บทที่ 9 Chapter9
หากที่ดินถูกยึด แล้ววันหนึ่งวันใดบิดามารดาเกินคิดมาก จิตตกขึ้นมา แล้วคิดฆ่าตัวตายอีก แล้วช่วยเหลือไว้ไม่ทัน ความเศร้าก็ต้องเกิดขึ้นกับครอบตัวตน เป็นเรื่องที่กัญญาภรณ์ยอมรับไม่ได้ แต่ครั้นจะให้เธอไปเป็นเมียผู้ชายที่ไม่รู้จักทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ อีกทั้งยังไม่มีความสัมพันธ์ทางความรู้สึกต่อกัน ก็เป็นเรื่องที่เธอยอมรับไม่ได้เช่นกัน
เฮ้อ...คิดหนักเลยทีนี้
“คุณลุงคะ คุณป้าอาการดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังมีอาการเครียดอยู่ คุณหมอกลัวว่าคุณป้าจะคิดสั้นอีก ก็เลยให้อยู่ดูอาการที่สักสองสามวันนะคะ” พยาบาลเดินมาบอกพจน์
“ขอบคุณมากครับคุณพยาบาล” พจน์ใจชื้นขึ้นมาเมื่อรู้ว่า ภรรยาปลอดภัย
“ลุงพจน์ทำไมพาป้าหยุดมารีกษาที่นี่ล่ะ ที่นี่โรงบาลเอกชนนะลุง ค่ารักษาแพงหูฉีก แล้วนี่ต้องนอนที่นี่อีก คงหลายหมื่นอยู่นะ” ชุติมาพูดขึ้น ความที่ตกใจเมื่อรู้ข่าว กัญญาภรณ์ลืมเรื่องนี้เสียสนิท
“ก็คนมันตกใจนี่หว่า ใครจะคิดอะไรทัน ตอนนั้นสายหยุดน้ำลายฟูมปาก ชักดิ้นชักงอ คิดอย่างเดียวคือพาเมียไปส่งถึงมือหมอ อีกอย่างโรงบาลนี้ก็ใกล้สุดด้วย” พจน์ตอบ สีหน้าหนักใจขึ้นมาทันใด “ตอนนั้นลืมคิดเรื่องค่าใช้จ่าย แต่ตอนนี้คิดแล้ว”
“ไหนๆ ก็มารักษาที่แล้ว เรื่องค่าใช้จ่ายค่อยว่ากัน ขอให้แม่ปลอดภัยก็พอ พ่ออยู่ที่นี่แหละ หนูจะไปคุยเรื่องห้องพักเอง”
“เออๆ” พจน์รับคำกลับไปนั่งตามเดิม กัญญาภรณ์เดินไปจัดการเรื่องห้อง ซึ่งห้องพักก็มีแต่ห้องพิเศษที่ว่าง ก็เลยต้องจำยอมพักทั้งที่รู้ว่า ราคาห้องพักแพงหลายพันต่อคืน
ณ ห้องพักฟื้น
สายหยุดมองหน้าบุตรสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง ก่อนมองหน้าสามีที่นั่งอยู่อีกข้าง ขณะมองน้ำตาก็ไหลพราก สะอื้นไห้ออกมา
“ฮือ...ฮือ...ทำไมแกไม่ปล่อยให้ฉันตาย ฉันไม่อยากอยู่แล้ว ฉันละอายใจต่อพ่อกับแม่ ที่ทำให้ที่ดินใจถูกยึดไม่มีที่ทำกิน ฉันละอายใจเหลือเกิน ไม่น่าเลย ไม่น่าเอาที่ดินใจมายุ่งเลย...ฉันอยากตาย...ฮือ”
สายหยุดร้องไห้ยกใหญ่ รำพึงรำพันโทษตัวเองไม่หยุดกัญญาภรณ์มองมารดาแล้วคิดหนัก
“ไม่ใช่ความผิดเอ็งหรอก ความผิดฉันเอง ฉันคนเดียว ฉันนี่แหละสมควรตาย” พจน์โทษตัวเอง“สมควรตายมากที่สุด”
“ฉันต่างหาก ถ้าฉันห้ามพี่ตั้งแต่แรกเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ที่ดินเราก็ไม่ต้องถูกยึด ไม่เป็นหนี้เถ้าแก่เป็นสิบล้าน คิดแล้วฉันก็ไม่อยากอยู่ ฉันอยากตาย อยากตาย...ฮือ” สายหยุดยังคงปล่อยโฮต่อไป
“เอ็งอยากทำแบบนี้อีกนะ ถ้าคนที่ควรตายคือฉัน ฉันคนเดียว”
“ไม่มีใครตาย แล้วไม่มีที่ดินใครถูกยึดทั้งนั้นแหละ”
กัญญาภรณ์พูดขึ้น
“เอ็งพูดอย่างนี้หมายความว่าไง” คนถามคือพจน์
“หนูจะทำตามข้อตกลงขอเถ้าแก่สันต์”
กัญญาภรณ์ตัดสินใจในที่สุด เธอปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้และทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่ได้อีก สายหยุดฆ่าตัวตายแล้วครั้งหนึ่ง มีสิทธิ์จะทำซ้ำเพราะหากที่ดินถูกยึดไปนั่นหมายถึงตราบาปในใจที่ไม่มีวันถูกลบ มารดาอาจเศร้าใจหนัก ทำใจไม่ได้การฆ่าตัวตายครั้งที่สองเกิดขึ้นแน่นอน แล้วดูท่าทางพจน์ก็อยากตายอีกคน เธอคงนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้ อีกทั้งรู้ดีว่า ไม่มีทางหาเงินหกแสนบาทได้ในระยะเวลาสองวัน กัญญาภรณ์ไม่มีทางเลือก
“เอ็งว่าอะไรนะ เอ็งยอมจริงๆ แน่นะ” สายหยุดดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ถามลูกสาวคนโต
“หนูไม่อยากให้มีใครฆ่าตัวตายอีก หนูไม่อยากเห็นพ่อกับแม่ทุกข์ใจเรื่องที่ดิน ที่ทำมาหากินตั้งแต่รุ่นทวด หนูไม่ต้องการให้พ่อกับแม่เป็นคนไร้บ้าน ทั้งที่หนูช่วยได้ ถึงแม้ว่าการช่วยของหนูมันหมายถึงความทุกข์ทนกล้ำกลืนก็ตาม” ได้ยินประโยคนี้แล้ว พจน์กับสายหยุดไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ แล้วไม่รู้ว่าเรื่องที่ตนกำลังทำอยู่ถูกหรือผิด ที่ดินไม่ถูกยึด ทั้งสองยังคงมีที่อยู่ที่ทำกิน แต่ก็ต้องดูความเสียใจของกัญญาภรณ์ที่รู้สึกว่า ตนเองกำลังตกนรกทั้งเป็น “พ่อไปบอกเถ้าแก่สันต์ได้เลยว่า หนูยอมเป็นเมียนายหัวสิงห์ แล้วพ่อกับแม่ต้องทำตามเงื่อนไขของหนูด้วย”
กัญญาภรณ์รีบเช็ดน้ำตาที่กำลังไหล สายหยุดเห็นน้ำตาลูกสาวแล้วใจไม่ดี
“แล้วเงื่อนไขของเอ็งคืออะไร” พจน์ถาม
“ได้โฉนดคืนมาเมื่อไหร่ พ่อต้องเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อหนูทั้งหมด พ่อจะได้เอาไปจำนองใครอีกไม่ได้” คนพูดกำลังตัดไฟแต่ต้นล้ม
“ได้สิ” พจน์ตอบ
“ถ้าพ่อตกลงตามนี้ หนูก็ตกลงไปเป็นเมียนายหัวสิงห์”
“ตกลงจ้า ตามนี้เลยลูก” พจน์รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“คืนนี้พ่ออยู่เฝ้าแม่ใช่ไหม หนูจะได้กลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้พ่อเปลี่ยน”
“ใช่ พ่ออยู่เฝ้าเอง”
“งั้นหนูกับยูกลับก่อนนะ แล้วจะเอาเสื้อผ้ากับของกินมาให้พ่อ”
คนเป็นพ่อพยักหน้ารับรู้ มองลูกสาวกับหลานสาวออกจากห้องพักฟื้น เพื่อความแน่ใจพจน์ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องดูว่า ทั้งสองเดินห่างห้องไปถึงลิฟต์ เขาจึงได้เดินกลับเข้ามาในห้อง
“ตกลงว่าที่เราทำมันดีหรือไม่ดีเนี่ย ฉันรู้สึกผิดยังไม่รู้ ยิ่งตอนแพรร้องไห้ ฉันยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น” สายหยุดพูดกับสามี
“ดีสิมันต้องดี เถ้าแก่สันต์เป็นคนดี นายหัวสิงห์ถึงจะโหดเถื่อนแต่ก็เป็นคนดี เราแค่หาคู่ชีวิตให้ลูก ถ้าไม่หาให้ชาตินี้จะมีผัวไหม ทั้งห้าวทั้งห่ามอย่างนั้น” พจน์คิดว่าดี
“แน่ใจนะว่าดี” ทว่าสายหยุดกลับไม่มั่นใจ “นิสัยนายหัวสิงห์กับแพรคล้ายๆ กันนะพี่ ไม่ตีกันตายก่อนมีลูกเหรอ”
“เออลืมคิด” พจน์เริ่มกังวล “แต่คงไม่เป็นไรหรอก โบราณว่าไว้ว่า ยิ่งตีกันลูกยิ่งดก อีกอย่างนะนายหัวสิงห์คงไม่กล้าทำร้ายผู้หญิงหรอก”
พจน์คิดในทางที่ดี
