บทที่ 26 26

คืนนั้นทั้งคืน มินชยาไม่ฝันร้ายอีกเลย เธอหลับยาวจนรุ่งเช้าก็ตื่นเพราะมีนิ้วใครบางคนสะกิดยิกๆ ที่ไหล่ ครั้นปรือตาขึ้นมาก็เห็นหน้าคมลอยอยู่ใกล้ๆ

เพราะตกใจที่ได้เจอโดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวจึงหวีดลั่น

“กรี๊…” ทว่าเปล่งเสียงออกไปได้นิดเดียว ปฏิพัทธก็ใช้มือข้างที่เป็นอิสระปิดปากเธอไว้

“หยุดเลย ถ้าเธอแห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ