บทที่ 37 37

มินชยาใจเต้นโครมคราม นึกภาวนาให้นี่เป็นฝันร้าย อยากให้ตัวเองตื่นจากฝันเสียที ตื่นสิ…ตื่น ทว่าร่ำร้องเพียงใดก็คงไม่มีหวัง เพราะนี่คือความจริง สุดท้ายเธอก็หนีความตายไม่พ้นอย่างนั้นหรือ

ในความกดดันยังแฝงความอุ่นใจเล็กๆ เมื่อมือใหญ่บีบมือเธอไว้แน่น เงยหน้าขึ้นก็สบตาคมคู่นั้น…ดวงตาเขานิ่งสงบไม่เหมือนเธอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ