีมาร์ค และไม่มีความเจ็บปวด ทำไมฉันไม่จอดรถในโรงรถนะ เห็นได้ชัดว่าคนข้างนอกนั่นเห็นรถของฉัน ฉันถอนหายใจพลางลุกจากเตียง ฉันเช็กโทรศัพท์ ให้ตายสิ สายที่ไม่ได้รับ 53 สายจากมาร์ค และข้อความอีก 46 ข้อความ ทั้งหมดจากมาร์ค เมื่อคืนฉันลืมปิดโหมดเงียบในโทรศัพท์นี่เอง ฉันรีบลงบันไดไปเปิดประตู
มาร์คยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทางดูโล่งใจก่อนที่ความโกรธจะเข้าครอบงำ “มาร์ค คุณมาทำอะไรที่นี่” ฉันถาม เขามองต่ำลงมายังชุดที่ฉันใส่ กรามของเขาบดเข้าหากัน “ทำไมเธอถึงใส่ชุดบ้าๆ นี่ แล้วทำไมถึงไม่รับสายหรือไม่ตอบข้อความฉันวะ” เขาขู่ฟ่อใส่ฉันขณะเดินเข้ามาในบ้าน
“ว่าไงนะ” ฉันถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาเสยผมตัวเองแล้วมองมาที่ฉัน
“เธอก็ได้ยินแล้วนี่” ตอนนี้เขาดูเหมือนคนที่กำลังลุกเป็นไฟ ฉันปิดประตูแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“โทรศัพท์ฉันเปิดโหมดเงียบไว้ ฉันเพิ่งจะดูโทรศัพท์เมื่อเช้านี้เอง แล้วก็—”
“เธอไปดื่มมาอีกแล้วใช่ไหม” เขาถามลอดไรฟัน
“อะไรนะ ไม่ใช่ ฉันไปดูหนังกับแซมแล้วก็กลับบ้าน ฉันทำงานเกี่ยวกับธุรกิจของฉันอยู่” ฉันแก้ต่างให้ตัวเอง ฉันไม่รู้ว่ามาร์คเป็นอะไรไป
“ฉันหวังว่าเธอจะบอกให้ฉันรู้เมื่อเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว เธอทำให้ฉันเป็นห่วงเธอทั้งคืนเลยนะ” เขาถอนหายใจ “ธุรกิจของเธอไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอทำอะไรกับฉันเวลาที่เธอใส่ชุดแบบนั้น” เขาพยักพเยิดไปทางเสื้อผ้าของฉัน ฉันถอนหายใจ “ไปแต่งตัวซะ เธอจะกลับไปที่สเติร์นพอยต์” เขาพูด
“ไม่ ฉันไม่กลับ ฉันพอแล้วกับสเติร์นพอยต์ และพอแล้วกับการที่คุณใช้ฉันเป็นเครื่องมือทางธุรกิจของคุณ” ฉันสวนกลับเขาอย่างเกรี้ยวกราด เขาเดินขึ้นบันไดไป “มาร์ค คุณจะไปไหนน่ะ” ฉันตะโกนเรียกขณะเดินตามเขาไป เขาเข้าไปในห้องนอนของฉัน แล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า “มาร์ค คุณกำลังทำอะไร” ฉันถาม ต้องการคำตอบบ้าๆ นั่น แต่เขาก็ไม่พูดอะไร เขาเดินมาหาฉันพร้อมกับชุดเดรสสีดำและรองเท้าส้นสูงสีดำในมือ เขาวางมันลงบนเตียงของฉัน
“ไปแต่งตัวซะ” เขาสั่ง กรามของเขาบดเข้าหากัน
“ทำไมล่ะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น” ฉันขู่ฟ่อ
“เธอต้องไป หรือจะให้ฉันแต่งตัวให้เธออีกครั้งดีล่ะ” เขาถาม แล้วเริ่มเลิกชายเสื้อยืดของฉันขึ้น นิ้วของเขาสัมผัสโดนผิวของฉัน ฉันสูดหายใจเข้าอย่างตกใจ แต่ฉันไม่ยอมให้เขาทำไปมากกว่านั้น
“มาร์ค” ฉันพูดเสียงแข็งและเขาก็หยุดชะงัก สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉันราวกับจะแผดเผา
ย้อนกลับไปเมื่ออายุสิบสองขวบ
ฉันอยู่ในห้องน้ำ แต่สิ่งที่ฉันเห็นมีแต่เลือด ฉันเช็ดตัวเอง แต่เลือดก็ยังไหลออกมาไม่หยุด พ่อไปทำงานต่างเมืองและคุณลุงมาร์คมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลฉัน ฉันเริ่มสติแตก น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม ฉันปวดท้อง ฉันรู้สึกไม่สบาย แถมยังคลื่นไส้ด้วย ฉันดึงกางเกงยีนส์ขึ้นแล้วกดชักโครก ทันใดนั้นฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำ
“มาร์ค!” ฉันตะโกนและสะอื้นไปพร้อมกัน ฉันไม่มีเวลาจะเรียกว่าลุงด้วยซ้ำ “มาร์ค!!!” ฉันตะโกนเรียกอีกครั้ง ขณะที่ฉันกดท้องตัวเอง โดยเฉพาะตอนที่ตะโกนเรียก ฉันรู้สึกว่ามีเลือดไหลออกมามากขึ้น มาร์ควิ่งขึ้นบันไดมา
เขาดูเป็นกังวล “เป็นอะไรไป” เขาถามขณะหอบหายใจ
“หนูเลือดออกไม่หยุดเลย” เขามองลงมาที่กางเกงยีนส์ของฉันและเบิกตากว้าง “หนูจะตายไหมคะ” ฉันสะอื้น เขารีบเข้ามาข้างๆ แล้วอุ้มฉันขึ้นแขน เขารีบลงบันไดแล้ววางฉันไว้ในรถ เขาจัดการล็อกบ้านทุกอย่างในขณะที่ฉันยังคงสะอื้นไม่หยุด จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย “หนูปวดท้อง” ฉันกอดท้องตัวเองไว้
“ทุกอย่างจะโอเค” เขาพูด แต่สำหรับฉันแล้วมันฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลย
“หนูคงจะได้ขึ้นสวรรค์ไปอยู่กับแม่ในที่สุด” ฉันพูดทั้งน้ำตา
“อย่าพูดแบบนั้นสิ” เขาพูดแล้วตั้งใจมองถนน เราไปถึงโรงพยาบาลแล้วเขาก็อุ้มฉันเข้าไป
คุณหมอตรวจทุกอย่างและซักถามอาการ มาร์คยืนอยู่ข้างหนึ่งในฐานะผู้ปกครองของฉัน เขาดูเป็นกังวลมาก และฉันก็เช่นกัน “หนูจะตายไหมคะ” ฉันถามคุณหมอด้วยน้ำเสียงที่สงบกว่าตอนที่คุยกับมาร์ค
คุณหมอหัวเราะเบาๆ “ไม่หรอก หนูแค่มีประจำเดือนน่ะ”
“ให้ตายสิ” ฉันได้ยินมาร์คสบถเบาๆ และเสยผมตัวเอง เขาดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นหนูก็ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” ฉันถาม
“ใช่จ้ะ นี่ยาแก้ปวดท้องเกร็ง แล้วก็นี่ผ้าอนามัยนะ” คุณหมอพูด
ฉันหลุดออกจากภวังค์ทันที “เกรย์” ฉันมองมาร์คที่ดูเป็นห่วง “เธอโอเคไหม” เขาถาม
‘ค่ะ ฉันแค่จำบางอย่างได้ มาร์คคะ ฉันจะไม่กลับไปที่สเติร์นพอยต์’ ฉันพูด
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าเธอไม่แต่งตัว เธอก็บอกลาสเติร์นพอยต์ได้เลย และเธอจะไม่ต้องเจอหน้าฉันอีก” กรามของเขาบดเข้าหากัน “นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ เหรอ เพราะครั้งสุดท้ายที่ฉันเช็กดู เธอก็ต้องการฉันไม่ใช่เหรอ” เขาพูด
“บางทีมันอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้ คุณต้องการฉันเพื่อเรื่องงาน ไม่ใช่เพื่อตัวฉัน จำได้ไหมคะ” ฉันย้ำเตือนเขา เขาก้าวถอยห่างจากฉันแล้วเสยผมตัวเอง
“ฉันต้องการเธอเพราะเธอคือเธอ เกรย์ เธอทำให้ฉันรู้สึกในสิ่งที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน ฉันไม่ชินกับการบอกความรู้สึกของตัวเองให้ใครฟัง ตั้งแต่ที่ฉันเห็นเธอเดินเข้ามาในออฟฟิศของฉันครั้งแรก ตอนนั้นแหละที่ฉันต้องการเธอ ฉันกำลังพยายาม และถ้าเธอไม่อยากกลับมาทำงานให้ฉันด้วย ก็ได้ ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกเลย” เขาพูดแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ฉันยืนประมวลผลสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับฉัน
ฉันควรจะไปแต่งตัวดีกว่า เพราะฉันยังต้องการงานและต้องการธุรกิจของฉัน ดังนั้นฉันจึงไปแต่งตัว มาร์คออกไปแล้ว ฉันผลักความรู้สึกของตัวเองทิ้งไปแล้วรีบแต่งตัวให้เสร็จ ฉันอยากจะสะสางเรื่องต่างๆ กับเขาให้รู้เรื่องด้วยเหมือนกัน เมื่อฉันไปถึงที่ทำงาน
