บทที่ 6 คืนแรกของเรา
"จริง ๆ ครับ ว่าแต่วันนี้..." สมภพเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ผมผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวะเข้ามาดู" เขาแหงนหน้ามองไม้เลื้อยดอกสีม่วงสดสวยตรงหน้า 'พวงคราม'
ก๊อก... เสียงแก้วที่กระทบกับโต๊ะไม้ตอนที่ลลนานำน้ำมาเสิร์ฟ
ชัชวาลหันหน้าไปมองเธอทันที ใบหน้าที่หมดจด และสีปากชมพูอ่อนที่ไม่ได้แต่งแต้ม เขาชอบผู้หญิงสไตล์นี้ที่สุด แล้วความคิดเขาก็เตลิดไปไกล
"คุณชัชคะ ลองทานตัวนี้ดูค่ะ" เธอตักปลาชิ้นเล็กที่ทอดกรอบแล้วราดด้วยน้ำเปรี้ยวหวานสูตรที่ลลนาคิดค้นเอง
เขาตื่นจากภวังค์ สบตากับลลนาที่ส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ ชัชวาลรีบตักข้าวกับปลาชิ้นนั้นเข้าปากทันที เนื้อปลาทอดจนกรอบนอก หอมและนุ่มใน ผสมกับรสเปรี้ยวอมหวานกำลังดี
"อื้อ..." เขามองสบตา แววตาถูกใจจนคนทำยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย
'โอ๊ย...เด็กคนนี้ ต่างจากวันที่เห็นวันแรกมาก วันนี้ทำไมน่ารักขึ้นกว่าเดิม สวยขึ้นกว่าเดิม' ชัชวาลคิด
"อร่อยไหมคะ" ลีนถามและตั้งใจรอคำตอบ
"น่ากิน..." ชัชวาลพูดความคิดในใจที่อยากจะจับลลนาปล้ำเสียตรงนี้
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวดีใจจริงที่เธอทำอาหารถูกใจเจ้านาย
จริง ๆ เธอก็อยากชวนเขาคุยมากกว่า ถึงอย่างไรเธอก็ต้องอยู่กับเขาที่นี่จนกว่าคุณดวงแขและคุณสมภพจะหาเงินมาไถ่บ้านคืนได้
กริ๊ง... มือถือของชัชวาลดังขึ้น หลังจากที่เขากินอิ่ม เขาพาตัวเองไปนั่งรีแลกซ์ที่โซฟาหน้าทีวี กำลังดูรายการข่าวอยู่
"ว่าไง" เขาถามเสียงเข้มกับคนปลายสาย
"ก็...คือ..." สมภพทำน้ำเสียงอ้ำอึ้ง
"จะมาถามเรื่องลูกสาวของคุณหรือว่าอยู่ที่นี่เป็นยังไง"
ชัชวาลถามไปในทันที
"อะ...เปล่า ๆ ครับ คือ..."
"คุณสมภพ ผมไม่ชอบคนที่อ้อมค้อม มีอะไรพูดมา เพราะตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนของผม"
"ครับ ถ้าหากผมจะขายบ้านหลังนี้ ราคามันมากกว่าสามล้าน คือ... เอ่อ..."
"เท่าไหร่?" ชัชวาลสวนกลับทันที
"ผมขอเพิ่มอีกสิบเอ็ดล้าน พร้อมค่าโอนครับ" ชัชวาลหันไปมองใบหน้าของคนที่ตั้งใจล้างทำความสะอาดอยู่ในครัว
"ตกลง" เขารับปากดื้อ ๆ
คนปลายสายหันไปยิ้มกับภรรยา
“แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมต้องคิดดอกเบี้ยจากเงินสามล้านก่อน แล้ววันไหนที่ผมพอใจ ผมจะเขียนเช็คให้คุณอีกแปดล้าน ตกลงไหม”
“หา...!” สมภพตกใจ
“ก็แล้วแต่นะ” เขาทำไม่สนใจ
“เอ่อ...”
“ผมจะวางสาย”
“ดะ...เดี๋ยวครับ ตกลงครับ” สมภพยอมรับ
“ระหว่างนี้เตรียมหาที่อยู่ใหม่ไว้ได้เลย” ชัชวาลวางสาย ใบหน้ายกยิ้ม ชัชวาลดื่มน้ำสีอำพัน ยิ้มกริ่มไปกับความพึงใจที่เขาจะได้รับในคืนนี้
'การลงทุน ผลตอบแทนมักคุ้มค่าเสมอ' เขาบอกกับตัวเอง
"พี่เก่งบอกว่าคุณชัชดื่มกาแฟดำสองช้อน หลังอาหารทุกมื้อ" ลลนายกกาแฟดำมาวางให้
"ขอบใจ" เขายังวางหน้าเหมือนเดิม
"ไปพักได้แล้วไป อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย"
ลลนาได้ฟังคำสั่งของเขาก็ยังแปลกใจ แต่ไม่ได้ถาม เธอเดินเข้าไปในห้องนอนที่พี่เก่งชี้ว่า เขาเอาเสื้อผ้าของเธอไปเก็บไว้ให้ในห้องนี้
ทุกอย่างถูกวางไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าที่เปิดออกกว้าง ลลนารีบเอาทุกอย่างออกจากระเป๋าและเก็บมันไว้อย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเอากระเป๋าใบนั้นวางไว้บนหลังตู้เสื้อผ้าที่ด้านบน
ลีนปีนลงมาจากเก้าอี้ ก่อนจะนั่งลงบนนั้น มองไปรอบ ๆ ห้อง ทุกอย่างดูหรูหราและเป็นระเบียบ
เธอนึกชมรสนิยมที่ทันสมัยของเจ้านายที่ตกแต่งมันเรียบหรูแต่ดูดีมาก ๆ
'เตียงโคตรกว้าง คืนนี้แกได้นอนกลิ้งไปมาไม่น่าจะตกเตียงแน่ ๆ ยายลีน' แค่คิดเธอก็หัวเราะขึ้นมา
'พ่อจ๋า แม่จ๋า ว่าไปในความโชคร้ายก็มีความโชคดีนะคะ ลีนชอบห้องนี้จัง'
เธอนึกไปถึงพ่อกับแม่พลางหยิบรูปท่านไปวางบนหัวเตียง ก่อนจะฉวยผ้าเช็ดตัวที่เตรียมมา และเดินเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวกลับเข้ามาพร้อมกับเปลี่ยนชุดนอนเป็นรูปการ์ตูนตัวโปรด
ลลนายกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด ๆ เมื่อคืนก่อนกว่าจะช่วยพี่ที่ร้านดอกไม้จัดเตรียมงานแต่งงานกว่าจะเสร็จถึงบ้านก็เกือบตีสาม
'นอนแล้วนะคะ' เธอบอกกับรูปของพ่อกับแม่แล้วก็กราบพระก่อนจะล้มตัวลงนอน แสงไฟจากห้องน้ำที่เธอเจตนาเปิดเอาไว้ เพราะกลัวกลางคืนตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วจะมองไม่เห็นทาง
“นอนหลับฝันดีนะลลนา” เธอบอกตัวเองก่อนนอนเสมอ
ชัชวาลเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาขัดถูตัวและโกนหนวดเคราเสียเกลี้ยง กลิ่นหอมของน้ำยาโกนหนวดแตะปลายจมูกของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
ฟอด... ใบหน้าของชัชวาลแตะลงไปที่แก้มใส ๆ ของคนนอนหลับสนิทบนเตียง หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวเมื่อมีอะไรเย็น ๆ มาสัมผัสที่หน้าลีนถูกปลุกขึ้นมาในตอนดึก กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากลมหายใจของผู้ชายคนนี้
“อื้อ...” ลลนาร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
ริมฝีปากหนาครอบครองกลีบปากอ่อนนุ่มบางหมดแล้ว ชายหนุ่มแทรกสอดปลายลิ้นเข้าไปในปากของเธอ และตวัดกลืนกินน้ำหวานในโพรงปากนั้น
“อือ...อื้อ” เธอร้องครางประท้วงอีกครั้ง ตอนนี้ข้อมือทั้งสองข้างถูกยึดตรึงเอาไว้หมดแล้ว เขาไม่ได้ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ไม่ได้ฟังเสียงอื้ออ้าครางประท้วง และบิดส่ายตัวหลบเลี่ยงการเบียดชิดร่างกำยำที่ไร้อาภรณ์ติดตัว
