บทที่ 32 32

“มินชยา…โธ่ ฉันขอโทษ” คำว่า‘ขอโทษ’หลุดจากปากอย่างจริงใจ หวนนึกถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อน แม้เขาจะหวังดีแต่ก็ทำร้ายความรู้สึกของเธอจนย่อยยับ เมื่อมาพบกันอีกครั้งก็ไม่น่าประทับใจ เขาให้เธออยู่ร่วมบ้านในตำแหน่ง‘เชลย’ที่ไม่มีสิทธิ์ขัดขืน

ตอนที่เห็นเธอเพ้อด้วยพิษไข้ว่าจะต้องช่วยหลานสาวของเขาให้ได้นั้น เขารู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ