บทที่ 38 38

ร่างสูงที่เคยสง่าผ่าเผย บัดนี้กลับนั่งไหล่ตกราวกับว่ามีเรื่องทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสที่หน้าห้องผ่าตัด มือใหญ่ยกขึ้นมากุมขมับตัวเอง ดวงตาที่เคยสว่างไสวพราวระยับ มาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของความตึงเครียดและหวาดกลัว

ใช่...หวาดกลัว เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย เขากลัว...ว่าจะต้อง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ