บทที่ 2 บทที่ 1 หมอเขาเป็นของฉันย่ะ
หลังจากที่ทีมงานแล้วก็ผู้จัดการพาทั้งสองคนแยกออกจากกัน ก็รีบพาเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพของทั้งคู่ ใบหน้าของธัญญ่ามีรอยแดงช้ำที่ถูกอีกฝ่ายตบ ในขณะที่ญาดารู้สึกแสบตามากเพราะถูกน้ำสาดใส่ใบหน้าอย่างแรง
"ธัญญ่าไม่ยอมจริงด้วยนะคะ ยังไงธัญญ่าก็จะเอาเรื่องมัน"
ธัญญ่าจ้องมองไปยังใบหน้าของญาดาด้วยความอาฆาตแค้นเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเธอเอาไว้หากินมีค่ามากยิ่งกว่าอะไร มันกล้าดียังไงมาตบหน้าเธอแบบนี้ เพราะฉะนั้นจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด
"ก็รีบมาเอาเรื่องฉันสิ คิดว่าฉันไม่มีตีนมีมือหรือไง ถ้าเกิดว่าหล่อนไม่มาสาดน้ำใส่หน้าฉันก่อน จะโดนตบแบบนี้ไหมล่ะ"
ญาดาเองก็ไม่ยอมเช่นกัน หลายครั้งแล้วที่เข้าฉากด้วยกันและยัยคนนี้เล่นนอกบทตลอด ครั้งนี้ได้โอกาสเธอก็เลยกระชากหนังหัวมันแล้วก็ตบให้รู้สำนึก ไม่โดนสักทีไม่ดีขึ้นเลยสินะ จะรอดูว่าหลังจากนี้มันจะกล้ากับเธออีกหรือเปล่า
"ฉันแค่เอาน้ำสาดหน้าแกเองนะ แต่แกมาดึงหนังหัวฉันจนเจ็บไปหมด ไหนจะมาตบหน้าฉันจนมีรอยนิ้วมืออีก คอยดูเถอะฉันจะฟ้องพี่หมอ กรี๊ด!"
"เฮอะ! พี่หมอเขาเป็นของฉันจ้ะ ส่วนคนอย่างแกที่ทั้งจืดชืดแล้วก็ไม่แซ่บไม่มีทางได้กินเขาหรอก"
"อร๊าย~ อีผู้หญิงความคิดสกปรก พูดจาอะไรก็ไม่รู้ธัญญ่ารับไม่ได้"
ธัญญ่าเอามือปิดหูก่อนจะทำหน้ายี๋ใส่ ทำมาแอ๊บแบ๊วใสซื่อเหมือนคนไม่เคยทั้งที่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยประวัติโชกโชน ส่วนเธอถึงจะดูแรงแต่ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่นะไม่เคยต้องมือชายใด แต่เรื่องอย่างว่าศึกษามาอย่างดีนะเพราะว่าต้องเข้าฉากแซ่บกับพระเอกแล้วก็พระรองบ่อย ๆ อยากจะเก็บไว้ใช้กับคุณหมอจังเลย เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีก็ไม่รู้ เฮ้อ
"จะอ้วก! อย่ามาแอ๊บแบ๊วใส่ฉัน ฉันรู้สันดานแกดีย่ะ"
"พี่เรดวี้ดูมันพูดซิคะ ธัญญ่ารับไม่ได้ค่ะ"
"รับไม่ได้ก็ต้องรับให้ได้ย่ะ โอ๊ย! หงุดหงิดมาก พี่ดีด้าเราไปนั่งที่อื่นกันเถอะค่ะ นั่งอยู่ตรงนี้นาน ๆ รู้สึกคันเนื้อคันตัวยังไงก็ไม่รู้ สงสัยอากาศเป็นพิษค่ะ"
ญาดาขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะเบ้ปากใส่ธัญญ่าไปหนึ่งที จากนั้นก็เดินออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกแทน ดีด้าหรือผู้จัดการส่วนตัวของเธอถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เดินตามเด็กในความดูแลไปก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง
"รักษาภาพลักษณ์หน่อยนะ เราเป็นดาวร้ายอันดับ 1 ของช่อง หยุมหัวกันหน้าจอมอนิเตอร์เลยมันใช้ได้ที่ไหน"
"ก็ดูผู้กำกับชอบนี่คะไม่เห็นจะบ่นอะไรเลย"
"โอ๊ยยยย ถึงเราจะเป็นดาวร้ายแต่ชีวิตจริงไม่ต้องร้ายตามบทละครก็ได้เนาะ"
ดีด้าเอ่ยออกมาก่อนจะกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวกับเด็กในความดูแลคนนี้ ปั้นมาตั้งแต่เป็นตัวประกอบจนกลายมาเป็นดาวร้ายนัมเบอร์วันของช่อง ตอนแรกก็ดูเรียบร้อยอยู่หรอก ไม่รู้ว่าอินกับบทมากเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้กลายเป็นตัวร้ายในชีวิตจริงเสียแล้ว
"อย่าบ่นเยอะสิคะระวังแก่เร็วล่ะ ว่าแต่มีฉากอะไรที่ต้องเข้าอีกไหมคะ วันนี้ญาดาจะเข้าคลินิกค่ะ นัดทำทรีทเมนท์สำหรับผิวกายเอาไว้ ว่าจะไปให้คุณหมอขัดผิว นวดกระชับผิวสักหน่อยค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับจินตนาการไปถึงคุณหมอเจษ เจ้าของคลินิกเสริมความงามหลายสาขาทั่วประเทศไทย ภายใต้ชื่อ lumina clinic เขาทั้งหล่อและก็รวยมาก เธอชอบเขามากทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้หัวใจของเขา แต่ก็ยากอยู่แหละรายนั้นค่อนข้างเล่นตัว แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของญาดาหรอก ทุกวันนี้ตื่นเช้ามาต้องบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอพรพระแม่ทุกวัน เปิดโทรศัพท์รูปของคุณหมอเจษให้พระแม่ดูว่าลูกอยากได้คนนี้ ลูกจะเอาคนนี้ให้ได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พระแม่จะประทานพรให้เหมือนกัน เฮ้อ พูดแล้วมันก็เศร้า
"เฮ้อชีวิต! พี่ว่าญาดาทั้งสวยแล้วก็เซ็กซี่ขนาดนี้ คบพวกนักธุรกิจจะดีกว่าไหม มีคนเข้ามาหาตั้งเยอะแยะทำไมถึงไม่ชอบ"
"แล้วคุณหมอไม่ดีตรงไหนคะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แล้วก็เป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยเหมือนกัน ทำไมญาดาถึงชอบไม่ได้ค่ะ"
เธอหันไปมองใบหน้าของผู้จัดการพร้อมกับคาดคั้นเอาคำตอบ ทำไมชอบไล่ให้ไปคบพวกนักธุรกิจทั้งที่คุณหมอก็มีธุรกิจของตัวเองเหมือนกัน ทั้งหล่อแล้วก็รวยใครก็อยากได้เขาทั้งนั้นแหละ
"ไม่ใช่ว่าญาดาชอบไม่ได้ แต่คุณหมอเขาไม่ได้ชอบญาดาไงประเด็น"
"โอ๊ยยยยย ช็อตฟีลคนสวยเวอร์~ ที่บ้านทำการไฟฟ้าหรือไงคะ คนสวยเซ็ง!"
เธอสะบัดหน้าใส่ผู้จัดการด้วยความหงุดหงิดรู้สึกเซ็งเป็นอย่างมาก ก็รู้แหละว่าคุณหมอไม่ได้ชอบแต่ก็กำลังพยายามทำให้เขาชอบอยู่ไง ดีด้าเห็นแบบนั้นก็ส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูหญิงสาว
"ตามใจก็แล้วกันไม่ห้ามแล้ว วันนี้คงไม่มีอะไรแล้วแหละถ้าเกิดว่าญาดาอยากกลับก็ไปได้เลย"
"โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นญาดาไปหาที่รักก่อนนะคะ เมื่อวานก็ไม่ได้ไปเดี๋ยวคุณหมอจะคิดถึง บายค่ะผู้จัดการรักนะคะ จุ๊บบบบ"
เธอทำท่าจูจุ๊บใส่ผู้จัดการก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ดีด้ามองตามเธอไปก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
"ขอให้สมหวังก็แล้วกันนะคะลูกสาว รายนั้นก็เต็มทีเล่นตัวเสียเหลือเกิน เฮ้อ~"
